#BodyShaming: Φαρδιά, κοκάλινα γυαλιά και ξερό ψωμί

«Πώς έγινες έτσι; Φαίνονται τα κόκαλά σου», «Είσαι μια κούκλα, φαντάσου να έχανες και τέσσερα, πέντε κιλάκια», «Πάντως μπράβο σου που φοράς κοντά φορέματα παρά τις ραγάδες, εγώ δε θα μπορούσα», «Έχεις κάνει χαλάρωση. Μήπως να αρχίσεις πιλάτες; Βοηθάει πολύ!».

Σίγουρα κάποια στιγμή της ζωής σου έχεις ακούσει αυτά τα σχόλια και σίγουρα αισθάνθηκες αμήχανα είτε για την εικόνα σου, είτε για αυτόν που στα έκανε (τη στιγμή που θα έπρεπε εκείνος να νιώσει έτσι και πριν μιλήσει, να βουτήξει τη γλώσσα του στο μυαλό του), είτε και για τα δύο. Αλήθεια, ποιοι είναι όλοι αυτοί που επιμένουν να απαξιώνουν τους άλλους με κριτήρια άσχετα από την αληθινή τους αξία;

Θυμάμαι ακόμα μια παρέα δεκατετράχρονων κοριτσιών στο σχολείο να γιουχάρει το «χοντρό κορίτσι», κάτι κατά τα άλλα μποέμ και προχώ συμφοιτητές να δαγκώνουν χείλη και να ψιθυρίζουν όταν περνούσε από μπροστά «το παιδί με την ψωρίαση» και θυμάμαι ακόμα στην πρώτη μου δουλειά έναν συνάδελφο να μου λέει «Μα καλά, έχεις τόσο ωραίο σώμα, γιατί φοράς όλη την ώρα αυτά τα φαρδιά; Αν δεν αναδείξεις τώρα τα κάλλη σου, πότε θα το κάνεις;». Λες και η ομορφιά έχει ηλικία. Λες και τα φαρδιά έχουν σχεδιαστεί μόνο για τις sixty plus ladies. Μωρέ τι μας λες;!

Φαρδιά, κοκάλινα γυαλιά και ξερό ψωμί

Με λένε Μάρη, έχω πέντε τατουάζ, κυτταρίτιδα και κάποιες πρώτες και εμφανείς ρυτίδες να συνοδεύουν τις λευκές τρίχες που αρχίζουν να σκάνε μύτη στα κατά τα άλλα καστανά μου μαλλιά.

Φοράω φαρδιά απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου όχι από άποψη, ούτε γιατί έχω κάτι να κρύψω, αλλά γιατί μου αρέσει να αισθάνομαι άνετα μέσα στα ρούχα μου σε κάθε συνθήκη και λατρεύω τα μεγάλα, σαμπανί, κοκάλινα γυαλιά μου που όταν τα είδαν κάτι γνωστοί, αποκάλεσαν «γιαγιαδίστικα». Τέλος, αγαπώ να με λατρεύω και μέσα απ’ τη δουλειά μου υποστηρίζω και άλλες γυναίκες να κάνουν το ίδιο.

Σε μια εποχή όπου τα φίλτρα μετατρέπονται στην ίδια την πραγματικότητα και χιλιάδες άνθρωποι μπαίνουν στο στόχαστρο των τρολ του διαδικτύου (και όχι μόνο) για τις ραγάδες, την κυτταρίτιδα, τα τατουάζ, τις άσπρες τρίχες και τις ενδυματολογικές τους επιλογές, μοιάζει σχεδόν επαναστατικό να κοιτάξεις το γυμνό είδωλό σου στον καθρέφτη, να σε θαυμάσεις και να πεις «Σ’ αγαπώ».

Την ίδια στιγμή, αν δεν το κάνεις πρώτα εσύ για εσένα, σε πείσμα όλων των βαθιά ριζωμένων πεποιθήσεων των άλλων για το πώς «πρέπει» να φαινόμαστε και των ινσταγκραμικών προτύπων ομορφιάς, τότε ποιος θα το κάνει για σένα; Viva la revolution!

Το σώμα μας είναι ο ναός μας

Αν θέλεις να αδυνατίσεις, θα αδυνατίσεις. Αν θέλεις να καλύψεις την ουλή στο χέρι σου με τατουάζ πεταλουδίτσα, έχω να σου συστήσω εξαιρετικό tattoo artist. Κι αν θέλεις να αφήσεις τα μαλλιά σου άσπρα και τα πόδια σου αξύριστα, δε θα ρωτήσεις κανέναν.

Το σώμα μας, το είναι μας, ο κόσμος μας, είναι ο ναός μας. Όλα όσα έχουμε και όλα όσα είμαστε, παράσημά μας. Μέσα, έξω. Και όλοι όσοι και όσες επιμένουν στη στάση του θύτη-κατήγορου, ας αναρωτηθούν πρώτα τι κερδίζουν ατομικά και ύστερα πόσο μακριά μπορούν να πάνε αναπαράγοντας την κουλτούρα της ανεπάρκειας, που -μοιραία και δυστυχώς- μας επηρεάζει όλες και όλους.

Αγαπώ να με λατρεύω

Γεννηθήκαμε για να ζήσουμε ευτυχισμένες. Τελεία και παύλα. Και για να το κάνουμε αυτό, αν κάτι χρειάζεται να έχουμε πάντα κατά νου είναι ότι (μας) οφείλουμε να διαμορφώνουμε τον εαυτό μας με ό,τι αυτό συνεπάγεται, σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια, αξίες και όνειρα και όχι τις προσδοκίες των όποιων άλλων.

Ο κόσμος πάντα θα λέει και όσο θα λέει εμείς πάντα θα μπορούμε να τραγουδάμε έναν σκοπό μοναδικό: Αγαπώ να με λατρεύω κι αν εσύ στάζεις χολή, μπαίνει από το ένα και βγαίνει από το άλλο μου αυτί! Με αγάπη πάντα.

Πρώτη δημοσίευση: SHAPE magazine