Βλέποντας τη μαμά ως γυναίκα και ως άνθρωπο

Από την ημέρα της κυκλοφορίας του, έχω διαρκώς στα ηχεία μου το νέο album της Adele και κρατάω μέσα στο μυαλό μου, πως αυτή είναι η ιστορία από τη δική της πλευρά, προσπαθώντας να συνδέσει τα κομμάτια ενός διαζυγίου σε μία εικόνα που ο μικρός της γιος, Angelo, θα ακούσει και θα κατανοήσει αρκετά χρόνια αργότερα.

Συνειδητοποιώ την ανάγκη να εξηγήσει στο παιδί της πως εκτός από μαμά, είναι και γυναίκα και καταλαβαίνω ταυτόχρονα, πως κι εμένα μου πήρε αρκετά χρόνια να δω τη μαμά μου ως γυναίκα και ως άνθρωπο, πέρα από μαμά.

Χρειάστηκε να βγάλω τον εαυτό μου από τη θέση του καθρέφτη της, να αποδεχτώ εμένα σαν ξεχωριστή οντότητα, για να παρατηρήσω τις δικές της πολλαπλές ταυτότητες, και ιδιαίτερα εκείνες που αναγκάστηκε να θυσιάσει, για να μεγαλώσει τα παιδιά της.

Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί να καταλάβει την ανθρώπινη πλευρά των γονέων του και μοιάζει στα δικά μου μάτια, ακόμα πιο δύσκολο να καταλάβει μία κόρη την ανθρώπινη πλευρά της μητέρας της.

Όμως, εάν γνώριζες τη μαμά σου σήμερα και μάθαινες την ιστορία της, πραγματικά τη μάθαινες, έκανες ερωτήσεις, έβλεπες κάθε μικρή παράμετρο που επιμελώς σου έκρυβε, πόσο διαφορετικά θα εξηγούσες τη συμπεριφορά της;

Τα χούγια, τις ανάγκες, τις αδυναμίες της. Τα όνειρα, τους στόχους, τις φιλοδοξίες, τις μάχες της. Τα λάθη, τα σωστά και τα θέλω της.

Και αυτό, πόσο θα άλλαζε τη δυναμική ανάμεσά σας;

Πόσο πιο κοντά θα σας έφερνε και πόσο θα μπορούσε η τόσο καθοριστική αυτή σχέση να γεμίσει με ζεστασιά και κατανόηση;

Οι μαμάδες έχουν την τάση να παρουσιάζονται σαν άτρωτοι σούπερ ήρωες που δε μπορείς εύκολα να αποκωδικοποιήσεις και να ακουμπήσεις, όμως εάν τις βάζαμε στη θέση της κολλητής μας φίλης, τι πιστεύεις πως θα βλέπαμε;

Ένα ανθρώπινο πλάσμα που κουβαλά το δικό του βάρος και που απλά, δε ξέρει ίσως πώς να το ακουμπήσει στο πάτωμα, για να νιώσει επιτέλους ανάλαφρους τους ώμους του.

Δε μπορείς παρά να νιώσεις αγάπη για αυτή τη γυναίκα και όχι, επειδή έτσι επιτάσσει ο δεσμός αίματος και συγγένειας στα συγκεκριμένα κοινωνικά πλαίσια. Αλλά γιατί αυτό πηγάζει από μέσα σου και αυτό πάντα θα σε βοηθά να γιατρεύεις αυτή τη σχέση αντί να ρίχνεις αλάτι στις πληγές της.

Ας δούμε τις μαμάδες μας και ως κόρες, αδερφές, επαγγελματίες, συζύγους.

Ως γυναίκες, ως ανθρώπους.

Όταν τις δούμε καθαρά για αυτό που είναι και δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα τους (και όχι μόνο την τυχόν «ασφυκτική» αγάπη τους), θα συγχωρήσουμε, θα εκτιμήσουμε, θα σηκώσουμε το τηλέφωνο, να ακούσουμε τη φωνή τους. Θα δείξουμε αποδοχή.

Εάν έχεις την τύχη να βρίσκεται μία τέτοια μαμά στη ζωή σου (και όχι κάποια τόσο βαθιά τοξική που ίσως δεν έπρεπε ποτέ να είχε μπει σε αυτό τον ρόλο), κράτα στο πίσω μέρος του μυαλού σου όσα σου είπα και ίσως κάπου στον δρόμο σου, τα βρεις ξανά μπροστά σου.