Η απαγόρευση της άμβλωσης ανοίγει τον ασκό του Αιόλου…

«Σου είπε κανένας να ανοίγεις τα πόδια στην πρώτη ευκαιρία;»

«Το λένε δικαίωμα να σκοτώνεις αγέννητα μωρά;»

«Το σώμα σου μπορείς να το κάνεις ο,τι θες, τη ζωή που υπάρχει μέσα σε αυτό δεν έχεις κανένα δικαίωμα να την πειράξεις».

«Καραμέλα κάνατε το δικαίωμα της κάθε π@#%ς στο σώμα της… Το παραχέσαμε με τα δικαιώματα. Για τις υποχρεώσεις μας όμως και για τις ευθύνες μας κανένας δεν λέει κουβέντα».

Αυτά είναι 4 από τα πιο light και ευπρεπή σχόλια που διάβασα στα social media κάτω από άρθρο με τίτλο «Στην Αμερική θέλουν να απαγορεύσουν το δικαίωμα στην άμβλωση, αλλά πρέπει;» που δημοσιεύτηκε αρχές Μαΐου.

4 σχόλια που αποδεικνύουν πόσο βαθιά νυχτωμένοι είμαστε για τις τρομακτικές προεκτάσεις της κατάργησης του συνταγματικού δικαιώματος στην άμβλωση.

Το έκτρωμα που ψηφίστηκε στις ΗΠΑ, ξεπερνάει κατά πολύ το ηθικό δίλημμα που προβάλλουν αρκετοί για τον αν η έκτρωση είναι φόνος ή όχι.

Δυστυχώς, ανοίγει την πόρτα σε ακόμα πιο φρικτά εγκλήματα, με τη βούλα του νόμου αυτή τη φορά, που κατακρεουργούν ατομικές ελευθερίες και απόρρητα προσωπικά δεδομένα.

Ίσως το επόμενο βήμα να είναι να ελέγχουν πότε θα κάνουμε σeξ, να επιλέγονται τα σώματα που πρέπει να κάνουν παιδιά, τα μωρά που θα γεννιούνται να ανήκουν στο κράτος, να φυλακίζονται γυναίκες επειδή απλά απέβαλαν, να απαγορευτεί η αλλαγή φύλου ή η υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, και άλλα τέτοια που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα.

Και πριν βιαστείτε να πείτε πως είμαι υπερβολική, αναρωτηθείτε τι θα έπρεπε να κάνει η πολιτεία για να αποδείξει ότι μια γυναίκα προχώρησε σε παράνομη έκτρωση.

Θα εκδώσει ένταλμα έρευνας για το τηλέφωνο και τον υπολογιστή της για να δει ποιους γιατρούς αναζήτησε;

Θα ανακρίνει συγγενείς και φίλους για τον εμμηνορροϊκό της κύκλο;

Θα ελεγχθούν κάμερες ασφαλείας σε ιατρεία να δουν πότε βγήκε και πότε μπήκε η γυναίκα;

Θα ανακληθούν ασφαλιστικά ή τραπεζικά αρχεία;

Όσες φορές μια κυβέρνηση προσπάθησε να ελέγξει την αναπαραγωγή των γυναικών,ο βαθμός παρακολούθησης και καταπάτησης προσωπικών δεδομένων ήταν τεράστιος.

Τόσο στο περιβόητο Διάταγμα του Ρουμάνου δικτάτορα Νικολάε Τσαουσέσκου το 1966 που προσπαθούσε να αυξήσει τον ρυθμό γεννήσεων της χώρας του, όσο και στην πολιτική του ενός παιδιού της Κίνας, η προσπάθεια του κράτους να ελέγχει τι έκαναν οι γυναίκες (και οι άνδρες) στα σπίτια τους είχε σαν αποτέλεσμα την καταπάτηση (και λίγα λέω..) του προσωπικού απορρήτου.

Ηχηρό καμπανάκι για το τι πρόκειται να ακολουθήσει είναι και η περίπτωση της Εσμέ από το Ελ Σαβαδόρ, το οποίο έχει από τους πιο αυστηρούς νόμους κατα των αμβλώσεων. Η Εσμέ, που λέτε, στις 9 Μαΐου του 2022, καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση για ανθρωποκτονία επειδή απέβαλε.

Όσο γι’ αυτούς που επικροτούν την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ και εύχονται να εφαρμοστεί και στην χριστιανική Ελλαδίτσα μας, ίσως θα έπρεπε να ρωτήσουν τις γιαγιάδες ή τις μανάδες τους τι συνέβαινε στη χώρα μας πριν το 1986 (μόλις 36 χρόνια πριν), όταν οι εκτρώσεις ήταν ακόμα παράνομες.

Ήταν η εποχή που τα χριστιανικά ήθη και αξίες της Αγίας ελληνικής οικογένειας απαγόρευαν το προγαμιαίο σeξ, την ομοφυλοφιλία, ακόμα και το δικαίωμα μιας γυναίκας να εργάζεται ή να εκφράζει ελεύθερα την άποψή της.

Ήταν, επίσης, μια εποχή, κατά την οποία δεκάδες έγκυες γυναίκες που η έκτρωση ήταν η μοναδική τους επιλογή έχασαν τη ζωή τους από ακατάσχετη αιμορραγία, όταν κομπογιαννίτες γιατροί τις πετσόκοψαν στα κρυφά για λίγα αργύρια, χωρίς μάλιστα να υποστούν την παραμικρή συνέπεια.

Την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε για δικαιώματα, λοιπόν, ας αναλογιστούμε ποιανού το δικαίωμα πρέπει να υπερασπιστούμε: το δικαίωμα ενός εμβρύου που δεν έχει κλείσει ακόμα τις 12 εβδομάδες, δεν έχει συνείδηση, δεν έχει καν ανθρώπινο σώμα, ή το δικαίωμα μιας ολόκληρης κοινωνίας στην ατομική ελευθερία και τη διαφύλαξη της προσωπικής της ζωής;