Η ιστορία της Θάλειας: «Ευτυχώς απολύθηκα!»

Γράφει η Λία Μπισμπίκη,

Νομίζω έχει γραφτεί ένα βιβλίο με αυτό τον τίτλο, το οποίο είναι κάτι σαν ύμνος στην… απόλυση! Δε ξέρω αν η απόλυση θεωρείται από κάποιους ύμνος ή δώρο, η Θάλεια πάντως στην αρχή το αντιμετώπισε υπό την επήρεια “σοκ”.

Και είναι απολύτως λογικό. Ένα παγωμένο Δευτεριάτικο πρωινό του Δεκέμβρη πήγε αμέριμνη στο γραφείο και στο μέσον της ημέρας τη σήκωσε ο διευθυντής της από την καρέκλα για να βγουν για καφέ. Ο καφές ήταν η “προφορική απόλυση” και της ήρθε τόσο ξαφνικό που παραλίγο να πέσει από το σκαμπό που καθόταν.

Από τη μία έψαχνε τότε για δουλειά, από την άλλη στις 4 Δεκεμβρίου κι ενώ όλοι στο γραφείο στολίζανε σε πνεύμα εορταστικό, η απόλυση δεν ήταν κάτι που το περίμενε. Άσε που δεν της είχε ξανασυμβεί. Οι λόγοι δεν της αναφέρθηκαν, αν και ήξερε ότι μετά την τελευταία της αίτηση για αύξηση κάποιοι την κοιτούσαν πλέον πιο… στραβά και καχύποπτα.

«Προσωποκεντρική απόλυση»

Όταν μου εξιστορούσε την εικόνα, όλο αυτό ακουγόταν σκληρό, σχεδόν απάνθρωπο να συμβαίνει σε μία εργαζόμενη μητέρα με δύο παιδιά λίγο πριν τις γιορτές. Ήταν μία ξεκάθαρα «προσωποκεντρική απόλυση», όπως λέγεται. Ωστόσο δεν ήταν αυτό που ενόχλησε τη Θάλεια, αλλά τα λόγια του διευθυντή της εταιρίας την προηγούμενη ημέρα της απόλυσης.

Δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες, οι φράσεις του της τρυπούσαν το μυαλό. Ήταν λόγια σχεδόν προσβλητικά, που δε λέει κάποιος εύκολα, και με δυσκολία μπορούσε και η ίδια να ξεστομίσει.

«Μου είπε για τον τρόπο που σκέφτομαι στη δουλειά και λειτουργώ. Μου είπε ότι ο τρόπος σκέψης μου με περιορίζει, μου κόβει το δρόμο ως επαγγελματία και μου δημιουργεί εμπόδια, που θα τα βρω στο μέλλον. Δεν μου έχει ξανασυμβεί να προσπαθεί κάποιος με τόση πίεση να με πείσει να κάνω κάτι που δεν μου  αρέσει, που είναι άσχετο με το αντικείμενο μου και ταυτόχρονα να μου υποδεικνύει ότι αυτό είναι το career path μου», μοιράζεται μαζί μου η Θάλεια.

«Θάλεια μου, το career path σου και ο δρόμος που θα ακολουθήσεις είναι δική σου επιλογή και ευθύνη. Όλο αυτό ακούγεται εντελώς χειριστικό», της απαντώ.

Η Θάλεια ξύπνησε

Μετά από λίγο καιρό η Θάλεια μου εκμυστηρεύτηκε ότι ένιωσε σα να «ξύπνησε». Κατάλαβε ότι η επαγγελματική της αναγνώριση δεν καθορίζεται από τη γνώμη οποιουδήποτε αφεντικού ή διευθυντή εταιρίας. Θυμηθήκαμε μαζί τα επιτεύγματά της, τις θυσίες που είχε κάνει και όσα είχε πετύχει τα τελευταία πέντε χρόνια στην εταιρία αυτή. Συνειδητοποίησε πως εδώ και χρόνια τα «μπράβο» της τα είχε «πάρει από εκεί που την ενδιαφέρει» και κυρίως από τον εαυτό της.  

Δύο μήνες μετά, βρήκε νέα εργασία σε μεγάλη πολυεθνική με καλύτερο αντικείμενο και αποδοχές. Η Θάλεια τα κατάφερε, ούτως ή άλλως θα τα κατάφερνε!

«Δώρο απ’ το Θεό ήταν αυτή η απόλυση», μου είπε στο τέλος, και ήταν τόσο αλήθεια.

Και συνέχισε με μία αφοπλιστική συνειδητοποίηση που με έκανε να προβληματιστώ… «Το μεγαλύτερο «ευχαριστώ» το χρωστάω σε αυτό τον άνθρωπο που με την συμπεριφορά του μου έδειξε ότι μόνο μέσα μου θα βρω την αληθινή εκτίμηση και αναγνώριση. Μια μέρα σίγουρα θα του το πω!». «Σημασία έχει που το λες σε σένα, Θάλεια μου. Ευτυχώς απολύθηκες!».

(και γελάσαμε μαζί…)