Όσα δε λέμε

Νομίζω πως κατάλαβα γιατί δε λέμε όσα δε λέμε. Όταν τα «νιώθω» γίνονται λέξεις μοιάζει σαν αυτόματα να περνάμε σε άλλη πίστα. Το συναίσθημα από κάτι που βιώνουμε εσωτερικά, μοναδικά και χωρίς διασπάσεις, αποκτά υπόσταση, γίνεται ρεαλισμός. Στο συναίσθημα, αναγνωρίζεις. Στην πραγματικότητα, κλίνεσαι να αποδεχτείς. Κι όταν τα συναισθήματα «τα λέμε» γίνονται η πραγματικότητα που ζούμε. Αντέχουμε;

Οι ερωτήσεις οδηγούν σε απαντήσεις. Οι απαντήσεις μοιραία δημιουργούν βαθύτερη σύνδεση. Και η βαθύτερη σύνδεση μπορεί να είναι μαγική και απελευθερωτική, μπορεί όμως και να σε διαλύσει. Το να επιτρέψεις στον άλλο να δει μέσα σου. Σημάδια, ρωγμές, φως, την αλήθεια σου. Κι αν τρομάξει; Και καμία φορά απλά δε μιλάς γιατί θέλεις να προστατέψεις και τον άλλον και εσένα. Αντέχει; Αντέχεις;

Όταν τις προάλλες ρώτησα ένα φίλο που είχα να δω καιρό πώς είναι, μου απάντησε «Νιώθω τα συναισθήματά μου». Και αυτό, το ένιωσα.