Όταν το βάρος της πραγματικότητας γίνεται αποπνικτικό

Τις τελευταίες ημέρες ο κόσμος μοιάζει να είναι λίγο πιο «βαρύς» από το κανονικό και να βγάζει όλο και λιγότερο νόημα.

Σα να βρισκόμαστε σε μία παράλληλη πραγματικότητα, από την οποία θέλουμε απελπιστικά να κάνουμε log out, γιατί αυτά που χάνουμε συλλογικά είναι πολύ εντονότερα και ουσιαστικότερης σημασίας από αυτά που ίσως κάποιος «κερδίζει».

Δε θα μπω στα πολιτικά, γεωπολιτικά χωράφια ή σε οτιδήποτε τέτοιο, νιώθω την ανάγκη όμως, να αναφερθώ σε μία διαφορετική διάσταση που έχει να κάνει με μένα και σένα προσωπικά.

Μέσα σε όλες αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες (μιας που πλέον αυτές είναι η νέα μας νόρμα), είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν υπεράνθρωπο να μην αποκαρδιωθείς και να μη χάσεις κάθε ελπίδα στην ανθρωπότητα, γιατί προσωπικά, θα στο παραδεχτώ, υπάρχουν στιγμές που κοιτάζω τα νέα, διαβάζω κάτι, παρακολουθώ ένα βίντεο και νιώθω ένα κύμα απελπισίας να με κατακλύζει, σα να ζω σε έναν κόσμο που είναι προγραμματισμένος να αυτοκαταστραφεί από εμάς τους ίδιους. Και μέχρι ένα σημείο, αυτό συμβαίνει.

Όταν το βλέπεις όμως, και το αναγνωρίζεις αυτό, είναι πολύ εύκολο να σκύψεις το κεφάλι και να πεις στον εαυτό σου πως τίποτα δε βγάζει ή δεν έχει νόημα.

Ούτε η δουλειά σου, ούτε τα ερωτικά σου, ούτε οι φιλίες σου, ούτε τα σχέδιά σου, απολύτως τίποτα μπροστά στο γεγονός πως αυτή τη στιγμή, όχι πολύ μακριά σου, και εν έτει 2022 γίνεται ένας πόλεμος.

Σε καμία περίπτωση δε θέλω να συγκρίνω εμάς με τους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουν αυτές τις συνθήκες στην ίδια τους τη χώρα, όμως η πραγματικότητα μάς επηρεάζει όλους πολύ έντονα, γιατί εάν κάτι απέδειξε η πανδημία, είναι πως συνδεόμαστε όλοι άρρηκτα, δεν υπάρχει κάτι πλέον που να μην επηρεάζει όλο τον πλανήτη ταυτόχρονα σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.

Και έτσι εσύ, στην Ελλαδίτσα σου, στο σπίτι σου, στις παρέες σου, στη δουλειά σου, στις εξόδους σου, ίσως να νιώθεις ένα μούδιασμα απέναντι σε όλες τις εξελίξεις που ακούς, βλέπεις, διαβάζεις και ίσως, μένεις θεωρητικά «άπραγη», έχοντας παγώσει μπροστά στο πόσο αφιλόξενη και πολεμοχαρής μπορεί να αποδειχτεί η ανθρωπότητα.

Και ίσως συνεχίζεις να ανεβάζεις ακόμα τα στόρι που ανέβαζες, συνεχίζεις να πηγαίνεις γυμναστήριο σα να μην τρέχει τίποτα, συνεχίζεις να σχεδιάζεις την εξόρμηση της Κ. Δευτέρας, συνεχίζεις να προβληματίζεσαι για τη σχέση σου, συνεχίζεις να ενοχλείσαι από τον εργοδότη σου, λέγοντας ταυτόχρονα στον εαυτό σου «μα τι κάνω αυτή τη στιγμή;», τιμωρώντας τον για την ανθρώπινη φύση του.

Θέλω να πάρεις μία ανάσα και να με ακούσεις για μία στιγμή.

Η οποιαδήποτε τέτοια αντίδρασή σου είναι οκ.

Είναι οκ να συνεχίζεις τη ρουτίνα σου, να προχωράς με την καθημερινότητά σου, να ακολουθείς το πρόγραμμα που έχεις χαράξει, να βλέπεις Netflix και να παραπονιέσαι στην κολλητή για τον τελευταίο τσακωμό με τον σύντροφό σου.

Ο έλεγχος που έχουμε πάνω στις διεθνείς εξελίξεις αυτού του επιπέδου είναι πάρα μα πάρα πολύ μικρός και είναι δύσκολο αυτό να το χωνέψει ανθρώπινος νους και να το διαχειριστεί, γιατί αισθάνεσαι πως είσαι τόσο μικρή, οριακά ανήμπορη μπροστά σε ό,τι συμβαίνει κι αυτό κάνει ακόμα εντονότερη την ανάγκη να έχεις κάποιου είδους σταθερά και έλεγχο πάνω σε κάποιο κομμάτι της ζωής σου και αυτό το κομμάτι δε μπορεί παρά να είναι ο εαυτός σου.

Δε χρειάζεται να αποδείξεις σε κανέναν πόσο ευαισθητοποιημένη είσαι απέναντι σε ό,τι συμβαίνει.

Δε χρειάζεται να το διατυμπανίσεις, δε χρειάζεται να το αναρτήσεις, δε χρειάζεται να το εξηγήσεις, δε χρειάζεται να δείξεις στον κόσμο πως νιώθεις αυτόν τον πόνο, την απέχθεια και την οργή που γεμίζει τον πλανήτη μας από τη μία άκρη ως την άλλη.

Ξέρω πως έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και ξέρω πόσο δύσκολο είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς με το βάρος της πραγματικότητας, ψάχνοντας για την ελπίδα και τη μικρή αχτίδα ήλιου.

Αυτό το βάρος θέλω να το μοιραστούμε, όχι να στο κάνω ακόμα χειρότερο, κρίνοντας τις αντιδράσεις σου και εσύ τις δικές μου.

Ο εχθρός αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο ξεκάθαρος και κοινός για όλους.