Όταν σου επιτρέπεις να υπάρχεις χωρίς να αποδεικνύεις

Είμαι σίγουρη ότι έχει συμβεί πολλές φορές και σε εσένα να ξυπνάς και πριν ακόμη ανοίξεις τα μάτια σου, να αισθάνεσαι ότι κάτι σε ενοχλεί. Δεν ξέρεις τι είναι, ούτε μπορείς να το εξηγήσεις. Νιώθεις μια ανεπαίσθητη δυσφορία, ένα βάρος που δεν μπορείς να προσδιορίσεις. Κι ενώ όλα γύρω σου φαίνονται όπως χθες, εσύ δεν νιώθεις η ίδια. Κάτι λείπει, κάτι δεν ρέει, κάτι μέσα σου δεν έχει σηκωθεί μαζί με το σώμα σου.

Αυτές οι μικρές, άναρθρες στιγμές δεν είναι καθόλου τυχαίες. Ζεις σε μια εποχή που σε ωθεί να τρέχεις συνεχώς, να είσαι «σε ετοιμότητα», να προσαρμόζεσαι με ρυθμούς που δεν επέλεξες, που δεν σε ρώτησαν αν σου ταιριάζουν. Όλοι μιλάνε για διαχείριση χρόνου λες και ο χρόνος είναι το μοναδικό μέτρο της ζωής σου. Εσύ όμως το πρωί που ξυπνάς αντιλαμβάνεσαι ότι ο χρόνος δεν αρκεί. Αυτό που πραγματικά σου λείπει είναι η ενέργεια. Η αόρατη δύναμη που καθορίζει πόσο αντέχεις, πόσο παρίστασαι και τελικά… πόσο ζεις.

Ο Αμερικανός ψυχίατρος Dr. Edward Hallowell, που έχει μελετήσει τη σύγχρονη ψυχική κόπωση, εξηγεί ότι η εξάντληση δεν προέρχεται από το βάρος της ζωής, αλλά από την αδιάκοπη εγρήγορση που απαιτεί η εποχή. Το μυαλό σου λειτουργεί σαν μηχανή που δεν επιτρέπεται να σβήσει. Το σώμα σου συσσωρεύει ένταση χωρίς να προλαβαίνει να την αποβάλει. Το νευρικό σου σύστημα μένει εγκλωβισμένο σε μια μόνιμη κατάσταση συναγερμού. Εσύ, το καταλαβαίνεις μόνο όταν νιώσεις αυτό το «άδειασμα». Σαν να έχει φύγει από μέσα σου κάτι θεμελιώδες. Η ζωτική σου δύναμη.

Η κόπωση αυτή δεν εμφανίζεται απότομα. Γεννιέται μέσα από μικρές καθημερινές παραχωρήσεις. Όταν λες “ναι” από υποχρέωση, όταν αγνοείς τα σημάδια του σώματός σου, όταν ζεις σε καταστάσεις που δεν σε εκφράζουν πια, όταν φοβάσαι να σταματήσεις γιατί πιστεύεις ότι θα μείνεις πίσω. Σιγά σιγά, χάνεις τον ρυθμό σου με αποτέλεσμα να ξυπνήσεις ένα πρωί και να νιώθεις πως κάτι μέσα σου έχει μείνει πίσω.

Η ενέργεια όμως όπως χάνεται, έτσι μπορεί και να επιστρέψει. Όχι με μεγάλες αποφάσεις που ανατρέπουν τη ζωή σου από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά με μικρές πράξεις που την θεραπεύουν εκ των έσω. Μια ανάσα που δεν έδινες και τελικά δίνεις στον εαυτό σου, λίγη ησυχία που δεν την αποφεύγεις πια, ένα “όχι” που το λες καθαρά χωρίς να νιώθεις πως πρέπει να το δικαιολογήσεις, η ξεκούραση που την απολαμβάνεις χωρίς τύψεις. Όταν αρχίζεις να επιτρέπεις στον εαυτό σου να υπάρχει χωρίς να αποδεικνύει, η ενέργειά σου βρίσκει τον δρόμο της επιστροφής.

Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου. Αρκεί να δεις με περισσότερη τρυφερότητα τον κόσμο μέσα σου. Να αναγνωρίσεις ότι η ζωτική σου δύναμη δεν είναι ανεξάντλητη ούτε δεδομένη. Είναι πολύτιμη. Είναι το θεμέλιο της παρουσίας σου, της σκέψης σου, της δημιουργικότητάς σου, των σχέσεών σου. Όταν αναγνωρίσεις τη σημασία της, θα νιώθεις διαφορετικά. Πιο δυνατή, πιο παρούσα, πιο αληθινή. Η μέρα θα παραμένει απαιτητική, αλλά εσύ θα μπαίνεις σε κάθε στιγμή με δύναμη και με ενέργεια που σε στηρίζει σε κάθε σου βήμα.