Magic Diaries #11: Ο covid δεν είναι τίποτα

Πριν βιαστείς να (με) κρίνεις από τον τίτλο να σου πω ότι αισθάνομαι άπειρη ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι περνάω τον covid σχετικά ήπια και δεν έχω βρεθεί όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου με οξυγόνο (στην καλύτερη των περιπτώσεων).

Σχεδόν το είχα πιστέψει ότι μετά από δυόμιση χρόνια και κάτι θα έμενα εγώ κι άλλοι πέντε που ξέρω συνολικά οι «αμόλυντοι» της υπόθεσης, αλλά δεν…

Αυτό το άρθρο μόνο τον covid δεν αφορά

Αφορμή αποτέλεσε ένα story που έκανε μια από τις αγαπημένες μου σελίδες στο Instagram g.thoughts, με ένα ρητό του Οδυσσέα Ελύτη. Το ρητό έλεγε…

«Θάνατος είναι αυτό: Να μένουν τα πράγματα που ονειρεύεσαι στη μέση».

Με έναν παράξενο τρόπο τις τελευταίες ημέρες συνετέλεσαν πολλά, το σύμπαν, κάποιες κουβέντες με φίλους, λίγες προσδοκίες καταχωνιασμένες σε ένα σκοτεινό σημείο του μυαλού, ο covid σα σωστό κερασάκι στην τούρτα (!) ώστε να με κάνουν να ανοίξω τα μάτια μου λίγο καλύτερα και να… συνειδητοποιήσω κάποιες μεγάλες αλήθειες.

Σκέφτηκα πως μπροστά στις αλήθειες αυτές μοιάζουμε όλοι τόσο μικροί και όντως είμαστε όταν επιλέγουμε να τις βάζουμε κάτω απ’ το χαλάκι… Δε θα μου επέτρεπα το χαλάκι. Κάπου αυτή η εποχή μέσα μου τελείωσε…

Ξέρεις ποια είναι η αίσθησή μου;

Ότι τρέχουμε διαρκώς πίσω απ’ την ουρά μας σα σωστά χάμστερ. Προγραμματισμένοι τόσο καλά ώστε να νομίζουμε πως αυτή η ρόδα είναι παιχνίδι. Στην προκειμένη η ρόδα είναι ζωή μας και εμείς απλά… τρέχουμε διαρκώς.

Παγιδευόμαστε στις σκέψεις μας, τα βάζουμε με τον εαυτό μας, τους άλλους, τους παράλλους, κόβουμε τα θέλω μας, ράβουμε το στόμα μας, υπομένουμε τα «επίπλαστα ιδανικά» και χτίζουμε τις ζωές μας. Τις ποιες;

Αναλωνόμαστε. Και το κάνουμε με μεγάλη επιτυχία, όσο εναποθέτουμε τα όνειρά μας και τις αληθινές επιθυμίες μας για ένα τόσο αβέβαιο αύριο. Κανείς δε μας εξασφαλίζει το αύριο.

Πριν δύο μέρες έφυγε από τη ζωή μια κοπέλα λίγο μεγαλύτερή μου και συνάδελφος coach από covid μέσα σε τρεις μέρες. Είχε μια σπάνια πάθηση και έτσι απλά… μέσα σε τρεις μέρες «πέταξε». Όσο οργάνωνε επόμενες συνεδρίες, σεμινάρια, είχε τη ζωή της, τις σχέσεις, την οικογένειά της, έτσι απλά… είναι τώρα πολύ μακριά. Το καταλαβαίνεις;

Δεν έχω κανένα σκοπό να σε ψυχοπλακώσω –είμαι βέβαιη ότι το κάνω σαφώς– ούτε να σου κουνήσω το δάχτυλο για να «ΖΗΣΕΙΣ». Εσύ ξέρεις καλύτερα απ’ τον καθένα τι κάνεις και τι δεν κάνεις. Αυτό όμως που θέλω να σου πω είναι πως…

Δεν υπάρχουν ούτε σενάρια στη ζωή, ούτε αύριο, ούτε «θα ήθελα», ούτε προσδοκίες –καλό θα ήταν να μην υπάρχουν- ούτε καν τώρα, οριακά. Υπάρχει μόνο αυτό που ζητά η καρδούλα σου.

Είναι άνθρωπος; Είναι μια εργασία; Είναι ο εαυτός σου;

Είναι να κάνεις το γύρο του κόσμου με όποιο κόστος; Είναι όλα αυτά μαζί; Κάνε τα… απλά κάνε τα… Διεκδίκησέ τα με όλο σου το είναι. Προσπάθησε.

Γιατί μεγαλύτερος θάνατος από το να μείνουν όλα όσα ονειρεύεσαι στη μέση, δεν υπάρχει. Και γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερο γαμώτο από το να μετανιώνεις για όλα όσα ΔΕΝ έκανες.

Ω ναι…

Σου χρωστάς να ζήσεις ένα μεγάλο έρωτα.

Σου χρωστάς να ζήσεις όπως θες.

Σου χρωστάς να γελάς μέχρι να πονέσει το στομάχι σου.

Σου χρωστάς μια ευκαιρία.

Σου χρωστάς την ελευθερία.

Μου χρωστάω.

Μας χρωστάμε.

Με αγάπη,

Μάρη