Love language

Love language, λοιπόν. Για χρόνια πίστευα πως ήταν η σιωπή μου, το «είμαι εδώ» χωρίς φωνή, χωρίς απαίτηση, χωρίς χρονόμετρο. Tο γνήσιο ενδιαφέρον μου με τη μορφή διαθεσιμότητας: να γίνομαι χώρος για τον άλλον, να μην καταλαμβάνω, να μην ταράζω. Ένα άτυπο άνοιγμα, ένας τρόπος να πω σε ακούω χωρίς να χρειαστεί να πω τίποτα. Ήταν η δική μου γλώσσα φροντίδας, αγάπης, νοιαξίματος. Και αν με ρωτάς, λειτουργούσε. Μου έκανε. Έως που ξεκίνησε να μη μου κάνει. Ίσως γιατί ένιωθα ότι κάτι έλειπε από τη συνταγή. Ίσως αυτό το κάτι ήταν εγώ.

«Μήπως η διαθεσιμότητα χωρίς παρουσία είναι απλώς απουσία με καλή πρόθεση;» σκέφτηκα σε ένα σοβαρό meeting που είχα με τον εαυτό μου. Δεν μου απάντησε κανείς (!). Εκεί όμως που οδηγήθηκα με τρόπο πολύ φυσικό είναι στο «love language» που πλέον μου κάνει: δημιουργώ χώρο, αλλά αλλιώς. Όχι τον απέραντο χώρο που επιτρέπει στον άλλον να εξαπλωθεί μέχρι να χαθώ, μα τον κοινό, εκείνον που χωρά και τους δύο, με τις ανάγκες, τα «θέλω», τις μικρές μας αντιφάσεις.

Love language είναι να μπορώ να πω είμαι εδώ χωρίς να σβήνω τον εαυτό μου. Να επιτρέπω στη σιωπή να συνυπάρχει με τη φωνή. Να δημιουργώ χώρο που αναπνέει, που χωρά και εμένα και εσένα. Που έχει ανάσες, όρια, αλήθεια. Ίσως τελικά εκεί να κρύβεται η πιο ώριμη μορφή του «νοιάζομαι»: όχι στο «είμαι εδώ όποτε με χρειαστείς», αλλά στο «έχω χώρο για εμάς, χωρίς να χάνω εμένα».