Μα πού πήγε η ανθρωπιά μας;

Μα πού πήγε η ανθρωπιά μας; Τη χάσαμε στ’ αλήθεια ή μήπως δεν την είχαμε ποτέ;

Μήπως από την αρχή του κόσμου ήμασταν χωρισμένοι στα δύο και δεν το ξέραμε;

Και θα μου πεις είναι άδικο να χωρίζεις τους ανθρώπους σε κατηγορίες και θα ‘χεις και δίκιο, αλλά τι να κάνω που όλα οδηγούν εκεί;

Από τη μία έχεις ανθρώπους απαλούς και μεταξένιους που ΔΕΝ πετάνε ταξιδιώτες απ’ τα πλοία, ΔΕΝ πνίγουν πρόσφυγες και μετανάστες, ΔΕΝ στερούν από κανέναν το δικαίωμα να ζει και να υπάρχει, ΔΕΝ χτυπούν, ΔΕΝ βιάζουν, ΔΕΝ σκορπούν ψόφους και κατάρες, ΟΥΤΕ κρίνουν όλη μέρα απ’ τον καναπέ τους.

Ανθρώπους λαμπερούς και μεταξένιους που προτιμούν να κάνουν από το να λένε, είναι απαλοί κι ευγενικοί, δίνουν το χέρι τους να βοηθήσουν και πάντα έχουν μια όμορφη κουβέντα στα χείλη.

Κι από την άλλη είναι εκείνοι που διψούν για αίμα, που παίρνουν την Αγάπη και τη μετατρέπουν σε θυμό, οργή και μίσος τυφλωμένο.

Αυτοί που περνάνε με ευκολία από το «τι ήθελε βραδιάτικα στα Εξάρχεια» στο «τι ήθελε το ανώμαλο πρεζόνι στο κοσμηματοπωλείο», από το «ας έμεναν στη χώρα τους» στο «ας μη φόραγε μίνι μέχρι το πηγούνι», κι από το «ψόφα που μπήκες χωρίς εισιτήριο στο λεωφορείο» μέχρι το «πνίξου που άργησες να μπεις στο πλοίο».

Τύποι αδιανόητοι που σε κάνουν πάντα να σοκάρεσαι. Μια πράξη τους και χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Μια λέξη τους και νιώθεις σαν να έφαγες κλωτσιά στ’ απόκρυφα. Τύποι που σε κάνουν να απορείς ξανά και ξανά: μα πού πήγε η ανθρωπιά μας; Πού πήγε η παιδεία μας, η πολιτεία που τάχα προστατεύει, η ευγένεια, η αγκαλιά;

Δεν πήγε πουθενά γιατί δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ. Κι αν υπάρχει, ζει μόνο σ’ εκείνες τις ψυχές που μιλούν λίγο, πράττουν πολύ και κοιμούνται και ξυπνούν μόνο με μια σκέψη: τι θα κάνω σήμερα για να γίνει ο κόσμος μου λίγο καλύτερος;

Έτσι να γίνουμε όλοι. Σαν εκείνες τις ψυχές. Μέχρι να μην υπάρχουν διαχωρισμοί, διχόνοιες, ρατσισμοί, σεξισμοί, και όλα τ’ άλλα τα σκατά που μας έχουν πνίξει μέχρι τον λαιμό και δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε.

Φωτογραφία: je_men_fous_art