Το restart μετά τη συναισθηματική απομόνωση

Ήμουν η καλύτερη φίλη που θα μπορούσα να είμαι αυτές τις ημέρες; Όχι!

Ήμουν η καλύτερη κόρη που θα μπορούσα να είμαι αυτές τις ημέρες; Όχι!

Ήμουν η καλύτερη αδερφή που θα μπορούσα να είμαι αυτές τις ημέρες; Όχι!

Δεν αναφέρω την ιδιότητα της συντρόφου, γιατί πολύ απλά είμαι single, αλλιώς θα έμπαινε και αυτή στη λίστα και ίσως πρόσεξες πως δεν ανέφερα πουθενά τον τομέα της δουλειάς, γιατί εκεί βρέξει, χιονίσει, όσο εξουθενωμένη κι αν είμαι, όσο κι αν ακροβατώ στα όρια της πλήρους σωματικής και ψυχικής εξάντλησης, πρέπει να είμαι σκυλί (#ασεμας).

Κάνε εικόνα την κατάστασή μου τις τελευταίες ημέρες: η ψυχολογία μου βρίσκεται σε μία από τις χειρότερες φάσεις της, παλεύω να βγω από αυτή τη δυσφορία, έχω κλειστεί στον εαυτό μου, έχω κλειστεί στο σπίτι μου, δεν απαντάω όταν πρέπει σε μηνύματα, δε σηκώνω τηλέφωνα, δε δίνω τα κείμενά μου στο Magic Me εντός προθεσμίας, δεν πατάω πράσινο σε βιντεοκλήση του αδερφού μου και χρειάζεται να περάσουν μερόνυχτα, για να έχω μία φυσιολογική συζήτηση με την κολλητή μου.

Δε στο παίζω θύμα ούτε κλαίγομαι, αλλά θέλω να καταλάβεις σε τι εύρος επηρέασε τις προσωπικές μου κυρίως σχέσεις, αυτό το εκρηκτικά συναισθηματικό burnout.

Είμαι γενικότερα άνθρωπος που γουστάρει τη μοναχικότητα.

Όχι τη μοναξιά, τη μοναχικότητα, να κλείνω τα πάντα και να αράζω στον καναπέ για ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο. Όμως αυτή τη φορά, δεν το έκανα, για να ικανοποιήσω ένα θέλω μου. Το έκανα, γιατί κυριολεκτικά ένιωθα πως έχω ΑΔΕΙΑΣΕΙ.

Ξέρεις τι σημαίνει έχω αδειάσει; Με το ζόρι προσέχω εγώ εμένα, αυτό σημαίνει! Δεν είχα μυαλό, δεν είχα λογική, δεν είχα ενσυναίσθηση, δεν είχα δύναμη να σταθώ και να είμαι εκεί για κανένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

Όμως, ήταν κάτι πάνω από τις δυνάμεις μου τη δεδομένη χρονική στιγμή, ήμουν σαν ένα σκυλάκι που έπρεπε να μείνει σε μία γωνίτσα, για να γλείψει τις πληγές του μέχρι να το δει ξανά το φως του ήλιου.

Όλο αυτό στο περιγράφω, γιατί ίσως και εσύ να έχεις ζήσει μία αντίστοιχη κατάσταση, γιατί ίσως κι εσύ να έχεις αφήσει σχέσεις να αραχνιάσουν, γιατί δεν ήσουν «στα καλά σου». Και είναι λογικό και είναι ανθρώπινο και είναι κατανοητό.

Έχουμε ήδη να αντιμετωπίσουμε ένα βουνό από εξελίξεις που δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμες και συναισθήματα που ξεκινούν από μία ερωτική απογοήτευση μέχρι πλήρη απόγνωση για την κατάσταση του κόσμου.

Μην είσαι σκληρή ΚΑΙ εσύ με τον εαυτό σου!

Ζήτα βοήθεια όταν την έχεις ανάγκη και πάρε λίγο τον χρόνο σου, μέχρι να νιώσεις πως είσαι ξανά εσύ, γιατί εάν εσύ δεν είσαι καλά, εάν δε νιώθεις πλήρης, εάν δε νιώθεις αρκετά δυνατή, δεν έχεις απολύτως τίποτα να προσφέρεις ή ό,τι δίνεις θα είναι με τόσο μισή καρδιά που θα καταντά οριακά αχρείαστο.

Εξήγησε τη συνθήκη σου, την αλήθεια σου και δώσε χωροχρόνο στο σώμα και το μυαλό σου να βρουν ξανά τον δρόμο τους για την πραγματική εκδοχή του εαυτού σου. Όχι αυτή που δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα, αλλά εκείνη που ξέρει να στέκεται στα πόδια της και να παλεύει τα πάντα.

Και όταν έρθει ξανά η στιγμή να μη μπορείς να πάρεις ανάσα, κάνε ένα διάλειμμα, κάτσε στον πάγκο και μπαίνεις στο επόμενο ημίχρονο.

Δεν είμαστε μηχανές. Ακόμα κι αν ήμασταν όμως, θα χρειαζόμασταν πού και πού ένα restart δευτερολέπτων.