Η τύχη συμβαίνει όταν εκθέτουμε τον εαυτό μας σε ευκαιρίες

Πολλά πράγματα σε αυτή τη ζωή πέρα από πειθαρχία, προσπάθεια και κόπο, κάποιες φορές απαιτούν καλό timing και τύχη. Και παρόλο που η «Τύχη» είναι ένας παράγοντας που αντικειμενικά δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε (που τέτοια τύχη!) υπάρχουν κάποιες μέθοδοι που μπορούν να μας βοηθήσουν να τη διαμορφώσουμε.

Στο coaching, λέμε συχνά, πως η θετικότητα είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να μας οδηγήσει σε δράση. Και αυτό, γιατί οι θετικές σκέψεις φέρουν θετικές λέξεις, ενέργειες και κατ’ επέκταση συνήθειες, οι οποίες με τη σειρά τους παίζουν ρόλο καταλυτικό στο ευ ζην και την επιτυχία μας. Αν διαρκώς κατηγορούμε μια «τύχη» που δεν πήραμε τη δουλειά, ή δε μας «έκατσε» το τυχερό παιχνίδι, ή δε βρήκαμε το συνολάκι που με την πρώτη μάτια ερωτευτήκαμε σε medium (!), πως περιμένουμε η ζωή να μας εμφανίσει τα δώρα της;

Εμφανίσου πρώτη

Η ποιότητα της ζωής μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη νοοτροπία μας. Ακούω συχνά ανθρώπους να λένε «νιώθω λες και είμαι αόρατη», «μα πως γίνεται όλοι να προοδεύουν τόσο γρήγορα κι εγώ να μένω πίσω;», «δηλαδή πρέπει να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι για να αρέσω;» και σκέφτομαι πόσο μακριά μπορεί να οδηγήσει αυτό το mindset. Η τύχη συμβαίνει όταν εκθέτουμε τον εαυτό μας σε περισσότερες ευκαιρίες. Αντί λοιπόν να παραμένουμε κλεισμένες στο καβούκι μας και να παίζουμε στο repeat μια φωνή που μας αυτοσαμποτάρει διαρκώς, μπορούμε να μας επιβληθούμε γλυκά και να μας πούμε: «αγάπη, παρ’ το αλλιώς και δράσε!». Ο κανόνας είναι πως όσο περισσότερο εκθέτουμε τον εαυτό μας σε ευκαιρίες, τόσο πιο πολλές επιλογές (μας) δημιουργούμε.

Μάθε να ζητάς

Έχοντας δουλέψει με πολλούς ανθρώπους το φόβο τους για έκθεση, αν κάτι έχω καταλάβει καλά, είναι πως όταν μιλάμε ξεκάθαρα, παρουσιάζουμε την αλήθεια μας και τολμάμε να ζητάμε, αυξάνουμε τις πιθανότητες για να πάρουμε ό,τι ζητήσουμε. Ήμουν εκείνη που θεωρούσα πάντα -λανθασμένα- πως «μπορώ και μόνη μου», πως «γιατί να τον ζαλίσω τώρα με τα δικά μου, έχει κι αυτός τις δουλειές του» και σε τι συμπέρασμα κατέληξα; Πρώτον, οι άνθρωποι δε μυρίζουν τα νύχια τους και άρα αν χρειάζεσαι μια βοήθεια από εκείνους δε μπορούν να το γνωρίζουν κάπως μαγικά και δεύτερον, οι περισσότεροι, αν όντως ζητήσεις βοήθεια, θα προσπαθήσουν πραγματικά να είναι εκεί για εσένα με όποιον τρόπο, αρκεί η πρόθεσή σου να είναι ειλικρινής. Το να ζητάμε, είναι δείγμα ψυχικής ανθεκτικότητας και όχι αδυναμία, όπως πολλοί στα χρόνια μας έκαναν να πιστεύουμε. Επίσης, αποτελεί το «κλειδί» για μια πιο αρμονική ζωή. Όχι, δε μπορούμε (και δεν πρέπει) να τα κάνουμε όλα μόνες μας και είναι οκ!

Τόλμα να μην αρέσεις

Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους των ανθρώπων είναι να μη μας κρίνουν. Ακριβώς για το λόγο αυτό, όταν έχουμε αντίθετη άποψη, σαν σωστά «καλά παιδιά», προτιμάμε να σωπαίνουμε, κρύβουμε λόγια πίσω από μεγάλα και αμήχανα χαμόγελα, ή κουνάμε καταφατικά το κεφάλι. Εν ολίγοις, φρενάρουμε την αυθεντικότητά μας. Το ερώτημα που προκύπτει εδώ, είναι το εξής: θέλουμε να είμαστε τα «καλά παιδιά», ή θέλουμε να είμαστε καλά και να ανθίζουμε; Όταν φρενάρουμε την αυθεντικότητά μας, κλειδώνουμε το δυναμικό και το ταπεραμέντο μας και μαζί με αυτά, όλους τους λόγους για τους οποίους κάποιος θα μας εκτιμήσει αληθινά, θα μας κάνει μια πρόταση για δουλειά, ή απλά θα γίνει φίλος μας. Το «να αρέσω σε όλους» αποτελεί μια τεράστια παγίδα και μαζί πλάνη που απλά ΔΕΝ παίζει. Τι είμαστε άλλωστε; Πατάτες τηγανιτές;!

«Η Τύχη ευνοεί τους τολμηρούς» διάβασα κάπου πρόσφατα και σίγουρα δε μας χτυπά την πόρτα όσο εμείς απολαμβάνουμε πατάτες τηγανιτές στον καναπέ μας. Το ζήτημα είναι, θα αποφασίσουμε να την «μαγειρέψουμε» με τα μαγικά μας συστατικά, ή απλά θα αφήσουμε τη ζωή να κυλά;

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό SHAPE