Ο κήπος της Αφρικής

Αν και Ταυτότητα Γυναίκα, σήμερα θα μιλήσω για έναν άντρα. Έναν άνθρωπο που με έκανε να δακρύσω με δάκρυα φρίκης για όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας αλλά και δάκρυα συγκίνησης για τους μεταξωτούς ανθρώπους που φιλοξενεί αυτός ο πλανήτης.

Το όνομά του είναι Rachid Koraichi, είναι Αλγερινός καλλιτέχνης και ζει στο Παρίσι. Ωστόσο, μια φωτογραφία τον παρακίνησε να πάει μέχρι την Αφρική και να κάνει το αδιανόητο. Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή.

Οι Αφρικανοί και οι Ασιάτες μετανάστες πνίγονται κατά χιλιάδες στη Μεσόγειο θάλασσα κάθε χρόνο (από το 2010 έχουν βρεθεί 25.000 πτώματα). Ξεκινούν απ’ την πατρίδα τους με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής στην Ευρώπη και καταλήγουν να ξεβράζονται νεκροί σε διάφορες ακτές της Μεσογείου.

Μια τέτοια ακτή βρίσκεται στο χωριό Zarzis στη νοτιοανατολική Τυνησία, όπου υπάρχει ένα βουνό από πτώματα, είτε ολόκληρα είτε διαμελισμένα, στοιβαγμένα στους σκουπιδότοπους της πόλης.

Όταν ο Rachid είδε μια φωτογραφία από αυτή τη φρίκη στα social media, επισκέφθηκε το Zarzis και έμαθε πως οι ντόπιοι αρνούνταν πεισματικά να θάψουν τους νεκρούς που ξεβράζει το κύμα στην περιοχή τους.

Το επιχείρημά τους, καθαρά ρατσιστικό σύμφωνα με τον ίδιο: οι νεκροί είναι Βουδιστές από την Ασία και Χριστιανοί από την Υποσαχάρια Αφρική και άρα δεν μπορούν να ταφούν σε μουσουλμανικά νεκροταφεία.

Έτσι, ο Αλγερινός καλλιτέχνης αποφάσισε να χτίσει το Jardin d’ Afrique (Κήπο της Αφρικής) για να στεγάσει τα σώματα και τις ψυχές των αδικοχαμένων μεταναστών.

Σιγά-σιγά, με κόπο και δικά του κεφάλαια, αγόρασε ένα κτήμα και υλοποίησε το όραμά του. Δημιούργησε έναν περιφραγμένο κήπο που περιείχε νεκροταφείο, νεκροτομείο, μια διαθρησκειακή αίθουσα προσευχής και μια βάση δεδομένων DNA για τον εντοπισμό των νεκρών και την επικοινωνία με τις οικογένειές τους.

Ο Κήπος της Αφρικής μυρίζει γιασεμί και άνθη πορτοκαλιάς

και στολίζεται από δέντρα και αρωματικά βότανα. Ανάμεσα στους 600 τάφους, είναι τοποθετημένα πλακάκια του 17ου αιώνα με φιγούρες «κηδεμόνων» που παρακολουθούν και προσεύχονται για τους νεκρούς.

Πάνω στους λευκούς τάφους, έβαλε κίτρινα και πράσινα φλιτζάνια που συγκεντρώνουν το νερό της βροχής και προσελκύουν τα πουλιά.

«Όταν ένα άτομο είναι μόνο του, είναι ευάλωτο αλλά αν η ανθρωπότητα ενωθεί, γίνεται ισχυρή»

…θα πει ο Rachid Koraichi σε μια συνέντευξη.

Καλλιτέχνες και στοχαστές όπως ο Rachid είναι εδώ για να μας αφυπνίζουν.

Το νεκροταφείο του δεν είναι μόνο παρηγοριά για τις ψυχές που χάθηκαν στη Μεσόγειο και τους κοντινούς τους ανθρώπους, είναι επίσης ένα έργο που εκφράζει -καλύτερα από εκατό ομιλίες- μια φρίκη για την οποία πρέπει να νοιαστεί τόσο ο Βορράς όσο και ο Νότος.

Το Jardin d’Afrique αιχμαλωτίζει τις καρδιές μας με την ομορφιά του και μας υπενθυμίζει πως η γενναιοδωρία και η αλληλεγγύη δεν είναι αυταπάτες. Υπάρχουν και κάνουν θαύματα.

Εξάλλου, το μόνο πράγμα που εμποδίζει την ίδια την ανθρωπότητα να ναυαγήσει, είναι η άρνησή της να μείνει αδιάφορη στα βάσανα των άλλων.

Φωτογραφίες: Rachid Koraichi