Η ζώνη μου κι εγώ

Κάποτε, κάπου, είχα διαβάσει ένα ωραίο «Η αληθινή ζωή ξεκινά όταν βάλεις τέλος στη ζώνη άνεσής σου». «Πόσο βαθύ» σκέφτηκα με τη μια και «πόσο δύσκολο και… προκλητικό», ήταν η αμέσως επόμενη σκέψη μου. Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι είμαστε λάτρεις της συνήθειας. Μας αρέσει το γνώριμο, το οικείο, η ασφάλεια. Την ίδια στιγμή, οτιδήποτε έξω από εμάς το νιώθουμε σαν απειλή, μας τρομάζει, μας ξενίζει και κάπως έτσι υψώνουμε τείχη –νομίζουμε- ασφαλείας γύρω μας και μακριά του. Αλήθεια, πόσο «μακριά» μπορεί να μας πάει αυτό; Και αλήθεια, τι θα συνέβαινε αν δεν υψώναμε τα τείχη και δοκιμάζαμε αυτό το «κάτι νέο», το «διαφορετικό», το «από αλλού φερμένο»;

Κάνε εικόνα τον εαυτό σου παιδί… Τι θα είχε συμβεί, αν δεν έβαζες ποτέ έστω δειλά δειλά τα πατουσάκια σου στη θάλασσα; Τι θα είχε συμβεί αν ποτέ σου δε δοκίμαζες να κάνεις τσουλήθρα, ή ποτέ σου δεν έλεγες «Σ’ αγαπώ» στη Μαιρούλα, ή τον Γιαννάκη; Και σκέψου κάτι ακόμα… τι θα είχε συμβεί αν τότε, γύρω στα εφτά σου δεν είχες φάει αυτή την επική σαβούρα απ’ το ποδήλατο;! Ναι, πόνεσες το ξέρω. Και φοβήθηκες. Αλλά αν δεν είχε συμβεί αυτό, με ποιον τρόπο ακριβώς θα μάθαινες από μωρό παιδί, ότι «Πέφτουμε μια, σηκωνόμαστε δυο»;

Θα μου πεις… δεν είσαι πια παιδί, έχεις μια ζωή με κάποια δεδομένα, έχεις πληγωθεί και πληγώσει ουκ ολίγες και λοιπά. Θα σου πω πως, φυσικά είσαι ακόμα παιδί και πως κάθε μέρα, αν θες κι εσύ ένας νέος κόσμος ξεκινά για σένα, για μένα, για όλους, αρκεί να θέλουμε να τον δούμε. Όσο μας αυτοπεριορίζουμε, όσο κλειδωνόμαστε κόντρα στο νέο και ο «κύριος ξερόλας» μέσα μας κυριαρχεί, τόσο απομακρυνόμαστε από το παιδί μέσα μας. Από την ίδια τη ζωή. Και η ζώνη μας σφίγγει, μας μπουκώνει, μας πνίγει… Κι αν τη βγάλουμε;

Πρώτη δημοσίευση: ON TIME