Ορίστε, αυτή είναι η νέα γενιά!

Φέτος ένιωσα περισσότερο από ποτέ ότι η νέα γενιά μπήκε στο στόχαστρο από όλους εμάς, τους σοφούς και γαμάτους ενήλικες, για την μουσική που ακούνε, τον τρόπο που διασκεδάζουν, τον κίνδυνο που αγνοούν, τον τρόπο που αγαπούν, την ανοχή που δείχνουν, τη βία που βγάζουν.

Η ζωή, όμως, δεν είναι μόνο οι βαρύγδουποι τίτλοι των εφημερίδων που παίρνουν μεμονωμένα περιστατικά και βάζουν ταμπέλες σε μια ολόκληρη γενιά. Έχω τη νέα γενιά μέσα στο σπίτι μου και την γνωρίζω από πρώτο χέρι.

Εγώ την γέννησα, εγώ την ανέθρεψα, εγώ της φόρεσα το «εγώ» μου πανωφόρι.

Στην αρχή, ήθελα να είναι η προέκτασή μου, η ουρά μου, το καθ’ εικόνα και ομοίωση που ζητάνε όλοι οι γονείς απ’ τα παιδιά τους.

Ήθελα να περηφανεύομαι μπροστά στον κόσμο για την συστολή της. Να λέω «ορίστε, αυτή είναι η κόρη μου!» και να εννοώ όλα τα λάθος πράγματα: πως είναι άριστη μαθήτρια, καλό παιδί, ευγενική, που ξέρει να σκύβει το κεφάλι και να υπομένει.

Όμως εκείνη πήρε το «εγώ» μου και το έσκισε. Το έκανε κομμάτια. Κι αντί να την διδάξω εγώ όσα έχω μάθει μέχρι τώρα, με δίδαξε εκείνη πως είναι να είσαι ο εαυτός σου – σκέτος, χωρίς τα φτιασίδια που αγαπούν οι άλλοι, χωρίς εγωισμούς και «τι θα πει ο κόσμος».

Ορίστε, αυτή είναι η κόρη μου.

Με χίλια ελαττώματα και χίλια προτερήματα. Από παιδί έγινε έφηβη και την θαυμάζω όσο δεν θαύμασα κανέναν στη ζωή μου. Όχι για το 18 που πήρε στα μαθηματικά, ούτε επειδή λέει «παρακαλώ» όταν ζητάει κάτι.

Την θαυμάζω επειδή δεν ντρέπεται να κλάψει όταν πονά, δεν ντρέπεται να βάλει τις φωνές όταν θυμώνει, δεν ντρέπεται να πέσει και να ξανασηκωθεί. Κι όταν πονάει ο διπλανός της, μπαίνει στη θέση του και συναισθάνεται την αγωνία του.

Ήταν 7 ή 8 χρονών όταν μου σκούπιζε τα δάκρυα και μου’ λεγε «μαμά, δεν έχουν σημασία τα λεφτά» και ήταν 11 όταν έγραψε σε μία έκθεση ότι οι άνθρωποι δεν είναι σκουπίδια να τους πετάμε επειδή δεν μας αρέσει το χρώμα του δέρματός τους.

Ναι, αυτή είναι η κόρη μου.

Κρίνει τους ανθρώπους απ’ τον χαρακτήρα τους και όχι από το φύλλο, τη θρησκεία ή ποιον βάζουν στο κρεβάτι τους. Δεν χαρίζεται εύκολα, αλλά όταν το αποφασίσει δίνεται με όλη την ψυχή της.

Στέκεται στους ανθρώπους που αγαπά σαν να’ ταν ενήλικη κι ας είναι μόνο 13. Ωστόσο, ξέρει πως για να αγαπά σωστά τους άλλους, πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να σέβεται και ν΄ αγαπά τον εαυτό της. Μου πήρε δεκαετίες να μάθω να αγαπώ και να προσέχω τον εαυτό μου – σ’ εκείνη βγήκε αβίαστα, σαν να ‘ταν το μεγάλο της ταλέντο.

Ναι, αυτή είναι η κόρη μου. Τρυφερή, ανεξάρτητη, διεκδικητική, με ενσυναίσθηση, δυναμική, που αγαπά τα λάθη της, νιώθει περήφανη για τα σωστά της και συνεχίζει ακάθεκτη παρά τα εμπόδια που έχει συναντήσει μέχρι τώρα.

Παρατηρεί τον κόσμο, παρατηρεί τον εαυτό της, δουλεύει αυτά που την στενεύουν και ξορκίζει τα άσχημα μέσα απ’ τους φίλους της, την μουσική, την αγάπη της για τα ζώα και τα εκατομμύρια συναισθήματα που την κατακλύζουν κάθε μέρα.

Μερικές φορές την παρατηρώ να τριγυρνά στο σπίτι με τα ακουστικά στ’ αυτιά και νιώθω δέος. Αληθινό, ατόφιο δέος. Δέος για την σοφία που ενίοτε κουβαλά και τον τρόπο που ελίσσεται στον κόσμο.

Δέος για όλα αυτά που δεν της δίδαξα ποτέ όμως τα έμαθε με τον δικό της τρόπο.

Δέος για τον τρόπο που τσαλαπάτησε το μεγάλο μου «εγώ» και θέλησε να γίνει κάτι άλλο από μένα. Μα πάνω απ’ όλα, νιώθω δέος για όσα κάνει και δεν τα καταλαβαίνω, για τον απάτητο δρόμο που ανοίγει μαζί με τους συνομηλίκους της, για τον νέο τρόπο ζωής που μας προτείνουν κι ας μας φαίνεται παράξενος.

Η νέα γενιά δεν είναι όσα της καταλογίζουν.

Δεν είναι οι βαρύγδουποι τίτλοι των εφημερίδων. Κι αν είναι θυμωμένη, φταίμε εμείς. Φταίμε για τα λάθος πρότυπα, φταίμε που θελήσαμε να την στριμώξουμε σε κουτιά, φταίμε που προσπαθούμε να την κάνουμε σαν τα μούτρα μας, φταίμε γιατί δεν αφουγραστήκαμε ποτέ τα όσα καινούρια έχει να μας δείξει.

Το 2022, εύχομαι να ακούσουμε τους νέους χωρίς παρωπίδες και εγωισμούς.

Ας είμαστε η πρώτη γενιά που θα μπορούμε να περηφανευτούμε ότι τους δώσαμε φωνή, τους καταλάβαμε και τους αφήσαμε να εξελιχθούν με τον δικό τους τρόπο χωρίς να τους πιέσουμε να ακολουθήσουν τα δικά μας βήματα.

Δεν είναι εύκολο, το ξέρω από πρώτο χέρι, όμως μπορεί και να ‘ναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει κάποτε ο κόσμος.