Social media: Πόσο στρεσογόνο είναι να ζεις για να φαίνεσαι;

Σε μία από τις άσκοπες περιηγήσεις μου στα σοκάκια του internet αγκαλιά με ζεστό καφεδάκι, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται για πολλοστή φορά ποια ανάγκη κάνει τόσους ανθρώπους εκεί έξω να *excuse my language* “ξεβρακώνουν” τη ζωή τους στα social media.

Μια συνεχής, αδιάκοπη υπερέκθεση του εαυτού, της καθημερινότητας, της ζωής, των παιδιών, του σπιτιού. Και το χειρότερο; Χωρίς καμία απολύτως προστασία.

Όλα ανοιχτά, όλα προσβάσιμα

Η ζωή σου σε κοινή θέα. Σε τέτοιο βαθμό που πλέον χάνεται το μέτρο.

Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν εδραιώσει για τα καλά τη θέση τους στη ζωή μας. Είναι εργαλεία δουλειάς, για άλλους η δουλειά η ίδια, είναι διασκέδαση, ενημέρωση και οι χρήσεις τους τείνουν στο άπειρο.

Όσο περισσότερο χώνονται στη ζωή μας όμως, τόσο περισσότερο χωνόμαστε εμείς μέσα στις οθόνες για να μη χάσουμε στιγμιότυπο από τις ζωές των άλλων. Οι δε άλλοι δεν σταματούν να ταΐζουν τα πεινασμένα για κλειδαρότρυπα ζευγάρια μάτια πολλές φορές εντελώς αγνώστων.

Οι προσωπικές στιγμές παίρνουν αξία μόνο αν δημοσιευτούν. Η ζωή περιστρέφεται γύρω από την ασταμάτητη τροφοδότηση περιεχομένου στα social media. Λογικό μπορεί να μου πεις, όμως εγώ θα σου πω πως υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο “ποστάρω συχνά” και στο “ποστάρω τα πάντα“.

Η έκθεση σου στο διαδίκτυο είναι η ενέργεια που αφήνεις να φεύγει από εσένα

Όσα ποστάρεις, όσα δείχνεις, όσα λες είναι όλα εσύ. Είναι ο εαυτός σου, είναι η ενέργεια σου. Θα άφηνες την πόρτα σου ξεκλείδωτη προσκαλώντας τον οποιονδήποτε να μπει μέσα; Θα επιδείκνυες το παιδί σου τόσο απροκάλυπτα στον κάθε άγνωστο;

Θα επέτρεπες στον καθένα να ξυπνάει μαζί σου στο κρεβάτι για να βλέπει πώς δείχνεις μόλις ξυπνάς; Αν όχι, τότε γιατί το κάνεις με την παρουσία σου στα social media;

Γιατί επιτρέπεις την πρόσβαση σε σένα και τις προσωπικές σου στιγμές; Γιατί αφήνεις τόσο εκτεθειμένη την ενέργεια σου; Είσαι άραγε τόσο αφελής ή τόσο εθισμένος;

Πόσο στρεσογόνο είναι να ζεις για να φαίνεσαι;

Στην ανάγκη για προσοχή να ξέρεις βρίσκεται αυτό που χρειάζεται την δική σου προσοχή.

Όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε παίξει το παιχνίδι της αναζήτησης προσοχής από τους άλλους αφήνοντας εκτεθειμένο κάποιο κομμάτι του εαυτού μας.

Ανεβάζοντας μια ωραία φωτογραφία μας (ή πολλές) για να χαϊδέψουμε λίγο τη ναρκισσιστική πλευρά μας, επιδεικνύοντας κάποιο ταξίδι ή κατόρθωμα μας για να καταπραΰνουμε το σύνδρομο κατωτερότητας μας είτε απλώς γιατί η ανάγκη μας για μοίρασμα δεν αρκείται στο ασφαλές και ελεγχόμενο πλαίσιο των κοντινών και αγαπημένων μας ανθρώπων αλλά πρέπει να απλωθεί και σε ένα σωρό άγνωστους. Ζεις τελικά για σένα ή ζεις για να πάρεις την προσοχή των άλλων ποστάροντας τη ζωή σου;

Αν για σένα έχει μεγαλύτερη αξία η αποδοχή μιας φτιαχτής, ωραιοποιημένης περσόνας σου από ένα μάτσο αγνώστους απέναντι στην ψυχική σου ηρεμία και αίσθηση ολοκλήρωσης, τότε θα σου πρότεινα να το δεις αλλιώς. Τελείως αλλιώς. Αντιδιαμετρικά αλλιώς.

Ακόμη περισσότερο θα σου ευχηθώ να βιώσεις σε βάθος μια συνειδητοποίηση για σένα και όσα πραγματικά έχουν σημασία. Κυρίως όμως για όσα χρειάζεται να προστατεύσεις απαγορεύοντας την πρόσβαση σε όλους.

Σου εύχομαι ολόψυχα να κατακτήσεις το ανώτερο επίπεδο εαυτού που θα λέει αυθάδικα “Not everyone has access to me because I want peace more than attention.”

https://www.instagram.com/p/CzaaungMnpe/?igshid=MzRIODBiNWFIZA