Magic Me Team
«H Ψυχική Υγεία είναι παγκόσμιο ανθρώπινο δικαίωμα», το φετινό μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας. Μια μέρα που είναι εδώ για να μας υπενθυμίζει πως οι ψυχές μας έχουν φωνή και χρειάζεται να την ακούμε. Έχουν ανάγκες και χρειάζεται να τις φροντίζουμε. Έχουν τραύματα και οφείλουμε να τα επουλώσουμε.
Αντί να μπούμε σε αναλύσεις ειδικών και να ανατρέξουμε σε έρευνες, αποφασίσαμε σαν Magicme να μιλήσει η ψυχή μας. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά πώς, όταν μιλάμε ανοιχτά, καταπολεμάμε το στίγμα. Και γιατί ήρθε πια καιρός οι ταμπέλες να αρχίσουν να πέφτουν… και να ζωγραφίζονται αληθινά χαμόγελα στα πρόσωπά μας.
Μελίνα: Όταν άρχισα να τρώω όλο και λιγότερο
Το χειμώνα που έκλεισα τα είκοσι έπαψα να νιώθω πείνα.
Τότε ζούσα στο Λονδίνο, σε μια περιοχή που την λέγανε Raynes Park. Εκείνο τον Σεπτέμβρη είχαμε πιάσει με τις φίλες μου ένα τρίπατο σπίτι και παρ’ ότι είμασταν κάπως μακριά από την σχολή, είμασταν αυτόνομες, δυνατές, και σπουδάζαμε τέχνη όπως είχαμε ονειρευτεί.
Είχαμε μέχρι κι ένα μικρό κήπο με φράχτη τριγύρω και τις νύχτες γυρνώντας σπίτι διασταυρωνόμασταν με αλεπούδες που οι παγωμένες ανάσες τους αχνίζανε στο κρύο σκοτάδι. ‘Ήταν όμορφο που μεταμορφωνόμασταν σε γυναίκες εκεί.
Όμως, όπως είπα, άρχισα να τρώω όλο και λιγότερο. Είχε ξεκινήσει να συμβαίνει ύπουλα. Ίσως ήταν που ανακάλυψα πόσο λίγα μπορούσα να ελέγξω. Αν κάποιος πάθαινε κάτι; Αν πάθαινα κάτι εγώ τόσο μακριά από το σπίτι; Ακόμη σαν αθλήτρια είχα μάθει να μην παραπονιέμαι, και για μένα που όλοι έλεγαν ότι πάντα τα καταφέρνω, δεν υπήρχαν λέξεις για να εκφράσω άγχος ή θλίψη. Όταν φοβόμουν δεν το έλεγα σε κανέναν, κι όταν δεν έτρωγα ένιωθα δυνατή.
Όταν κατάλαβα πως έχανα βάρος, είχα ξεμακρύνει από την ακτή και δεν ήξερα πως να γυρίσω πίσω. Τι με βοήθησε; Εκείνη όπως και πολλές άλλες φορές στην ζωή μου η σύνδεση με τους άλλους. Ήμουν τυχερή γιατί στις Εγγλέζες φίλες μου είχαν μιλήσει για τα σημάδια της ανορεξίας, και για το πώς να επέμβουν, έτσι μαζεύτηκαν όλες στο δωμάτιο μου και μου είπαν πως ανησυχούν.
Με βοήθησε που έδωσαν όνομα σε αυτό που αισθανόμουν. Με βοήθησε που συνέχισαν να το ονομάζουν σαν κάτι φυσικό και συνηθισμένο. Από τότε πιστεύω ακράδαντα ότι ψυχική υγεία είναι ευάλωτη όσο και η φυσική. Και πως είναι σημαντικό να ακούμε τους ανθρώπους γύρω μας χωρίς επίκριση, και να δημιουργούμε έναν χώρο όπου αισθάνονται άνετα να μιλούν ανοιχτά για την ψυχική υγεία.
Ας μην αφήσουμε κανέναν μόνο. Ενημέρωση, σύνδεση, δράση.
Αλεξάνδρα: Όταν με βίασαν
Από μέσα κακοποιημένη, βιασμένη, ξεσκισμένη, κι απ’ έξω χαμογελαστή, λειτουργική, εργατική. Από μέσα τσακισμένη και μοναχική κι απ’ έξω λαμπερή και κοινωνική.
Αυτή ήμουν για πολλά χρόνια. Αυτό έβλεπαν όσοι με γνώριζαν. Ή τουλάχιστον, αυτό έβλεπαν τις μισές μέρες του χρόνου. Τις άλλες μισές, τις περνούσα απομονωμένη σπίτι μου με ένα τεράστιο κενό στο στομάχι. Μέρες κατάμαυρες, θολές, που ήθελα μόνο να πεθάνω.
Κι έπειτα έμεινα έγκυος και είδα τα πράγματα αλλιώς. Πώς θα μεγάλωνα ένα παιδί με μία τρύπα στο στομάχι; Πώς θα πλάσω έναν υγιή άνθρωπο ενώ είμαι γεμάτη με πληγές; Σχεδόν 30 ετών, πήγα πρώτη φορά σε ψυχολόγο κι από τότε έχω κάνει δεκάδες συνεδρίες: ατομικές, ομαδικές, ξανά ατομικές, και το μέσα μου μαλάκωσε.
Μπορεί να μην γιατρεύτηκαν όλες οι πληγές μου, αλλά η τρύπα στο στομάχι μίκρυνε. Κι όποτε με πιάνουν οι κλειστές μου, όποτε θέλω να πεθάνω, χαμογελώ και μ’ αγκαλιάζω τρυφερά. Έμαθα να μ’ αγαπώ ακόμα και με τραύματα. Να με φροντίζω ακόμα κι όταν είμαι στα πατώματα.
Χωρίς την ψυχανάλυση δεν ξέρω αν θα τα είχα βγάλει πέρα. Δεν ξέρω καν αν θα ήμουν ζωντανή. Τη θεωρώ τόσο απαραίτητη που ξεκίνησα μέχρι και την κόρη μου, σε ηλικία 7 ετών, και συνεχίζουμε και οι δύο μέχρι σήμερα.
Αν με ρωτάς, νομίζω πως αν κάναμε όλοι ψυχοθεραπεία από μικροί, ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος. Τα απωθημένα, οι ανασφάλειες και τα κόμπλεξ, γεννούν θυμό, οργή και αδικία. Κι όλα μαζί, γεννούν το μίσος που είναι η άλλη όψη της θλίψης και της απόγνωσης.
Μήπως ήρθε η ώρα να θεραπεύσουμε τη θλίψη μας και μαζί την κοινωνία;
Μαριλίτα: Όταν ξέρεις ότι προέρχεσαι από μία τραυματισμένη ύπαρξη
Για μένα το ταξίδι στον μαγικό κόσμο της ψυχοθεραπείας ξεκίνησε νωρίς.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, ανάλογα το πρίσμα από το οποίο θα το δεις. Ευτυχώς γιατί ανακάλυψα από πολύ νωρίς το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στον εαυτό του. Δυστυχώς γιατί αυτό σήμαινε πως είχα βουτήξει στα σκοτάδια σε μια ηλικία που πρέπει να λούζεται στο φως…
Ως παιδί ήρθα σε επαφή με το τι σημαίνει να προέρχεσαι από μία τραυματισμένη ύπαρξη, που επέλεξε να φέρει μια ζωή στον κόσμο χωρίς πρώτα να φέρει τον εαυτό της αντιμέτωπο με τα βαθιά της τραύματα, αλλά και την ευθύνη να τα φροντίσει.
Ως παιδί κλήθηκα να φροντίσω αυτά τα τραύματα, χωρίς να ξέρω καν πώς, ούτε γιατί και κυρίως χωρίς να μπορώ να προστατευθώ από τις πληγές που δημιουργούσε το βάρος μιας τέτοιας ευθύνης που δεν μου αναλογούσε.
Οι συνέπειες πολλές και βαριές για να τις σηκώνει μια παιδική ψυχή. Πόνος, θλίψη, κατακερματισμός της ταυτότητας, σωματοποίηση, σκοτάδι. Πυκνό και αχανές σαν μαύρη τρύπα.
Ώσπου δειλά δειλά, με πολύ προσπάθεια και επιμονή, κάπως άρχισε να φωτίζει το σκοτάδι. Άρχισα να μαθαίνω πώς να φροντίσω τα τραύματα, -τα δικά μου αυτή τη φορά-, να απαντώ στα γιατί και να παίρνω την ευθύνη του εαυτού μου. Πρώτα έπρεπε να γνωρίσω αυτόν τον εαυτό, να δημιουργήσω εκ νέου την ολόδική μου ταυτότητα, να εγκαταλείψω την ελπίδα πως θα αλλάξει κάτι γύρω μου και να επιλέξω να αλλάξω εγώ μέσα μου.
Σχεδόν 20 χρόνια μετά, έμαθα να χτίζω τη ζωή μου γύρω από τη μαύρη τρύπα, γνωρίζοντας πως αυτή θα είναι πάντα εκεί, βουτώντας ολοένα και πιο βαθιά στην ύπαρξη μου αντί για τα σκοτάδια.
Σχεδόν 20 χρόνια μετά, είμαι ψυχοθεραπεύτρια για να μπορώ να φωτίζω τα σκοτάδια άλλων.
Γιατί αυτό είναι η ψυχοθεραπεία: ένας φάρος φωτεινός μέσα στις καταιγίδες της ζωής.
Άννα: Όταν βίωσα την κρίση πανικού
Μετά από σχεδόν δύο χρόνια καραντίνας, η μετάβαση στην κανονικότητα φαινόταν απλή υπόθεση.
Διαπίστωσα ότι δεν ήταν καθόλου έτσι, όταν για πρώτη φορά βίωσα την κρίση πανικού.
Ξάπλωσα στο κρεβάτι μετά από μια κουραστική μέρα. Πριν προλάβω να αποκοιμηθώ, ξαφνικά ένιωσα μια έντονη, ακαθόριστη ανησυχία. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά ανεξέλεγκτα, όλα γύρω μου φαινόταν θολά… άρχισαν να μουδιάζουν τα χέρια μου και να μην μου φτάνει ο αέρας που αναπνέω.
Αισθανόμουν ότι χάνω τον έλεγχο του εαυτού μου, αποκομμένη από τον κόσμο γύρω μου. Με κυρίευσε το άγχος, ήμουν σίγουρη ότι κάτι πολύ κακό μου συνέβαινε και ζήτησα να μεταφερθώ αμέσως στο νοσοκομείο.
Ένα τηλεφώνημα σε έναν φίλο καρδιολόγο μου έδωσε την εξήγηση: «Μην ανησυχείς, είναι κρίση πανικού, θα περάσει».
Είχα πάντα την αίσθηση ότι έχω τον έλεγχο σε όλες τις πτυχές της ζωής μου. Ότι διαχειριζόμουν επαρκώς το άγχος και τις απαιτήσεις της καθημερινότητας. Ήμουν βέβαιη, ότι αυτά τα συμπτώματα που ένιωσα δεν ήταν κρίση πανικού άλλα προερχόταν από κάποιο παθολογικό αίτιο.
Ξεκίνησα έναν κύκλο εξετάσεων με στόχο βρω την πάθησή μου. Καμία παθολογία. Όλες οι εξετάσεις ήταν φυσιολογικές. Τότε, αποφάσισα να επισκεφθώ έναν ειδικό ο οποίος σύντομα με βοήθησε να αποκτήσω επίγνωση της κατάστασης.
Αντιλήφθηκα ότι το επεισόδιο αυτό, ήταν μια ανατροφοδότηση του σώματός μου προς εμένα. Ήρθε για να μου υπενθυμίσει ότι εκτός από την τάξη, την οργάνωση και τα «πρέπει» υπήρχε ανάγκη να δω τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου.
Ενώ η σωματική μας υγεία συζητιέται ανοιχτά και ενθαρρύνεται η αναζήτηση βοήθειας, η ψυχική υγεία συχνά καλύπτεται από ένα πέπλο στίγματος και ντροπής.
Είναι καθήκον μας να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και να προάγουμε την ανοιχτή συζήτηση για θέματα που αφορούν την ψυχική υγεία. Ο μόνος τρόπος να βελτιώσουμε τη ζωή μας και τη ζωή των ανθρώπων γύρω μας είναι να κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα.
Γι’ αυτό ζήτησε βοήθεια, δεν είναι ντροπή ούτε αδυναμία. Είναι δύναμη!
Μάρη: Όταν έγινα κι εγώ μια… «αδύναμη»
Έχω ακούσει πολλές φορές αυτό το «Οι αδύναμοι τρέχουν στους ψυχολόγους».
Έχω κληθεί επίσης αρκετές φορές να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας ή «κουλή» αφού όλα φαινομενικά «μοιάζουν καλά» και «ποιο το νόημα του να κάνεις ψυχοθεραπεία;!».
Εγώ βρέθηκα στο κατώφλι της, ως θύμα κακοποίησης. Εννοείται πως τότε δεν είχα ιδέα του τι είχα βιώσει, πόσο μάλλον του τι αντίκτυπο έμελλε αυτό να δημιουργήσει μέσα, αλλά και έξω μου. Εννοείται επίσης ότι έως και σήμερα δεν έχω αποδεχτεί τον όρο “θύμα“.
Σε μια απόλυτη θολούρα, με μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια, μείον αρκετά κιλά και με το αίσθημα της απόλυτης κυριαρχίας του φόβου, ξεκίνησα να μιλάω. Και ύστερα από κάποιο διάστημα, να λύνομαι. Και λίγο πιο μετά να συνειδητοποιώ και να ενώνω τα κομμάτια του πάζλ. Και ήταν φριχτό. Και συνάμα ό,τι πιο απελευθερωτικό έχω ζήσει.
Ξεμπέρδεψα; Τουναντίον, αισθάνομαι ότι μόλις άρχισα! Όταν έρθεις ένα κλικ πιο κοντά στην «απελευθέρωση», την αποδοχή, την κατανόηση του εαυτού σου και αρχίζεις να αναγνωρίζεις σημάδια, κόκκινες σημαίες και το κυριότερο, το τι είναι «δικό σου» και τι «των άλλων», τότε αρχίζει η Μαγεία.
Και όχι, δε χρειάζεται να συμβεί «κάτι» για να ξεχειλίσει το ποτήρι και να αρχίσεις να δουλεύεις με εσένα. Στο κάτι, βάλε ό,τι θες. Χρειάζεται απλά να τολμήσεις να πιστέψεις ότι είσαι αρκετή με όλα όσα είσαι και όσα έχεις, βιώματα, τραύματα, όνειρα, για να ζήσεις μια Ολόψυχη ζωή που σου αξίζει.
Για όλες τις φίλες επιζώσες, μια φιλική συμβουλή: είναι πολύ σημαντικό να γίνει η καταγραφή μέσα σας ότι ο κακοποιητής, είναι ΚΑΘΙΚΙ. Δε φταίξατε, δε φταίξαμε. Ούτε η κοντή φούστα έφταιξε, ούτε το έντονο βλέμμα, ούτε οι «λάθος εντυπώσεις».
Αν βιώνεις μια κακοποιητική συμπεριφορά, ή βρίσκεσαι σε μια κακοποιητική σχέση, δε σου αξίζει. Ζήτα βοήθεια. Σ’ αγαπάω.
Ζωή: Όταν σταμάτησα να είμαι αυτή που μου είχαν πει ότι είμαι
Θυμάμαι να κάνω πράγματα και να «είμαι» πράγματα μόνο και μόνο επειδή έτσι μου είχαν πει ή έτσι «είχα μάθει». Έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται «Τι μου αρέσει;», «Τι με κάνει χαρούμενη;», «Τι θέλω να έχω γύρω μου;» και τελικά… «Ποια είμαι εγώ στο τέλος της ημέρας;». Και όλα αυτά ξεκίνησα να τα απαντώ σιγά σιγά μέσα από τη μέθοδο Thetahealing™️.
Αυτό τελικά από μόνο του λειτουργούσε σαν οριοθέτηση, γιατί έβγαζε αυτόματα έξω ό,τι πια δεν ταίριαζε σε μένα, αλλά το κρατούσα από φόβο ή τύψεις προς τους άλλους.
Βοηθήθηκα πάρα πολύ σε αυτογνωσιακό κομμάτι και το πιο σημαντικό που κατάφερα να πετύχω ήταν να… βάλω όρια. Όταν δε ξεκίνησα να δουλεύω πάνω στο κομμάτι των τύψεων και των ενοχών, νιώθω ότι πήρα όλη τη δύναμή μου πίσω!
Αυτό που (με) εντυπωσιάζει σε αυτήν την τεχνική είναι η δομή της. Δεν σου αφήνει κάτι ακάλυπτο ή αναπάντητο. Η ίδια η τεχνική μου εξήγησε πως λειτουργεί ο υποσυνείδητος νους μου, πώς έχω καταγράψει από διάφορα τραυματικά γεγονότα του παρελθόντος, περιοριστικές πεποιθήσεις που δυσκόλευαν τη ζωή μου μέχρι σήμερα και με βοήθησε ειδικά αυτό να το αλλάξω μέχρι τέλους.
Το thetahealing είναι μια τεχνική που συνδυάζει κάτω από μια ομπρέλα πανάρχαιες τεχνικές όπως το mindfulness και ο διαλογισμός και τις εξηγεί με βάση τους κβαντικούς αλλά και φυσικούς νόμους κάνοντας κατανοητό το πώς η ιδέα μας για τη ζωή και τον εαυτό μας μπορεί να δημιουργήσει τελικά τις καταστάσεις γύρω μας. Περισσότερα για όλα αυτά σου γράφω εδώ.
Αθανασία: Όταν έστρεψα το βλέμμα προς τα μέσα…
Μπορεί να είμαι έτοιμη να γράψω την πιο κλισέ έκφραση που έχει πει ποτέ άνθρωπος, όμως μιας που σήμερα γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας, για μένα η ψυχοθεραπεία ήταν, είναι και θα παραμείνει, το σημαντικότερο και πολυτιμότερο δώρο που έκανα ποτέ στον εαυτό μου.
Για πρώτη φορά βίωσα τη σημασία της όταν ήρθα αντιμέτωπη στα φοιτητικά μου χρόνια με διατροφικές διαταραχές, όμως για να είμαι απολύτως ειλικρινής, την πρακτική επιρροή της στη ζωή μου, την ένιωσα από την εποχή της πανδημίας και ύστερα. Γιατί ναι, για μένα αυτοί οι μήνες «κλεισούρας» λειτούργησαν απόλυτα ευεργετικά, καθώς μου έδωσαν την ευκαιρία να στρέψω το βλέμμα μου προς τα μέσα. Και εντυπωσιάστηκα με ό,τι βρήκα.
Έχω συνειδητοποιήσει πως η περιπέτεια της ψυχικής υγείας δεν είναι ένας ευθύς δρόμος, μία ξεκάθαρη μετάβαση από το σημείο Α στο σημείο Β, σαν να τραβάς γραμμή σε μάθημα γεωμετρίας.
Όμως είναι ταυτόχρονα ακριβώς αυτό, μία περιπέτεια, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό από το να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, να εξηγείς μοτίβα συμπεριφορών και σκέψεων, να συνδέεις τα κομμάτια του παζλ.
Η επαφή μου με την ψυχοθεραπεία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα και σύντομα, θα ανοίξει ένας καινούριος κύκλος, γιατί η αλήθεια είναι πως μόνη ή με τους δικούς σου ανθρώπους, μπορείς να φτάσεις μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο ανάλυσης του μέσα σου.
Εάν βρεθείς μπροστά σε τοίχο που δε ξέρεις πώς να σκαρφαλώσεις, να σπάσεις ή να προσπεράσεις, τότε χρειάζεσαι έναν ειδικό ψυχικής υγείας, για να σου ανοίξει τη μικρή κερκόπορτα που δεν είχες παρατηρήσει μέχρι σήμερα.
Ένα τραύμα τη φορά, μέχρι να αλλάξουμε τον κόσμο
Αναρωτιόμαστε συνεχώς πώς θα αλλάξει αυτός ο κόσμος, ο γεμάτος ουρλιαχτά αφρόντιστων και φιμωμένων τραυμάτων και αναγκών. Με φροντίδα, κατανόηση και αγάπη θα αλλάξει.
Φροντίδα της ψυχής μας, κατανόηση των τραυμάτων μας και αγάπη για τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Από μέσα ξεκινάει η επανάσταση και η αλλαγή. Δεν χρειάζονται βαρυσήμαντα λόγια και μεγάλες πράξεις.
Χρειάζεται μόνο μεγάλο θάρρος για να αντιμετωπίσουμε στα ίσια τον εαυτό μας. Να τον πάρουμε αγκαλιά και να αλλάξουμε τον κόσμο. Ένα τραύμα τη φορά.
Χρειάζεται να μιλάμε για τα τραύματα μας. Χρειάζεται να μιλάμε για τα αυτονόητα, γιατί δεν έχουμε όλοι τα ίδια. Χρειάζεται να αφήνουμε την ψυχή μας να έχει φωνή.
Μέχρι τα αυτονόητα να γίνουν δεδομένα.
Magicme Team
Γραμμές υποστήριξης
Κλίμακα: Γραμμή βοήθειας για την Αυτοκτονία: 1018
Κλίμακα: Γραμμή 11552 – Mονοπάτια Ψυχικής Υγείας
Δωρεάν επαγγελματικές συμβουλευτικές υπηρεσίες: OpenCounselling.gr
Ψυχολογική υποστήριξη για άτομα που πάσχουν από καρκίνο: 1069
Κέντρα υποδοχής κακοποιημένων γυναικών: 210 5235318 και 210 5235250
Γραμμή 10306 ψυχοκοινωνικής υποστήριξης: λειτουργεί δωρεάν και ανώνυμα όλο το 24ωρο
Γραμμή 1034: Κέντρα Ψυχικής Υγείας και λοιπές Δημόσιες δομές
GIPHY App Key not set. Please check settings