«Πάχυνες ρε συ, πώς έγινες έτσι;»

Είναι γεγονός. Πάχυνα. Δεν το λέει μόνο η ζυγαριά μου, αλλά και τα ρούχα μου.

Το Νο 36 δεν μου μπαίνει πια, το small έγινε medium (και οδεύει προς large) κι όταν φόρεσα το περσινό μου μπικίνι ήταν σαν φόρεσα μαγιό από το παιδικό τμήμα των H&M.

Εκτός από κοντή τείνω να γίνω και χοντρή, σαν κουβαδάκι, αλλά δεν με ένοιαζε. Δηλαδή με ένοιαζε, αλλά δεν το είχα και μαράζι. «Κάποια στιγμή, όταν νιώσω έτοιμη, θα αδυνατίσω», σκεφτόμουν. Το έχω ξανακάνει και είναι μόνο ένα κλικ.

Ωστόσο, σταμάτησα να είμαι τόσο κουλ με τα παραπανίσια μου κιλά όταν άκουσα την αλήθεια από τα χείλη κάποιων γνωστών που τους βλέπω στη χάση και στη φέξη. Πάχυνες ο ένας, πάχυνες ο άλλος, άρχισα να αγχώνομαι!

«ΜΑΛΑΚΑ, ΠΑΧΥΝΑ» έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου με τρόμο και, μέρα με τη μέρα, ένιωθα σαν τέρας. Κι όταν λέω τέρας, εννοώ σαν τον Μπρένταν Φρέιζερ στην ταινία «η φάλαινα».

«Πάχυνα; Πες μου, πάχυνα πολύ; Είμαι χάλια;»

Άρχισα να ρωτάω τους φίλους μου φέρνοντας τους σε αμηχανία. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να σε ρωτάει ο άλλος αν πάχυνε – στο κάτω κάτω της γραφής, κοίτα στον καθρέφτη σου και απάντησε μόνος σου στον εαυτό σου.

Το ίδιο ενοχλητικό με το «Πάχυνα; Είμαι χάλια;», όμως, είναι και το «Γιατί πάχυνες; Πώς έγινες έτσι;». Άλλο να σου το πει ο κολλητός σου με τον τρόπο του κι άλλο να σου το πει ένας άσχετος που δεν ζήτησες ποτέ τη γνώμη του. Λες να μην το ξέρω ότι πάχυνα; Λες να περίμενα εσένα που σε βλέπω 2 φορές τον χρόνο να μου το πεις;

Κι εν πάση περιπτώσει, αν ήμουν άντρας θα σε πείραζε που πήρα 7 κιλά ή θα έκανες δήθεν ότι νοιάζεσαι για την υγεία μου; Θα σχολίαζες ότι βγήκαν οι άσπρες ρίζες στα μαλλιά μου ή θα κοίταζες με αηδία τα πόδια μου που βαρέθηκα να τα ξυρίσω;

Αν ήμουν άντρας, αγαπητέ μου γνωστέ που σε βλέπω μια στις τόσες, πάω στοίχημα πως δεν θα επισήμανες τις ρυτίδες γύρω από τα μάτια μου, ούτε θα μου σύστηνες έναν καλό γιατρό για μπότοξ.

Και να σου πω και κάτι άλλο; Αν θέλω να παχύνω, θα παχύνω

Αν θέλω να αδυνατίσω, θα αδυνατίσω. Αν θέλω να αφήσω τα μαλλιά μου άσπρα και τα πόδια μου αξύριστα, δεν θα σε ρωτήσω.

Κορίτσια, μην μασάτε. Αν σας πει κάποιος ότι παχύνατε, ασπρίσατε, γεράσατε ή οτιδήποτε άλλο, να απαντάτε «το ξέρω, δεν μου πάει;».

Η φύση ξέρει καλύτερα από τα δεκάδες πρότυπα ομορφιάς που μας έχουν φορτώσει τι μας πάει και τι όχι. Αφήστε την να κάνει τη δουλειά της και πείτε σε όλους τους κομπλεξικούς που σας κρίνουν, να πάνε να πνιγούν.

Με αγάπη πάντα.