Δε ξέρεις τι είστε μέχρι να τσακωθείτε

Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο σημαντικός είναι ο τρόπος με τον οποίο τσακώνεσαι με έναν άνθρωπο;

Πολύ πρόσφατα έζησα μία αντίστοιχη εμπειρία, η οποία το μόνο που έκανε τελικά, ήταν να ενισχύσει αυτό ακριβώς που σου έγραψα στον τίτλο: δε ξέρεις τι είστε μέχρι να τσακωθείτε (για πρώτη φορά).

Είμαι πεπεισμένη πλέον, πως για να καταλάβεις την ποιότητα μίας σχέσης και εάν πραγματικά μπορείς να συνδεθείς με έναν άνθρωπο και να εξελιχθείτε μαζί σε μία πιο σταθερή και ώριμη βάση, πρέπει να υπάρξει κάποιου είδους τεστ. Όχι φτιαχτό και υπολογισμένο, ένα από αυτά που πολύ φυσικά συνήθως η ζωή ρίχνει στα πόδια μας, για να φάμε τρικλοποδιά.

Μία μικρή ή μεγάλη διαφωνία, μία από εκείνες τις στιγμές που έχετε τελείως διαφορετικές οπτικές γωνίες, που δε μπορείτε με τίποτα να συγκλίνετε και να βρείτε μία χρυσή τομή, που ο τρόπος διαχείρισης δεν είναι ίδιος και για τις δύο πλευρές.

Η πιο συνηθισμένη βερσιόν αυτού είναι ό,τι συμβαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους που θέλουν να συζητήσουν άμεσα ένα πρόβλημα, τη στιγμή ακριβώς που προκύπτει και στους ανθρώπους που χρειάζεται να κάνουν ένα βήμα πίσω, για να μπορέσουν να αναλύσουν τις συνθήκες μέσα στο κεφάλι τους, προσδιορίζοντας το πώς αισθάνονται, αλλά και το πώς θέλουν να αντιδράσουν.

Και ως επόμενο αυτής της συνθήκης, μπορεί να έχεις ανθρώπους που θα έρθουν στο τραπέζι να συζητήσουν με ενσυναίσθηση, διάθεση συμβιβασμού και συγχώρεσης ή μπορεί να έχεις απέναντί σου προσωπικότητες που δε μπορούν να κοιτάξουν πέρα από τα όποια δικά τους επιχειρήματα, είτε αυτά έχουν λογική είτε όχι.

Είναι τόσο λεπτές οι αποχρώσεις της επικοινωνίας μας με τους ανθρώπους και τόσο ευαίσθητη και εύθραυστη η εμπιστοσύνη, που είναι δύσκολο συναισθηματικά να μπεις και να βγεις αλώβητος από έναν τσακωμό.

Μέχρι να συμβεί όμως, αυτό, δε μπορείς να είσαι ασφαλής με έναν άνθρωπο. Και το εννοώ το ασφαλής, συναισθηματικά.

Έχω καταλήξει πως το βασικό για μία σχέση – οποιασδήποτε μορφής – είναι η ασφάλεια, η σωματική προφανώς, αλλά και η συναισθηματική, που ενίοτε παραβλέπουμε.

Είναι τόσο κομβικής σημασίας να μπορείς να αισθάνεσαι ασφάλεια να τσακωθείς, πως δεν πρόκειται αυτό να διώξει τον άνθρωπο απέναντί σου, πως μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να εκφράσεις όσα σε ενοχλούν ή όσα θες να λύσεις, πως “ο άλλος” καταβάλλει την ίδια προσπάθεια με σένα. Ακόμα και εάν διαφωνεί στα σημεία.

Γιατί αυτές οι διαφωνίες είναι μέσα στη ζωή, είναι μέσα στο παιχνίδι και είναι κάτι τόσο σύνηθες που ποτέ δεν πιστεύω τους ανθρώπους όταν λένε ότι δεν έχουν τσακωθεί ούτε μία φορά. Όμως το πώς διαχειρίζονται δύο μονάδες αυτή τη συνθήκη, αυτό είναι που έχει ουσία.

Γιατί δε ξέρω τι μπορεί να σου δώσει μία σχέση που δεν προσφέρεται η ασφάλεια να διαφωνήσεις ή που η συζήτηση που έχεις ανάγκη να κάνεις, πέφτει στο κενό.