Λίγο τακτ παρακαλώ!

Δεν πάει πολύς καιρός απ’ όταν με κάλεσε στο τηλέφωνο μια αγαπημένη φίλη έξαλλη…

«Καλά, δε θα πιστέψεις τι έγινε. Με πήρε τηλέφωνο η Μιράντα και μου είπε ότι η Χρύσα της έβαλε απ’ έξω, απ’ έξω λόγια για μένα. Ποια; Η Χρύσα! Που «υπέροχη» με ανεβάζει, «υπέροχη» με κατεβάζει. Που στη γιορτή μου ήταν η πρώτη που μου έστειλε. Που με κάθε ευκαιρία μου λέει κι έναν καλό λόγο και το ίδιο κι εγώ!».

Η φίλη έξαλλη κι εγώ… δυστυχώς δεν έπεσα απ’ τα σύννεφα.

Οι πισώπλατες μαχαιριές, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που κρύβονται πίσω από γεμάτα, αστραφτερά χαμόγελα και οι γλυκές καλημέρες που στάζουν δηλητήριο, καλώς ή κακώς στα σύγχρονα εργασιακά περιβάλλοντα όπου ο ανταγωνισμός κάνει «κρα» δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο.

Κι όμως, θα ήθελα να πέσω από τα σύννεφα. Κι όμως, θα ήθελα το γεγονός αυτό να αποτελεί μια εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Και τι να της πεις της φίλης; Ότι «δε φταις εσύ, φταίει αυτή»; Ότι «δεν πειράζει μωρέ, καλή καρδιά, ας λέει ότι θέλει»;

Η αλήθεια είναι ότι με την εν λόγω κυρία συνεργάζονται στενά. Η αλήθεια είναι ότι μοιραία, αφού η εν λόγω κυρία κινείται «υπόγεια» -και δεν ήταν η πρώτη φορά- κάποια στιγμή το ποτήρι θα ξεχείλιζε. Η αλήθεια είναι ότι η εν λόγω κυρία θα μπορούσε να έχει λίγο τακτ.

Λίγο τακτ για τους τύπους. Λίγο τακτ διότι ουδέν κρυπτό υπό τον ήλιο.

Λίγο τακτ γιατί στην τελική άνθρωποι είμαστε και μπορούμε να λύνουμε τις όποιες διαφορές μας ως ενήλικοι, χωρίς να βάζουμε λόγια σε τρίτους γιατί ζηλεύουμε, γιατί θέλουμε να κάνουμε σε κάποια-ον κακό, γιατί απλά δεν έχουμε τα κότσια να τα πούμε ευθέως εκεί που πρέπει.

Προσοχή: Ότι λέμε για τους άλλους δεν έχει να κάνει με το ποιοι είναι αυτοί, αλλά με το πώς βλέπουμε εμάς.

Τροφή για σκέψη…