Τι γεύση έχει η επιθυμία στα παραμύθια;

Μια φορά κι έναν καιρό, μέσα στην ψυχή μιας γυναίκας, υπήρχε ένας μυστικός κήπος χωρισμένος στα δύο. Η μία πλευρά του ήταν φορτωμένη με τα «πρέπει». Καθήκοντα, υποχρεώσεις, όρια που πολλές φορές έκοβαν την ανάσα της. Η άλλη πλευρά, κρυμμένη πίσω από το αμυδρό φως μιας σβησμένης φλόγας, φύλαγε τα «θέλω» της. Τρυφερά, αχόρταγα, γεμάτα όνειρα που ποτέ δεν τόλμησαν να πάρουν μορφή.

Για χρόνια ολόκληρα δεν περνούσε την αόρατη πύλη αυτού του δεύτερου κήπου. Της είπαν πως ήταν απαγορευμένο κι εκείνη υπάκουσε. Μέχρι που μια μέρα έκλεισε τα μάτια και άκουσε την καρδιά της να ψιθυρίζει:

«Υπάρχει ένα μυστικό μονοπάτι που ανοίγει την πύλη σε έναν κόσμο κρυφό και αληθινό…

Άνοιξε τη μυστική πλευρά του κήπου.

Πήγαινε εκεί που δεν τόλμησες.

Εκεί, μέσα σε αυτό το μονοπάτι, θα βρεις το πιο αληθινό σου κομμάτι».

Δεν ήθελε να δραπετεύσει από την πραγματικότητα. Ήθελε να ανακαλύψει μια αλήθεια βαθύτερη, κρυμμένη μέσα της. Μια αλήθεια που μόνο ένα παραμύθι μπορούσε να ξυπνήσει. Και τότε, ο δεύτερος κήπος άνοιξε.

Ήταν άγριος και αληθινός, γεμάτος ζωή και πάθος. Οι καρποί του, ώριμοι και ζουμεροί, μοσχοβολούσαν. Ήταν φτιαγμένοι από όνειρα και επιθυμίες που είχαν μείνει κρυφές. Στο κέντρο του, ξεχώριζε μια κερασιά γεμάτη με κόκκινα, λαχταριστά κεράσια. Κάθε ένα ήταν μια επιθυμία, μια φλόγα που έκαιγε σιωπηλά και αδάμαστα, έτοιμη να ξεπηδήσει μόλις τολμούσε να την αγγίξει. Κάθε καρπός έκρυβε μέσα του όλη τη μαγεία και το πάθος που εκείνη φοβόταν να παραδεχτεί.

Όταν πλησίαζε την κερασιά, αποτραβιόταν σιωπηλά. Όχι επειδή δεν ήθελε να γευτεί τους καρπούς αλλά γιατί, όταν η καρδιά της ψιθύριζε τα μυστικά της ελευθερίας, το μυαλό της επέβαλε όρια. Καρποί απαγορευμένοι, με πλούσιο άρωμα. Γεννημένοι από επιθυμίες, καλά κρυμμένες πίσω από τα “μη”.

Μην επιθυμήσεις.

Μην παθιαστείς.

Μην θελήσεις κάτι που δεν σου επιτρέπεται.

Μην τολμήσεις να πας εκεί όπου η καρδιά σου σε οδηγεί.

Μην ξεχάσεις ποια πρέπει να είσαι.

Μια νύχτα, σιωπηλή και γεμάτη θάρρος, στάθηκε μπροστά  της και δεν έφυγε. Δεν άπλωσε το χέρι στους καρπούς. Δεν χρειάστηκε. Σε αυτόν τον κήπο, οι πράξεις ζούσαν μέσα στο μυαλό. Η φαντασία ήταν η μόνη αλήθεια.

Έκλεισε τα μάτια και φαντάστηκε πως δαγκώνει το πιο ώριμο κεράσι. Το πιο κόκκινο. Το πιο απαγορευμένο. Δεν το άγγιξε, αλλά το έζησε, το ένιωσε. Η σάρκα του ήταν δροσερή και μεταξένια . Ο χυμός του ζουμερός και γλυκός γέμισε το στόμα της.

Το κεράσι που δεν δάγκωσε ποτέ έγινε το πιο ζωντανό κομμάτι του εαυτού της, γιατί έμεινε εκεί . Άθικτο, φλογερό, ολοζώντανο. Δεν χάλασε, δεν μαράθηκε, δεν λύγισε στον χρόνο, γιατί δεν το άγγιξε ποτέ και δεν αλλοιώθηκε.

Κι έτσι κράτησε ζωντανή την λαχτάρα της ψυχής της.

Γιατί μερικά παραμύθια δεν έρχονται για να σε κοιμίσουν, αλλά για να σε ξυπνήσουν.

Και μερικά κεράσια δεν χρειάζεται να τα δαγκώσεις.

Αρκεί να τα φανταστείς και θα νιώσεις την γεύση τους να σε διαπερνά.