Κάπου στο Δουβλίνο

Είμαι σε ένα ταξί, διασχίζοντας τους δρόμους στο Δουβλίνο, ενώ ο πολύτιμος ήλιος έχει δώσει τη θέση του σε μία νύχτα με τα απομεινάρια της χθεσινής πανσελήνου.

Ο οδηγός προσφέρει κομμάτια της ζωής του. Γεννήθηκε εδώ, μεγάλωσε κάπου αλλού και επιθυμία του ήταν πάντα να επιστρέψει σε αυτή την πόλη. Όταν ρωτάμε “γιατί;”, η απάντησή του είναι τόσο γρήγορη και αβίαστη, που δε μπορείς να την αμφισβητήσεις.

“Γιατί εδώ αισθάνομαι πως είναι το σπίτι μου, αυτή η πόλη τρέχει στο αίμα μου”.

Και τόσο βαθιά επιθυμεί η καρδιά μου να νιώσει την ίδια σύνδεση με έναν τόπο. Μόνο που εγώ μένω με τη νοσταλγία για μέρη που ποτέ δεν έχω βρεθεί και για εκείνα που έπρεπε να αποχαιρετήσω γρηγορότερα από όσο θα ήθελα.

Αγαπητέ μου Anthony, σε ευχαριστώ που για λίγο με έκανες να νιώσω πως και εγώ είχα βρει το σπίτι μου. Στο Δουβλίνο. Στην ίδια πόλη με σένα και κάμποσα εκατομμύρια κόσμου.

Πιο ελεύθερη. Πιο εγώ.