Magic Diaries #1: Τώρα, ή ποτέ

Πόσες φορές έπιασες τον εαυτό σου να προσπαθεί να αποδείξει σε τρίτους, σημαντικούς και μη, ότι δεν είναι ελέφαντας;

Άλλες πόσες έμεινες στο περίμενε, τρενάροντας τη ζωή σου;

Πόσες φορές δίστασες μπροστά σε ένα σημαντικό για σένα ρίσκο;

Άλλες πόσες δείλιασες, πιστεύοντας ότι δεν είσαι αρκετή-ος για κάτι «μεγαλύτερο»;

Δαγκώνεις χείλη, κατεβάζεις βλέμμα, οι σκέψεις γίνονται κουβάρι στο μυαλό κι ένα μεγαλοπρεπές γαμώτο αιωρείται στο γεμάτο καπνό δωμάτιο. Τα ξέρω φίλοι μου. Και τα έζησα κι εγώ και μια και δυό. Ειδικά το περίμενε. Ειδικά τον αγώνα να προσπαθώ να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας, αλλά άνθρωπος.

Οι φίλοι μου λένε ότι θα έπρεπε να ζω σε μιαν άλλη εποχή. Λένε πως είμαι αρκετά «ανεκτική», ρομαντική και κάπως ουτοπίστρια για αυτήν. Εγώ και πάλι πιστεύω πως είμαι μια χαρά (!) και πως είναι πολύ οκ να θέλω να βλέπω το καλό σε κάθε συνθήκη, όπως είναι και πολύ οκ να πιστεύω στους ανθρώπους, ακόμα και τις στιγμές που δείχνουν το πιο σκληρό τους πρόσωπο. Πάντα έχω κατά νου πως όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού τους, όπως και του δικού μου αντίστοιχα, κανείς δεν έχει ιδέα τι κρύβεται από πίσω.

Μακρηγορώ όμως –κλασικά αναλυτική- και έρχομαι στο θέμα μας. Και αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, είναι πως όσες φορές έβγαλα τη ζυγαριά, με κατέκλυσαν σκέψεις επί σκέψεων που έφεραν συζητήσεις επί συζητήσεων, έφτιαξα λίστες με υπέρ και κατά, οδήγησα τον εαυτό μου στο «περίμενε» και τον «έριξα» στη σκέψη του «δεν είναι η ώρα σου», τότε πράγματι, δεν ήταν η ώρα μου.

Στις μεγάλες αποφάσεις από την άλλη, ένα πράγμα ένιωσα μέσα μου μονάχα και το άκουσα. «Τώρα, ή ποτέ». Δε ζύγισα ιδιαίτερα, δε μέτρησα αρκετά, αποφάσισα να ακούσω το σώμα και το ένστικτό μου. Καλό, κακό, δε ξέρω. Η πορεία πάντα οδηγεί στο καλό αν θες να το δεις, αν θες να μάθεις, αν θες να «μεγαλώνεις ωραία». Το ζήτημα είναι τι επιλέγεις.

Πάντα θα υπάρχουν αμφιβολίες και ποτέ δε θα αισθανόμαστε αρκετά έτοιμες και έτοιμοι για απολύτως τίποτα. Για να διεκδικήσουμε μια αύξηση, ή μια καλύτερη θέση στην δουλειά, για να γίνουμε γονείς, για να αλλάξουμε σπίτι, χώρα, ή να ξεκινήσουμε μαθήματα αγγλικών, για να πούμε ένα μεγάλο «Ναι», ή ένα ακόμα μεγαλύτερο «Όχι». Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως όταν νιώθουμε ότι είναι η στιγμή μας, απλά το νιώθουμε. Και τότε οι λίστες είναι περιττές, όπως και οι συζητήσεις, όπως και οι αναλύσεις.

Η αυτοπεποίθηση χτίζεται, η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, ο φόβος για έκθεση, η αναβλητικότητα και τα επικοινωνιακά μας skills επίσης. Αυτό που δε χτίζεται και απλά υπάρχει, γιατί είναι μέσα μας ζωντανός οργανισμός φλεγόμενος και όχι «προς βελτίωση» είναι τα ΘΕΛΩ μας. Και όσο τα κοντράρουμε, τόσο οι συγκρούσεις ξυπνούν και όσο τα ακούμε, τόσο περισσότερο ζούμε με αληθινό πάθος τη ζωή μας.

Το μεγαλύτερο γαμώτο δεν αντιστοιχεί στο χρόνο που ενδεχομένως χάσαμε, αλλά στη ζωή που έως τώρα από φόβο δε ζήσαμε. Και έχουμε αρκετή εμπειρία και σοφία για να εμμένουμε στην πουπουλένια ζώνη ασφαλείας μας, δε νομίζεις;

Συνεχίστε Ολόψυχα!

Μάρη