Στην πραγματικότητα όλοι τα κάνουμε μαντάρα στις σχέσεις μας

Το πιο δύσκολο που μπορείς να κάνεις σε αυτή τη ζωή είναι να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να παραδεχτείς την ευθύνη που ίσως έχεις για ό,τι σου συμβαίνει. Θέλει θάρρος και τόλμη να μπορέσεις να παραδεχτείς πως δεν είσαι έρμαιο των περιστάσεων, το λάθος δεν είναι πάντα του απέναντι και η συμπεριφορά σου έχει επιπτώσεις.

Πρόσφατα, στην επικοινωνία μου με έναν άνθρωπο, άφησα την υπερανάλυση μέσα στο κεφάλι μου να κερδίσει τη μάχη, με αποτέλεσμα να βγει προς τα έξω μία πλευρά του εαυτού μου την οποία προσπαθώ σκληρά να “ησυχάσω” μέσα στα χρόνια, εξηγώντας τι μπορεί να συμβαίνει όταν αυτός ο μηχανισμός διαχείρισης τίθεται αυτόματα σε λειτουργία.

Χρειάστηκε να μείνω στην πολύ άβολη θέση της ευθύνης μου και να αποδεχτώ πως η συμπεριφορά μου είχε επιπτώσεις που τώρα κοστίζουν σε συναισθηματικό επίπεδο.

Το περιθώριο λάθους μέσα στην τελειότητα

Η αλήθεια είναι πως ακόμα και ο πιο τέλειος σύντροφος θα κάνει λάθη. Θα τα κάνει μαντάρα, θα αφήσει μπροστά σου τις συναισθηματικές του αποσκευές. Και δε θα το κάνει συνειδητά ή με δόλια σκέψη. Θα συμβεί, γιατί είναι κάτι εξαιρετικά ανθρώπινο. Στόχος είναι να “ξεπακετάρετε” μαζί.

Και κατά πάσα πιθανότητα, η ενοχή θα τον κατακλύσει περισσότερο από κάθε άλλο συναίσθημα. Μαζί με τον φόβο της απόρριψης, τον θυμό, τη θλίψη. Ίσως να μη γνωρίζει πώς να βρει τον δρόμο του γυρισμού στην καθημερινότητά σας μετά από αυτό. Και μπορεί να καταβάλλει υπερβολική προσπάθεια να τα διορθώσει όλα όσο πιο άμεσα γίνεται, λειτουργώντας σε ένα πλαίσιο περισσότερο πανικού παρά ουσιαστικού ξεκαθαρίσματος.

Η συναισθηματική ασφάλεια μετά το λάθος

Αυτό που έχει ουσία σε μία τέτοια περίπτωση είναι το πώς αναλαμβάνεις την ευθύνη της συμπεριφοράς σου. Πόσο επιλέγεις να μείνεις σε αυτή την άβολη θέση, να ακούσεις την πλευρά του ανθρώπου σου, να μη χώσεις το κεφάλι σου στην άμμο και επιλέξεις την εύκολη λύση της διαφυγής. Να είσαι μέσα στη στιγμή ακόμα και όταν δεν είναι τόσο δελεαστική και ιδανική όσο θα ήθελες.

Αυτή είναι η πραγματική απόδειξη του πόσο νοιάζεσαι, πόσο επενδύεις σε μία σχέση, πόσο all in έχεις μπει στη σκέψη του να δημιουργήσεις ένα υγιές πλαίσιο επικοινωνίας και ενήλικης συνύπαρξης.

Ας κανονικοποιήσουμε τον χώρο για αυτού του είδους τις προκλήσεις, για τις “μάχες” που θα δοθούν ώστε δύο άνθρωποι να “μεγαλώσουν” μαζί και να εξελίξουν τη σχέση τους. Χωρίς αυτό να συνεπάγεται την κατάργηση των ορίων που θέτει ο καθένας ξεχωριστά.

Ας κανονικοποιήσουμε το να κάνεις λάθη και να παίρνεις την ευθύνη για αυτά, ώστε με πράξεις και όχι απλά λόγια να προσπαθήσεις να τα διορθώσεις.

Ας κανονικοποιήσουμε ότι τελικά μπορεί κανένας μας να μην είναι “εύκολος” στη συνύπαρξη και εντός μίας σχέσης, όμως στόχος είναι να βρεθείς με τον άνθρωπο που θα σου εξασφαλίσει το περιθώριο να επιστρέψεις από το λάθος σου χωρίς να εξαφανιστεί και να το “γυρίσει” σε παιχνίδι δύναμης και εξουσίας. Έναν άνθρωπο που χωρίς να έχει την ευθύνη του συναισθήματός σου, θα σου προσφέρει το feedback στο πλαίσιο της αποδοχής, θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τον εαυτό σου και πώς μπορείς να υπάρχεις μέσα στη σχέση με έναν πιο υγιή τρόπο που δε θα πληγώνει.

Εξάλλου, δεν επουλώνουμε πρώτα τις πληγές μας και επενδύουμε στην αγάπη αργότερα. Συνήθως επουλώνουμε τις πληγές μας μέσα από την αγάπη, με την παρουσία εκείνων που είναι ασφαλείς και σταθεροί αρκετά, ώστε να κάνουν δύσκολες συζητήσεις και να περνάνε μαζί μας μέσα από τις Συμπληγάδες.

Στο τέλος της ημέρας, η αγάπη και οι σχέσεις που έχουν διάρκεια δεν έρχονται χωρίς triggers.