Μπορούμε να δώσουμε περισσότερη αξία στο παρόν;

«Πάει πια το καλοκαίρι

θαρρείς και δεν υπήρξε.

Στη λιακάδα είναι ζεστά,

μα αυτό δε φτάνει.»

-Αρσένι Ταρκόφσκι

Η έννοια του χρόνου και η αίσθηση της παροδικότητας αποτελούν βασικά στοιχεία της ανθρώπινης εμπειρίας και επηρεάζουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή.

Ο χρόνος είναι αδιάκοπος και αμετάκλητος. Δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε, να τον επιταχύνουμε ή να τον επιβραδύνουμε. Κάθε στιγμή που περνά είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, αφήνοντας πίσω της ανεξίτηλα ίχνη.

Ποια η σχέση μας μαζί του;

Συχνά αντιφατική και παράδοξη. Προχωρά συνεχώς και αδιάκοπα… κι εμείς; Από τη μία τον θεωρούμε δεδομένο και δεν του δίνουμε σημασία. Από την άλλη, όταν ανατρέχουμε στο παρελθόν, αντιλαμβανόμαστε πόσο γρήγορα κυλάει και πόσα πράγματα δεν προλάβαμε να ζήσουμε.

Οι πιο όμορφες στιγμές μας, όσο έντονες και αληθινές κι αν είναι φεύγουν και μας αφήνουν μια αίσθηση νοσταλγίας, μια αίσθηση που μας κατακλύζει όταν αναπολούμε το παρελθόν. Μια γλυκιά θλίψη που συνοδεύεται από την αίσθηση της απώλειας για τις στιγμές που ζήσαμε, αλλά και από ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι είχαμε την ευκαιρία να τις ζήσουμε.

Στιγμές έντονες, στιγμές γεμάτες πάθος, ενέργεια, στιγμές παροδικές. Προλάβαμε άραγε να τις εκτιμήσουμε πριν χαθούν ή μας ξέφυγαν βιαστικά μέσα στην καθημερινότητα;

Μπορούμε να δώσουμε περισσότερη αξία στο παρόν;

Αναμνήσεις. Οι γέφυρες που συνδέουν το παρελθόν με το παρόν και κρατούν ζωντανά τα κομμάτια του εαυτού μας που μας έχουν καθορίσει.  Μέσα από αυτές, ξαναζούμε στιγμές που έχουμε ζήσει. Ανακαλούμε πρόσωπα που αγαπήσαμε, τόπους που επισκεφθήκαμε, συναισθήματα που νιώσαμε. Επιστρέφουμε σε εκείνες για λίγο και έχουμε την προσδοκία ότι θα νιώσουμε τα ίδια συναισθήματα.

Οι αναμνήσεις μας δίνουν μια αίσθηση διάρκειας και ταυτόχρονα μας υπενθυμίζουν την αναπόφευκτη φύση της παροδικότητας την οποία αντιλαμβανόμαστε ολοένα και περισσότερο μεγαλώνοντας. Οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια περνούν τόσο γρήγορα που πολλές φορές αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε πότε φτάσαμε ως εδώ.

Ωστόσο, η συνειδητοποίηση αυτή μπορεί να γίνει η κινητήριος δύναμη που θα μας βοηθήσει να δούμε τον χρόνο ως συνοδοιπόρο και όχι ως εχθρό και να μας ενθαρρύνει να εκτιμήσουμε το παρόν πριν γίνει παρελθόν.

Ενώ η νοσταλγία και οι αναμνήσεις μας προσκαλούν να ανατρέξουμε στο παρελθόν, η ροή του χρόνου μας κατευθύνει προς το μέλλον και μας υπενθυμίζει ότι κάθε στιγμή που ζούμε είναι ένα πολύτιμο κομμάτι της δικής μας μοναδικής ιστορίας.

Κλείνοντας, αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του Julian Barnes σχετικά με τη φύση του χρόνου:

«Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι υπάρχει ο αντικειμενικός χρόνος, υπάρχει όμως και ο υποκειμενικός, αυτός που τον φοράς στη μέσα μεριά του καρπού σου, εκεί που χτυπάει ο σφυγμός. Κι αυτός ο προσωπικός χρόνος, που είναι ο αληθινός, μετριέται στη σχέση που έχεις με τη μνήμη».