Magic Diaries #23: Γίνε κι εσύ σαν την Κική

«Έχουμε σαλάτα χουριάτικη με φρέσκα προϊόντα δικά μας, λουλουδάκια, φέτα ψητή, κόκουρα κρασάτο, επίσης δικόν μας, μουσχαράκι κοκκινιστό μούρλια, χοιρινό κεμπάπ και μετά κοτόπουλο σούβλας, ουραιότατο παστίτσιο, πρέπει να μας έχουν μείνει τρία, τέσσερα κομμάτια και γεμιστά. Όλα τα πιάτα σερβίρονται με πατατούλες τηγανννιτές!».

Αυτή είναι η κυρία Κική. Η κυρία Κική, με το γυαλί ηλίου στο μαλλί και με ένα μάτι όλο νάζι, στέκεται –χωρίς να το γνωρίζει– η αφορμή γι’ αυτό το κείμενο. Τετρακόσια χιλιόμετρα μακριά, ημέρες μετά αφότου τη γνωρίσαμε και μας φίλεψε τα καλούδια της που να το φανταστεί και που να το φανταστώ κι εγώ! Ότι θα πάω διακοπές στο βουνό των Κενταύρων και αντί να γράψω για οτιδήποτε άλλο –Θεέ μου, το Πήλιο σου δίνει τόσους καλούς λόγους να εμπνευστείς– θα έγραφα γι’ αυτή…

Γιατί; Γιατί η κυρία Κική δε γέμισε μόνο το στομάχι μου αλλά και την καρδιά μου. Και γιατί στην τελευταία κερασμένη από εκείνη μπίρα, βούρκωσα, δάκρυσα και χαμογέλασα. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει;

Κάνε το εικόνα: Βρίσκεσαι στην πλατεία ενός κεφαλοχωρίου σε έναν από τους πιο μαγικούς τόπους της Ελλάδας. Στο κέντρο της πλατείας εδρεύει ένας δωρικός πλάτανος. Κάτω από τα φύλλα του ξύλινα τραπέζια με καρό τραπεζομάντηλα περιμένουν οικογένειες, φίλους, γέλια, φαγητά. Πρόκειται για μια παραδοσιακή ταβέρνα όπου όσους ντόπιους γνωρίσαμε-ρωτήσαμε μας είπανε να πάμε. Και πήγαμε. Σε καλό μας βγήκε! Χαλάλι η -ακόμα μια- μαρτυρική  ανηφόρα!

Καθόμαστε και να σου η κυρία Κική. Με το χαμόγελο και την γαργαριστή της προφορά. Με μια γλυκύτητα ατόφια που μόνο ένας άνθρωπος στο κάθε κύτταρό του ζωντανός έχει να δίνει απλόχερα. Μας υποδέχεται. Μας ρωτάει αν είμαστε από εδώ. Παίρνει την παραγγελία και μας στέλνει πρώτο κέρασμα παγωμένο κρασί. «Έτσι, θα πάει καλά η βραδιά», λέει πονηρά και μου κλείνει το μάτι.

Και μόλις φεύγει, οι συζητήσεις στο τραπέζι ανάβουν. «Πόσο θετικός κι ωραίος άνθρωπος!», «Η προφορά της τα σπάει!», «Να δεις που δεν είναι από εδώ, μπορεί να είναι Κερκυραία, έχει αυτή τη μουσικότητα στην ομιλία της», «Μπορεί να παντρεύτηκε κάποιον από εδώ ρε συ, να έκανε οικογένεια και να έμεινε», «Πάντως, σωστή μανατζαρέα, το ‘χει! Και να μη φάμε καλά, θα έχω να τη θυμάμαι…!».

Πόσο θα ήθελα να μην είναι όντως από εδώ. Να γνώρισε ένα καλοκαίρι στα Κύθηρα τον έναν, τον έρωτά της και να είπαν μαζί «Πάμε να ζήσουμε στο Πήλιο και όπου βγει!». Πόσο θα ήθελα να έχει αγαπηθεί πολύ, να αγαπιέται πολύ και να είναι ακόμα ερωτευμένη. Ευτυχισμένη! Πόσο θα ήθελα να έχει πάρει τη σωστή απόφαση, να μην έχει πονέσει. Δεν αξίζει σε έναν άνθρωπο με τέτοιο χαμόγελο και τέτοια ενέργεια να έχει πονέσει, να πονά, να είναι, να νιώθει μόνος, ή και τα δύο.

Όμως, πως είναι δυνατόν να μην έχει γνωρίσει κάποιος το μαύρο και το γκρι; Πώς μπορεί διαφορετικά να επιλέξει το ροζ και το λευκό; Σίγουρα έχει πονέσει, σίγουρα έχει περάσει δύσκολα, σίγουρα έχει φάει χαστούκια. Σίγουρα, είναι ένας από τους πιο δυνατούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει και μπορεί ποτέ να μη μιλήσαμε για κάτι προσωπικό, μα το γνωρίζω. Γιατί σαν τη δύναμη που αναβλύζει η Καλοσύνη, οι ωραίοι τρόποι, το χαμόγελο, η αυθεντικότητα δεν έχει… αχ κυρία Κική! Εγώ για έναν κόκορα κρασάτο ήρθα και κοιτάχτε τι μου κάνατε!

Είχα πολλούς καλούς λόγους να γράψω για το Πήλιο, πιστέψτε με. Και ίσως μετουσιωθούν σε άλλα κείμενα που θα το «μαρτυρούν», χωρίς να το φωνάζουν. Προτίμησα όμως να σας γράψω για την κυρία Κική που όταν «έπιασε» το βλέμμα μου λίγο να μελαγχολεί με κοίταξε με τσαμπουκά και σχημάτισε στο πρόσωπο με τα χέρια της ένα χαμόγελο σα να μου ‘λεγε «Αυτό σου αξίζει!» και ύστερα με κέρασε -ακόμα μια- παγωμένη μπίρα.

Στην υγειά της λοιπόν.

Στην υγειά σου και στην υγειά μου!

Αν σε αυτόν τον κόσμο θέλεις να γίνεις κάτι πολύ, γίνε σαν την κυρία Κική!

Ξέρεις γιατί.