Ο μαγικός τόπος του ανάμεσα και ο τρόπος… να τον απολαύσεις

Ξέρω, έχεις κυνηγήσει στόχους όλη σου την ζωή. Όπως κι εγώ, έμαθες να τους θέτεις στα σχολικά χρόνια και από τότε έχεις κάνει θυσίες για να τους πετύχεις. Στο βιογραφικό σου πιθανότατα φιγουράρει η φράση «Προσηλωμένος-η στο στόχο», κάτι που θεωρείς προσδίδει αξία.

Κατά περιόδους οι στόχοι σου σε ξυπνούν την νύχτα

Μήπως πρέπει να δουλέψεις περισσότερο για εκείνη την προαγωγή;

Μήπως θα έπρεπε να πάρεις ακόμη ένα πτυχίο, ή να κάνεις μαθήματα οργάνωσης χρόνου;

Ξέρω λοιπόν πως σου φαίνεται η ιδέα να αφαιρέσεις την προσοχή από τον στόχο έστω και για λίγο: ανησυχητική. Πως θα πας από ένα σημείο Α σε ένα επιθυμητό σημείο Β αν χάσεις την συγκέντρωση σου;

Σήμερα θα μιλήσουμε για τον χώρο και χρόνο που μεσολαβεί ανάμεσα στο Α και το Β, που θα τον ονομάσω «Liminal», μια λέξη αγγλική που θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «Μεταιχμιακός». «Μεταιχμιακός» είναι ο χρόνος που περνάς ταξιδεύοντας για να φτάσεις κάπου, ή το ροδαλό φως που μελανιάζει στις άκρες του το σούρουπο, σηματοδοτώντας το πέρασμα από την μέρα στην νύχτα. Μεταιχμιακά είναι και τα μεσάνυχτα, καθώς εκεί για μια στιγμή βρίσκεσαι στα σύνορα ανάμεσα στο πριν και το μετά, το χτες και το αύριο. Είναι όμως η στιγμή πάντα σύντομη;

Η σχετικότητα του χρόνου είναι βιωματική εμπειρία

Υπάρχουν στιγμές τόσο έντονες που μοιάζουν να κρατάνε αιώνες. Στο μεταίχμιο θα βρεις πως ο χρόνος μεταμορφώνεται. Και αυτό σημαίνει πως η προσοχή σου επιτέλους αγκυροβολεί εκεί που μετράει: στο τώρα.

Η τέχνη αγαπά το μεταίχμιο και το αντιμετωπίζει σαν τόπο: ο καλλιτέχνης σε αυτό το ανάμεσα στέκεται για να δημιουργήσει. Από εκεί πηγάζει η γοητεία των έργων που μας συγκινούν μέσα στους αιώνες. Μπροστά στο χαμόγελο της Τζοκόντα, ή τα φτερά του αγάλματος της Νίκης, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το φτερούγισμα αυτού που υπάρχει και σύντομα θα είναι απουσία. Ολόκληρη η Οδύσσεια διαδραματίζεται στο Liminal Space: ταξιδεύοντας προς την Ιθάκη ο Οδυσσέας κάνει κύκλους, απογοητεύεται, ελπίζει, χάνει συντρόφους και βρίσκει τον εαυτό του.

Ο χώρος του ανάμεσα

Τι υπάρχει λοιπόν για εμάς στον χώρο ανάμεσα σε αυτό που αποφασίσαμε πως θέλουμε να πετύχουμε και στην επίτευξη του στόχου; Συχνά δεν το ανακαλύπτουμε καθώς είμαστε προσηλωμένοι στο αποτέλεσμα. Ίσως γιατί μας δίδαξαν ότι η επιτυχία καθορίζει τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι. Είναι αλήθεια ότι στο χώρο της εργασίας το αποτέλεσμα έχει σημασία. Είναι όμως αυτοσκοπός; Ίσως για τον οργανισμό, αλλά τί γίνεται με την προσωπική εμπειρία; Με την απόλαυση της διαδρομής; Και ποιο το κόστος της εμμονής στο αίσιο τέλος;

Μια ετυμολογία της λέξης προσήλωση είναι αφοσίωση. Δυστυχώς, η ολοκληρωτική αφοσίωση στο αποτέλεσμα, είναι σύμφωνα με τους ψυχολόγους η κυριότερη αιτία άγχους στις μέρες μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ανησυχώντας χάνεις την ευκαιρία να απολαύσεις το ταξίδι. Και σε αυτό ακριβώς το ταξίδι, στην διαδρομή στο ανάμεσα, υπάρχει δημιουργικότητα, στοργή, εκπλήξεις και λοξοδρομήματα μέσα από μαθήματα, που αν τους χαρίσουμε την προσοχή μας ζωντανεύουν το υφάδι της ζωής.

Ποιος λοιπόν είναι ο τρόπος να απολαύσεις κι εσύ τον μαγικό τόπο του ανάμεσα;

Την επόμενη φορά που οδηγείς για να φτάσεις κάπου, ρίξε μια ματιά έξω από το παράθυρο και στρέψε την προσοχή στο φως που πέφτει στην φυλλωσιά ενός δέντρου. Στο διάλλειμα από την δουλειά παρακολούθησε τα μαλακά βήματα της γάτας που διασχίζει μια πρασιά.

Που και που αφιέρωσε χρόνο στο να μην κάνεις, να μην σκέφτεσαι και να μην σχεδιάζεις τίποτα. Όπως έχω ξαναπεί είμαστε πλάσματα της μια μέρας. Τι αξία έχει λοιπόν να ξοδέψουμε όλο τον χρόνο μας σε ανησυχία για την έκβαση της κάθε μας δράσης;

Η ίδια η δράση είναι το όχημα που μας περνά από μια κατάσταση σε μια άλλη. Και σε αυτήν την διαδρομή, αν την κάνεις με επίγνωση, όπως πιάνεις με την άκρη του ματιού έναν διάττων αστέρα, θα σταθείς και θα πεις «Α, εδώ είναι το μεταίχμιο από όπου πηγάζει το μυστήριο, και η μαγεία». Και θα ευφρανθείς.

Φιλιά,

Witchella