Ας αρχίσουμε να είμαστε ρομαντικοί (πρώτα) με τον εαυτό μας

Το κακό με τον κόσμο είναι ότι κάποιοι κάνουν πολλή ψυχοθεραπεία επειδή κάποιοι άλλοι αρνούνται να δουλέψουν με τον εαυτό τους!

Οι ρομαντικοί άνθρωποι συνηθίζουν να βλέπουν ρομαντικά τη ζωή και μαζί με αυτήν και όλους τους ανθρώπους. Το πρόβλημα εδώ είναι στο «όλους τους ανθρώπους», όχι στον ρομαντισμό.

Ο ρομαντισμός έχει σαν στοιχείο του την υπερβολή, έτσι συχνά κάνει τους ανθρώπους να εξιδανικεύουν το αντικείμενο του θαυμασμού τους και να μην βλέπουν την πραγματικότητα.

Οι ρομαντικοί είναι συνήθως ενσυναισθητικοί, με όρεξη για ζωή, δοτικοί, καλλιτεχνικοί και με πολλή ενέργεια, συναίσθημα και φως. Ο ρομαντισμός είναι αγάπη για τη ζωή και αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολλή αγάπη για τη ζωή.

Λόγω αυτού, εάν δεν υπάρχουν όρια και κοινός νους μπορούν εύκολα να ματαιωθούν από… ακατάλληλους ανθρώπους. Σκεφτείτε τι συμβαίνει όταν κάτι μας πληγώνει. Πόσες φορές λέμε μέσα μας: «εγώ φταίω που…»;

Εμείς φταίμε που πιστέψαμε, που δώσαμε ευκαιρία σε κάτι/κάποιον, που εμπιστευτήκαμε και αυτό κάνει τον ρομαντισμό μέσα μας να χάνεται και να νιώθουμε πως μας εκθέτει σε αντιξοότητες τελικά παρά μας ομορφαίνει τη ζωή.

Εάν όμως λέγαμε στον εαυτό μας: «Δεν φταίω εγώ για την κακή συμπεριφορά του άλλου», τότε θα μας ήταν πιο εύκολο να διατηρήσουμε την καλή μας ενέργεια, γιατί θα είχαμε αποδώσει το φταίξιμο στον άνθρωπο που έκανε την εκάστοτε πράξη.

Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να λέει «εγώ φταίω που χαιρέτησα» όταν ο άλλος έκανε πως δεν με είδε, ή «εγώ φταίω που ήμουν ευγενική», όταν ο άλλος ήταν αγενής, ή «εγώ φταίω που πίστεψα», όταν ο άλλος είπε ψέματα και τελικά αυτό γέμιζε εμένα ενοχές. Λες και έφταιγα εγώ που ο άλλος τελικά δεν ήταν ειλικρινής, πρόθυμος, ευγενικός, έχοντας την απαίτηση από τον εαυτό μου να έχει ψυχολογήσει τους άλλους «καλύτερα», πράγμα τελείως ανόητο (!). Εδώ οι ίδιοι δεν μπορούν να το κάνουν…

Έτσι, ο ρομαντισμός μου κάπως ξεθώριαζε και πίστευα πως εγώ είμαι πάντα υπερ-ευγενική, υπέρ-καλοσυνάτη, υπερ-δοτική και τελικά πολλά τα υπέρ και εγώ καταπιεζόμουν για να μην πληγωθώ ξανά και ξανά και ξανά. Όμως, όταν άρχισα να λέω στον εαυτό μου πως δεν φταίω εγώ για τον τρόπο, τη συμπεριφορά, τα λόγια ή τη στάση που οι άλλοι επέλεξαν να έχουν, τότε ήταν πολύ πιο εύκολο για εμένα να με αποδεχτώ και να μην μου βάζω την ταμπέλα του υπέρ-«κάτι».

Αυτή η συνειδητοποίηση με βοήθησε πολύ για να σταματήσω να προσπαθώ να ντιμάρω εμένα επειδή οι άλλοι δεν είναι αυτό που περίμενα να είναι και με αυτό δεν εννοώ μόνο συντρόφους, εννοώ και φίλους και γνωστούς και όλους. Τους έβλεπα όλους ρομαντικά, με την προοπτική που έχουν και όχι με αυτό που είναι σήμερα, τώρα.

Έβλεπα τα θετικά στοιχεία στους ανθρώπους με την παρόρμηση του ρομαντισμού μου και δεν ήθελα ίσως να δω συνολικά τα χαρακτηριστικά ή τη στάση τους, καταργώντας τον κοινό μου νου μέχρι που τον αγάπησα γιατί αυτός με έσωσε!

Ας αρχίσουμε να είμαστε ρομαντικοί πρώτα με τον εαυτό μας και ας σταματήσουμε να εξιδανικεύουμε τους άλλους. Ας τους δούμε στη διάσταση που πραγματικά είναι. Κάποιους ανθρώπους αντί να τους βλέπουμε ρομαντικά θα ήταν χρησιμότερο για μας, να μην τους βλέπουμε καθόλου.

Να δούμε εμάς και πού πραγματικά κάνουμε λάθος και όχι από υπέρ-υπευθυνότητα να σπεύδουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη εμείς και για τη συμπεριφορά του απέναντι.

Ας προστατεύουμε περισσότερο τον εαυτό μας και λιγότερο τους άλλους, ας μην ντρεπόμαστε να μας αγαπάμε πολύ και ας μη φοβόμαστε για το τι θα πουν οι άλλοι.

Κι ας μη ξεχνάμε… στο τέλος της ημέρας με εμάς κοιμόμαστε και αύριο, εμάς θα δούμε μόλις ξυπνήσουμε…

Ας φροντίσουμε λοιπόν, ο εαυτός μας να θέλει να μας κάνει παρέα!