Από τύχη δεν παίζεται η ζωή μας στο σκάκι

Από τύχη δε βρίσκομαι εκεί. Στην Ουκρανία, τη Συρία, ή σε μια βάρκα να φτάνω σε μια νέα πατρίδα.

Από τύχη σου γράφω εδώ, στην ασφάλεια του καναπέ και του πληκτρολογίου μου, με μια κουβέρτα τριγύρω μου.

Και από τύχη η οθόνη είναι διαρκώς ανοιχτή. Μπορώ να βλέπω και να ακούω, ναι. Και τι βλέπω; Τι ακούω;

Δηλώσεις, διαγγέλματα, βομβαρδισμούς, πολιτικές αναλύσεις στις ειδήσεις.

Κυβερνήτες κρατών –τρομάρα τους- να παίζουν σκάκι ανθρώπινες ζωές, παιδιά να σπαράζουν στις αγκαλιές των γονιών τους που αποχαιρετούν, μεγάλους ανθρώπους με αίματα στο βουρκωμένο τους πρόσωπο μετά βίας να προσπαθούν να πάρουν ανάσα και αυτοκίνητα ουρές να προσπαθούν να διαφύγουν. Να πάνε που;

Πόλεμος. Πονάει η ψυχή μου.

Διάβασα κάπου ότι «δε γίνεται να μιλάμε και να ζούμε πόλεμο το 2022» και σκέφτομαι… τι εννοείς; Τι ζούμε καθημερινά; Πόσο ελεύθεροι είμαστε τελικά; Κι αν ήμασταν, τότε για τι θα άξιζε να παλεύουμε; Γιατί παλεύουμε;

Ναι, σωστά… υπάρχουν λογιών και λογιών πόλεμοι. Θα συμφωνήσω μαζί σου εδώ. Και κανένας από εμάς δε χρωστά σε αυτούς τη ζωή του. Και κανείς από εμάς δεν αξίζει να τον ζει.

Και τι κάνουμε τώρα λοιπόν;

Από τύχη πονάει η ψυχή μας. Από τύχη βρισκόμαστε σε ένα όχι και τόσο διαφορετικό έργο θεατές. Από τύχη παγώσανε όλα ξαφνικά στο άκουσμα μιας σειρήνας και από τύχη το βράδυ θα βάλουμε mute το κινητό να κοιμηθούμε.

Τα αδέρφια μας όμως λίγο πιο δίπλα δε ξέρουν αν θα ξυπνήσουν, κανείς δεν τους υπόσχεται ασφάλεια, σπίτι, φαί, ζωή. Από τύχη δεν είναι εδώ και από τύχη είναι εκεί να φορτώνουν το μέσα και το έξω τους τραύματα, να αποχαιρετούν τα μωρά τους, να παραμένουν εγκλωβισμένοι στα υπόγεια.

Και όλα αυτά γιατί; Για το γαμημ*νο σκάκι.

Γιατί μπροστά στην ανθρώπινη ζωή τα συμφέροντα των «μεγάλων» ήταν, είναι και θα είναι πιο σημαντικά και οκ… πάντα υπάρχουν «παράπλευρες απώλειες». Αυτό θα μας πουν μεθαύριο.

Θα μας πουν επίσης ότι όλα αυτά γίνονται για «καλό», ότι δεν είχαν άλλη «επιλογή» και ότι πίσω απ’ όλα κρύβεται το «τέρας».

Αλλά εμείς θα ξέρουμε. Εμείς ΤΟΥΣ ξέρουμε. Και πάνω απ’ όλα ξέρεις τι ξέρουμε;

Ότι αξίζει να πονάει η ψυχή μας για όλα αυτά γιατί είμαστε Άνθρωποι. Τουλάχιστον αυτό, δεν το χάσαμε ακόμα.

Και αυτό, όσα κι αν ξέρουνε δε θα μας το πάρουν ποτέ.

Εύχομαι η ψυχή μας να μην πονά για πολύ ακόμα.

Από τύχη την έχουμε.

AP Photo/Markus Schreiber