Δε χρειάζεται να αισθάνομαι ενοχές

Τις ένιωσες για μια ακόμη φορά. Είναι γεγονός και δεν το αρνείσαι.

Μετά το ξανασκέφτηκες. Το επεξεργάστηκες. Γιατί το κάνεις ξανά και ξανά αφού το συνειδητοποιείς;

Kάπου είχα διαβάσει πως βοηθάει εάν καταγράψεις τις περιπτώσεις που αισθάνεσαι με αυτόν τον τρόπο και μετά προσπαθήσεις να εντοπίσεις μια μια τη ρίζα αυτού του συναισθήματος.

Έγραψα μια λίστα, προσαρμοσμένη σε μένα, η οποία ξεκινά κάπως έτσι:

Δε χρειάζεται να αισθάνομαι ενοχές όταν:

• θέλω να εστιάσω την προσοχή μου σε μία εργασία και να αφήσω στην άκρη το μοδάτο trend του multitasking στο γραφείο. Δύο καρπούζια κάτω από μια μασχάλη δε χωρούν, λέει ο σοφός λαός,
• θέλω να αφιερώσω όλη την Κυριακή στον εαυτό μου, μένοντας με τις πιτζάμες ξαπλωμένη στον καναπέ, απολαμβάνοντας την ηρεμία του σπιτιού, χωρίς να απαντάω στις κλήσεις του κινητού,
• δεν γουστάρω τη συναναστροφή με κάποιον και το κάνω πράξη
• δεν θέλω να απολογηθώ για τη διάθεση ή τα αισθήματα μου μια δεδομένη στιγμή
• θέλω να ρισκάρω
• δε θέλω να ρισκάρω
• έχω πάρει κιλά
• περνάω καλά
• εκφράζω την ειλικρινή μου άποψη σε μια φίλη
• αισθάνομαι τυχερή
• αναβάλω το γυμναστήριο ή ακυρώνω μια προγραμματισμένη συνάντηση
• υψώνω λίγο τον τόνο της φωνής μου σε παιδιά και σύζυγο
• δεν παραδίδω στην ώρα του εκείνο το σημαντικό project
• είμαι πολύ κουρασμένη για να παρευρεθώ σε 3 κοινωνικές εκδηλώσεις σε ένα απόγευμα….

Μπορώ να γράφω για μέρες, σας διαβεβαιώνω.

Εάν έχεις ταυτιστεί έστω και με μια από τις παραπάνω διαπιστώσεις και παραδοχές, welcome to the club!

Οι ενοχές είναι διαβρωτικό συναίσθημα και επηρεάζουν πολλές αποφάσεις της ζωής μας, όπως και την αυτοεικόνα μας, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Ταρακουνήθηκες λίγο;

Άκου κι αυτό: ο Freud, (μετά τους αρχαίους Έλληνες και τις Ερινύες τους) είχε ασχοληθεί με την ενοχή και την αποδίδει στα πρώτα “μη” που ακούσαμε από τους γονείς μας μεταξύ 3-5 ετών, προσπαθώντας να μας θέσουν κανόνες και πρέπει.

Σχετίζεται με ένα ισχυρό υπερεγώ που θέλει να τα έχει όλα σε τάξη και όλους ικανοποιημένους.

Εάν λοιπόν, δε λες σε κανέναν όχι παρά μόνο στον εαυτό σου, αγχώνεσαι για να είναι οι άλλοι καλά, έχεις το σύνδρομο του σωτήρα, είσαι σε μόνιμη ανησυχία και αγωνιάς μονίμως ποια είναι η εικόνα σου στους άλλους, ή δεν αντέχεις να σου θυμώσει κάποιος, ταρακουνήσου περισσότερο.

ΔΟΥΛΕΨΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ και θυμήσου πως είναι ζωτικής σημασίας να μην επιτρέπεις στην ενοχή να εισβάλει παντού και να σε ‘’τρώει’’, θέτοντας όρια σε οτιδήποτε την τροφοδοτεί.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση, σίγουρα.

Όταν όμως θα αρχίσεις να το πετυχαίνεις βήμα βήμα τη φορά, είναι απελευθερωτικό και λυτρωτικό το συναίσθημα.

Σαν να αποτινάζεις ένα αόρατο βάρος που χρόνια κουβαλούσες.