Σημασία δεν έχει τι κοιτάζεις, αλλά τι βλέπεις

Αν μπορούμε να δούμε πέρα από τα προφανή, τα δράματα, την τοξικότητα, τα δεινά του κόσμου και της ζωής μας της ίδιας στα οποία καθόλου δε συμβάλλουμε με το να φωνάζουμε απλά, τότε μπορεί να ανοίξει μπροστά μας ένας νέος κόσμος.

Ένας κόσμος δυνατοτήτων, επιλογών και φωτός. Ένας κόσμος στον οποίο αξιοποιούμε τη δυναμική μας, έχουμε δικαίωμα να ονειρευόμαστε και να βαδίζουμε στην υλοποίηση των ονείρων μας και φυσικά γινόμαστε αυτό που θέλουμε να ζούμε: Η πιο αυθεντική εκδοχή μας.

Θέλουμε να τη δούμε;

Είναι πολύ εύκολο να επιλέγουμε στρατόπεδα, είναι εξαιρετικά εύκολο να ουρλιάζουμε, να γινόμαστε ένα με το «τέρας» που προσπαθούμε διακαώς να πολεμήσουμε, όποιο κι αν είναι αυτό και βέβαια δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από το να βρισκόμαστε πίσω από μια οθόνη και να κάνουμε πολύ καλά αυτό που μάθαμε στα χρόνια να κάνουμε πολύ καλά: Να κρίνουμε. Πολύ. Αβίαστα. Γρήγορα. Χαζά.

Αυτό θέλουμε να είμαστε;

Γίνεσαι αυτό που θες να δεις και να ζεις μόνο με έναν τρόπο: Με ανοιχτή καρδιά προς τα έξω και ματιά στραμμένη προς τα μέσα. Μέσα σου. Σε απόλυτη σύνδεση με το είναι σου. Με την αλλαγή που καθημερινά βιώνεις σε κάθε κύτταρό σου παντού και πρόσεξέ με… είναι οκ.

Οι εύκολοι δρόμοι, οδηγούν σε βαρετές ζωές

Και σε καμία περίπτωση δε θέλω να σου πω ότι ο δρόμος της αυτογνωσίας είναι δύσκολος, είναι όμως σίγουρα πιο… προκλητικός από μια ζώνη ασφάλειας που στα χρόνια μυηθήκαμε.

Επίσης, σίγουρα βαδίζεις σε αυτόν… αν θες. Αν επιλέγεις να σε παρατηρείς διαρκώς, να σε αφουγκράζεσαι, να ακους το σώμα σου, τα σήματα που εκπέμπει, να σε νιώθεις και βέβαια… να πράττεις αναλόγως.

Σημασία δεν έχει τι κοιτάζεις, αλλά τι βλέπεις

Τα λουλούδια ανθισμένα στο τσιμέντο, ή το προφανές τσιμέντο; Τα δεινά του κόσμου, τα εγκλήματα, το σκοτάδι, ή τις φωνές που ενώνουν και ο κόσμος ανθίζει;

Έτσι αλλάζουμε, αν θέλουμε να το δούμε κι όχι απλά να κοιτάζουμε.

Εσύ τελικά, τι κοιτάζεις και τι βλέπεις;

Με αγάπη,

Μάρη