Οι ακόλουθοι στα social media δεν είναι μονάδα μέτρησης επιτυχίας

Τις τελευταίες ημέρες, μέσα στις συνεδρίες, οι άνθρωποι διαπραγματεύονται το να βρουν τον εαυτό τους, τη μοναδικότητα τους, τα ταλέντα τους όπως και το θάρρος να τα εξασκήσουν όλα αυτά με τον δικό τους τρόπο. Το πόσο πολύ φοβούνται να το κάνουν αυτό, με έκανε να θέλω να γράψω γι’ αυτό.

Έχουμε μάθει τόσο πολύ να μιμούμαστε από την παιδική μας ηλικία για να μην μας τιμωρήσουν σαν παιδιά, για να πάρουμε την επιβράβευση και για να νιώσουμε ασφάλεια πως κάνουμε το σωστό, που όταν έρχεται η ώρα να είμαστε ο εαυτός μας φοβόμαστε και μπλοκάρουμε γιατί δεν έχουμε μάθει το πώς να είμαστε ο εαυτός μας και τί αυτό σημαίνει τελικά.

Το να προσπαθεί ένα παιδί να μοιάσει στον γονέα που του δείχνει το σωστό, θα δημιουργήσει στρες και απόρριψη της ταυτότητας που προσπαθεί να δημιουργήσει το παιδί.

Βλέπαμε παλιά πως οι γονείς και οι δάσκαλοι προσπαθούσαν να ελέγξουν ακόμη και με ποιο χέρι θα γράφει το παιδί και αν αυτό έγραφε με το αριστερό υπήρχε επίπληξη και πολλές φορές και τιμωρία μέχρι να το κάνει «σωστά».

Βλέπουμε και τώρα στα social media, πως όλα τα προφίλ ενός αντικειμένου μοιάζουν μεταξύ τους, δηλαδή οι ψυχολόγοι είναι μόνο αυτό, όσοι ασχολούνται με το styling και τη μόδα είναι μόνο αυτό, όσοι ασχολούνται με τη γυμναστική είναι μόνο αυτό.

Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι μόνο αυτό, αλλά δείχνουν μόνο αυτό γιατί η νόρμα τους έχει προγραμματίσει πως για να έχουν επιτυχία μόνο ένας τρόπος είναι πιθανά αποδεκτός.

Από την άλλη, εάν δούμε τους ανθρώπους που έχουν εκατομμύρια ακόλουθους, είναι οι άνθρωποι που έχουν φύγει πέρα από αυτή τη νόρμα και είναι απλά ο εαυτός τους. Δείχνουν ποιοι είναι, την οικογένεια, την καθημερινότητα τους, το πώς έχει αλλάξει η ζωή τους μέσα από αυτό που «πουλάνε» αν θέλετε και όχι μόνο μια πλευρά τους.

Αυτό που θέλω να πω εδώ είναι πως οι άνθρωποι μπορούμε να εκπαιδευτούμε για να είμαστε μέρος της νόρμας ή για να δημιουργήσουμε εμείς έναν δικό μας καινούριο κόσμο.

Οι ακόλουθοι στα social media δεν είναι μονάδα μέτρησης επιτυχίας, το χρησιμοποίησα όμως σαν παράδειγμα για να αναφέρω πως όσο πιο διαφορετικά προσεγγίζουμε μια κατάσταση με τη μοναδικότητα μας η ίδια η νόρμα θα προσαρμόζεται σε μας και όχι εμείς σε εκείνη.

Όλη αυτή η ομογενοποίηση που προκαλεί ο τρόπος που εκπαιδευόμαστε οι άνθρωποι να ζούμε και να πετυχαίνουμε, μας κάνει αναλώσιμους. Αν δεν είσαι εσύ, θα είναι ο άλλος και έτσι ποτέ δεν θα συνδεθούμε συναισθηματικά με τίποτα. Ενώ εάν συνδεθούμε με αυτό που είμαστε πραγματικά θα είμαστε αναντικατάστατοι.

H κοινωνία μέχρι τώρα έχει αναπτυχθεί από συναισθηματικά μη διαθέσιμους γονείς. Όταν ένας γονέας είναι συναισθηματικά μη διαθέσιμος δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει έναν θαρραλέο απόγονο. Έτσι και η κοινωνία έχει μάθει να μιμείται αντί να δημιουργεί νέα δεδομένα για να αποφύγει την πιθανή αποδοκιμασία του απέναντι. Βλέπετε πως ο πρωταρχικός πυρήνας είναι ο οικογενειακός και όλα ξεκινούν από εκεί…

Ο κόσμος και οι αρχές του μπορούν να αλλάξουν αν εμείς αλλάξουμε μέσα μας και επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να έχουμε ταυτότητα, η οποία δεν μοιάζει με καμία άλλη. Για να γίνει αυτό, εμείς οι ίδιοι χρειάζεται να γίνουμε συναισθηματικά διαθέσιμοι με τον εαυτό μας ως γονείς του.

Την ανάγκη για στήριξη στο διαφορετικό εαυτό μας που δεν την μάθαμε από τους γονείς μας χρειάζεται να μας τη δώσουμε εμείς. Να τολμήσουμε να κάνουμε και λάθη μέχρι να βρούμε την ταυτότητα μας, μέχρι να τη δημιουργήσουμε.

Τροφή για σκέψη…