Ας μάθουμε στα παιδιά μας να κάνουν λάθη

Πως αισθανόσουν κάθε φορά που σαν παιδί μετά από ενδεχομένως κάποια σκανταλιά έμπαινες «Τιμωρία!»; Θυμάσαι; Κι αλήθεια, θυμάσαι ότι πολλές φορές δεν θυμάσαι την ακριβή αιτία που μπήκες; Κι εγώ! Το συναίσθημα όμως «το ‘χεις». Αυτή την εξακολουθητική δυσφορία και το «γιατί» που σε τρώει. Την ενοχή ότι «έκανα κάτι κακό» κι ας μη σου εξήγησαν ποτέ ακριβώς ποιο είναι αυτό, τη σκέψη ότι «την επόμενη φορά πρέπει να είμαι περισσότερο προσεκτική» κι ας μην ξέρεις ακριβώς πάνω σε τι.

Το να κάνουμε λάθη, είναι τόσο αναπόφευκτο, όσο το να ζούμε, να αναπνέουμε, να αισθανόμαστε, να ερωτευόμαστε, να πονάμε, να γελάμε και φτου κι απ’ την αρχή. Και είναι σπουδαίο να κάνουμε λάθη. Αφενός δε μπορούμε να τα αποφύγουμε, αφετέρου έχουμε την επιλογή να μάθουμε μέσα από αυτά και να κερδίσουμε σοφία. Όμως τώρα πια, τα γνωρίζετε καλά εσείς όλα αυτά. Γιατί αλήθεια να μην τα μάθουν και τα παιδιά σας;

Θα ήθελα πολύ σα μικρό παιδί να είχα έναν άνθρωπο να μου πει καθαρά «Κάνε λάθη!» κι ας μεγάλωσα με αρκετές ελευθερίες. Θα ήθελα πολύ στο σχολείο να με επιβραβεύουν και για τα λάθη μου, αντί μόνο για τα σωστά μου και όχι να με βάζουν με το ένα πόδι όρθιο στον τοίχο. Θα ήθελα πολύ να μη χρειάζεται να σας τα γράψω όλα αυτά αν θεωρούνταν αυτονόητα, αλλά δε…

Αν πέσεις μια, θα σηκωθείς δυο. Την πρώτη από πείσμα και ανάγκη όσο κι αν πονάς, τη δεύτερη από γνώση ότι μπορείς. Αν δεν έπεφτες, δε θα μάθαινες. Αν δε μάθαινες βιωματικά, κανένα βιβλίο δε θα σε εκπαίδευε στο τι εστί επίγνωση. Η γνώση που μέσω του βιώματος γίνεται κτήμα σου, δηλαδή. Τι κερδίζουμε αλήθεια με το διαρκές «Πρόσεχε!» στα παιδιά μας; Τι κερδίζουν αυτά όταν αισθάνονται εγκλωβισμένα σε «καλές συνήθειες» και ένα σωρό πρέπει, ή μη; Αλήθεια, τι κέρδισες εσύ και πως στο τώρα αποτυπώνεται στη ζωή σου;

Ας μάθουμε στα παιδιά μας να κάνουν λάθη! Κι ας τα μάθουμε ότι μαζί με τα όποια «λάθη» πάει πακέτο και η ευθύνη και η υποστήριξη του εαυτού τους και της φωνής τους. Και αυτό είναι τόσο σπουδαίο ξέρετε, όσο το να μάθεις να κάνεις λάθη, να δημιουργείς plan b’, να ορθώνεις ανάστημα όσο χαμηλά κι αν πέφτεις και να προχωράς.

Θα μου πείτε εδώ… «Δε θέλω να δω το παιδί μου να πέφτει, να πονάει, να πληγώνεται». Το ξέρω. Αν όμως δεν τα ζήσει και αυτά με ποια σοφία, εμπειρία κι ευθύνη θα συνεχίσει; Πως θα προχωρήσει μπροστά; Πως θα δημιουργήσει υγιείς σχέσεις; Πως θα ανακαλύψει τις αξίες του και πως θα ζήσει μια ζωή εναρμονισμένο με αυτές; Τροφή για σκέψη…

Πρώτη δημοσίευση: businessmum.gr