Δε λιγοστεύει η στιγμή αν δεν έχει όριο

«Ει ξύπνα!

Μας έχουν βρει στο κρεβάτι οι ενοχές

Μα στην αλήθεια, χάνουν τα λόγια τους και οι πρωταγωνιστές

Μα η συνήθεια, είναι πιο δυνατή απ’ το πριν και απ’ το επόμενο

Δε λιγοστεύει η στιγμή αν δεν έχει όριο κι ας μην είσαι εδώ…»

ΤΑΦ ΛΑΘΟΣ στο repeat και η σκέψη μου έχει κολλήσει στον τελευταίο στίχο. Είχα να ακούσω το συγκεκριμένο τραγούδι κοντά ένα χρόνο, από το live που είχε κάνει στην Τεχνόπολη μαζί με τους Monophonics. Παιδιά, δε ξέρω για εσάς, εγώ για τον ΤΑΦ ΛΑΘΟΣ είχα πάει και θυμάμαι ακόμα το συναίσθημά μου όσο ήμουν εκεί και το άκουγα ζωντανά. Φλόγα.

Δεν έχω ιδέα τι μας οδηγεί στα ζητήματα καρδιάς να προσπαθούμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο, να μην πούμε το “κάτι παραπάνω” μην τυχόν και εκτεθούμε ή φανούμε “υπερβολικοί”. Δεν έχω ιδέα επίσης που οδηγούν τα τεστάκια, οι στρατηγικές τύπου “Εγώ έστειλα τελευταία φορά πρώτη, τώρα είναι σειρά του” και οι ατελείωτες ώρες αναμονής πάνω από το ρημαδοκινητό για να σκάσει το πολυπόθητο notification. Που αν δε σκάσει, θα σκάσεις! Στείλε!

Αντιλαμβάνομαι σε πολύ μεγάλο βαθμό πόσο πληγωμένοι είμαστε με έναν τρόπο –ή και πολλούς– όχι οι περισσότεροι από εμάς, αλλά όλοι. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει μείνει στο “διαβάστηκε”, που δεν έχει πονέσει, κλάψει και πέσει στα πατώματα. Προδώσαμε, προδοθήκαμε, αγαπήσαμε, δώσαμε ψυχή, σκορπίσαμε κομμάτια, τα μαζεύουμε και πάμε παρακάτω. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, κι αν το σκεφτείς έτσι, ίσως, είναι και απελευθερωτικό.

Πρόσφατα μια γνωστή μοιράστηκε μαζί μου ότι στις διακοπές της είδε ξαφνικά μπροστά της τον για εκείνη “έναν” που ποτέ δεν ήταν μαζί, γιατί πάντα ήταν “περίπλοκο” (ιστορία με on off εφτά ετών) και μόλις αποφάσισε να του πει πως είναι έτοιμη πια να είναι μαζί ολοκληρωτικά και απόλυτα της είπε ότι… περιμένει παιδί. Δύο χρόνια μετά, τον είδε μπροστά της… με το καρότσι. “Τον έχασα ρε φίλε” μου λέει. Την παίρνω αγκαλιά.

Πρόσεξέ με λίγο… αν ψίχουλα θα δώσεις, ψίχουλα θα πάρεις. Όλα είναι ένα ρίσκο. Στην εργασία, στον έρωτα, στη ζωή. Θέλω να σκεφτείς μια απόφαση που πήρες και ένιωθες μέσα σου 100% σίγουρος ή έστω κοντά. Καμία. Ούτε μια. Γιατί απλά, όλα όσα μας είναι πλέον γνωστά, κάποτε ήταν άγνωστα. Τι κάναμε; Νιώσαμε ευάλωτοι και ακούσαμε την καρδιά μας. Μια ψυχή κάποτε είχε πει «Όταν έχεις να πάρεις μία σημαντική απόφαση στη ζωή σου, ο μόνος τρόπος να είναι σωστή περνά μέσα από την καρδιά». 

Όσο φιλτράρουμε διαρκώς τι λέμε, τι σκεφτόμαστε και τι δείχνουμε ότι είμαστε, χάνουμε. Όσο εμμένουμε στην ψευδαίσθηση του ελέγχου, βάζουμε όρια, ταμπέλες και ετικέτες στη φύση των σχέσεων που αναπτύσσουμε με τους άλλους αλλά και καμία φορά στους ίδιους τους άλλους, χάνουμε επίσης. Τι; Αυθορμητισμό, ανεμελιά, παλμό. Δε ξέρω για εσένα, αλλά τον δικό μου τον θέλω δυνατό.

Αν σε αυτόν τον κόσμο ήρθαμε για να δώσουμε αγάπη, να πάρουμε αγάπη και να ζήσουμε ελεύθερα, ας το κάνουμε δυνατά. Εννοείται πως θα νιώσουμε αβεβαιότητα, ανασφάλεια και φόβο. Εννοείται θα σκεφτούμε “μήπως είμαι μόνη μου σε αυτό;“, “πώς θα εξελιχθεί;“, “κι αν πονέσει;“. Όταν αποκαλύπτεις τα τρωτά σου σημεία, μένεις γυμνός, είναι μια αλήθεια αυτή. Τι μπορεί να συμβεί όμως αν η καρδιά σου χτυπά τόσο δυνατά και αποφασίσεις να προσκαλέσεις τον άλλο να σε ακολουθήσει; Μπορεί και μαγεία…