Magic Diaries #19: Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ελεύθερη;

Ανήκω σε αυτήν την καταπληκτική ομάδα ανθρώπων που όταν ανακαλύψει μια πολύ δυνατή σειρά, ξεχνά να βγει από το σπίτι. Παίρνει την κουβέρτα αγκαλιά, ανάβει κεριά, βάζει στο mute το κινητό, παραγγέλνει online και σηκώνεται μόνο για να ανοίξει την πόρτα και να πάει τουαλέτα.

Έτσι, μπορεί να περάσει ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο της ζωής μου, πράγμα που καμία φορά το επιδιώκω κιόλας καθώς στην καθημερινότητά μου και ακούω πολλά αλλά και λέω, οπότε απλά το να χαζεύω άλλους να έχουν τους ρόλους αυτούς κι εγώ να είμαι στην απ’ έξω, με αποσυμπιέζει και με χαλαρώνει.

Αυτός είναι και ο λόγος που έως τώρα έχω δει πολύ trash tv, ριάλιτι πάσης φύσεως (με ιδιαίτερη αγάπη σε αυτά με μεσίτες τύπου Selling Sunset) και «καμμενιές» που χωρίς ενοχές και με πολύ πάθος απολαμβάνω. Όταν όμως τυχαίνει να ξεκινήσω μια σειρά με αρκετά χαμηλές προσδοκίες και αναδεικνύεται σε αριστούργημα, είναι η καλύτερή μου!

Big Little Lies, dear

Αυτό ακριβώς συνέβη με το Big Little Lies, το οποίο ξεκίνησα πριν λίγες ημέρες. Εκ πρώτης, διαβάζοντας την περιγραφή μου φάνηκε κάτι σαν το «Νοικοκυρές σε απόγνωση», αλλά επειδή είδα δυνατά ονόματα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους (Kidman, Witherspoon, Streep), είπα να δώσω μια ευκαιρία. Και καλά έκανα!

Η σειρά, η οποία πέρα από το εντυπωσιακό καστ έχει αποσπάσει 4 Χρυσές Σφαίρες και 8 βραβεία Emmy θίγει τα πιο σκληρά (και δυστυχώς εξαιρετικά συνηθισμένα) ζητήματα της γυναικείας ζωής, ενώ αγκαζέ με αυτά πλέκει μια αριστουργηματική ιστορία φόνου.

Γιατί όμως στα γράφω όλα αυτά ενώ καθόλου δεν είχα στο μυαλό μου το κείμενο να μοιάζει σαν «πρόταση» ή κριτική; Α ναι, θυμήθηκα. Γιατί προς το τέλος του πρώτου κύκλου υπήρξε μια φράση σαν ελαφρύ χαστουκάκι που με έκανε να παγώσω την οθόνη, να πάρω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου (δεν έφτασε) και να σχεδιάσω μια επική έξοδο με τις κολλητές μου (καλά πήγε αυτό!).

«Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ελεύθερη;»

Όχι, σκέψου το. Απλά σκέψου το. Πάρε λίγο έως πολύ χρόνο με εσένα και πες μου. Δε ξέρω αν ανά διαστήματα σου σκάνε μύτη τα λεγόμενα «υπαρξιακά», εμένα όμως ναι και η συγκεκριμένη φράση κουνήθηκε πανηγυρικά σαν κατακόκκινη σημαία πάνω απ’ το κεφάλι μου, μέσα στην καρδιά μου, σε όλο το είναι μου.

«Το καλοκαίρι που πήγα μόνη μου διακοπές» απαντάει η Σ. «Δε θυμάμαι, κάπου γύρω στο λύκειο;!» λέει η Ι. «Πριν τρία καλοκαίρια σε ένα βουνό στο χωριό, που ήμουν ο θεός κι εγώ» λέει ο Θ, «Νομίζω δεν έχω νιώσει ποτέ ελεύθερη» η Π. Εσύ; Για πες μου εσύ…

Ελευθερία για μένα σημαίνει να υποστηρίζεις τον κόσμο που έχεις μέσα σου με όλη σου τη ψυχή. Να σου επιτρέπεις να είσαι όλα όσα είσαι με γενναιότητα, με θάρρος, με τόλμη. Να ζεις εναρμονισμένος με τις αξίες σου. Να τολμάς να διεκδικείς όλα όσα θες. Σκέφτομαι…

Και μετά σκέφτομαι τι με έκανε να παγώσω την οθόνη και να παγώσω κι εγώ μπροστά στην οθόνη. Και μετά φέρνω στο μυαλό ανθρώπους, διεκδικήσεις, αγώνες που στα χρόνια δόθηκαν και δίνονται και χαμογελώ. Και μετά αναρωτιέμαι τι μας εμποδίζει να ζήσουμε πραγματικά ελεύθεροι… Και μετά αποφασίζω να σου γράψω όλα αυτά.

Δες το Big Little Lies, αξίζει.

Stay in your Magic love,

Μάρη