Μήπως ήρθε η στιγμή για το δικό σου «leap of faith»;

Ένα νέο ξεκίνημα μακριά από το σπίτι σου, η αποδοχή μιας πρότασης για δουλειά, μια παραίτηση, ένας χωρισμός, μια εξομολόγηση, μια οικονομική επένδυση που δεν έχεις ιδέα εάν θα ευδοκιμήσει. Αποφάσεις δύσκολες, πολλές φορές σκληρές και σίγουρα ζωτικής σημασίας για εμάς. Αλήθεια, έχεις σκεφτεί ποτέ τι τις κάνει να φαίνονται δύσκολες, να είναι ή και τα δύο;

Η ζωή μας μοιάζει σαν ένα αέναο, συνεχές ταξίδι σε έναν πολύπλευρο, παράξενο, θαυμαστό κόσμο χωρίς gps. Ταμπέλες παντού, φωτεινές επιγραφές, διασταυρώσεις, αδιέξοδα, θέες που κόβουν την ανάσα. Απεριόριστοι προορισμοί, απεριόριστες πιθανότητες. Κάθε νέο, άγνωστο μονοπάτι κι ένα ρίσκο. Σκέψου το λίγο όμως αυτό… όλα όσα γνωρίζουμε, πριν μας γίνουν «γνωστά», άγνωστα δε μας ήταν;

Ποιος κρατάει το τιμόνι;

Δεν υπάρχει κανένας, ούτε ένας, στον πλανήτη γη που να μην κλήθηκε τουλάχιστον τριανταπέντε (!) φορές στη ζωή του να πάρει μια δύσκολη απόφαση. Και ξέρεις, δεν είναι τόσο το ρίσκο που δημιουργεί συννεφιές στο ταξίδι, όσο η κόντρα που βιώνουμε μπροστά στα φαινομενικά αδιέξοδα με τις αξίες μας. Μια κόντρα δηλαδή, «εγώ κι εγώ». Βαθιά, πυρηνική και ευτυχώς όχι παντοτινή.

Η ιστορία όμως έχει και συνέχεια, αφού την ίδια στιγμή που βρίσκεσαι μπροστά σε επαγγελματικά ή και προσωπικά βουνά, ξαφνικά όλοι τριγύρω έχουν λύσεις και άποψη (που τις περισσότερες φορές δε ζήτησες), «για το καλό σου» και «από αγάπη». Take it easy, σε όλους μας έχει συμβεί. Εκεί, είναι που πρέπει να πατήσεις και πόδι και φρένο. Γιατί έξω απ’ τον χορό, πολλά τραγούδια ακούγονται και γιατί κάθε τι που βιώνουμε από σχέση, εργασία έως πένθος, το βιώνουμε με τρόπο μοναδικό. Επίσης, το τιμόνι της ζωής σου, εσύ το κρατάς, μην το ξεχνάς.

Η περίπτωση Σ.

Όταν η Σ. αποφάσισε να αποχωρήσει από την επί δεκαπέντε χρόνια σταθερή, αναπαυτική και ασφαλή της θέση σε κορυφαία Πολυεθνική και μαζί με αυτή να χαιρετήσει «status», δόξα και σημαντικές οικονομικές απολαβές που μόνο εκείνη γνωρίζει πόσα πράγματα θυσίασε στα χρόνια για να καταφέρει να «πετύχει», όλοι της έλεγαν «Είσαι τρελή, δεν πρέπει να φύγεις», «Είσαι στην καλύτερή σου φάση, σε λίγο θα τους διευθύνεις όλους εκεί μέσα!», «Και με το δάνειο τι θα κάνεις; Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, θα είναι λάθος σου». Η ίδια, δεν ήταν απλά στα όρια της κατάθλιψης, –τα είχε μάλιστα ξεπεράσει κατά πολύ-, απλά επέλεγε η συμπεριφορά της να μην τη μαρτυρά.

Το πρώτο πράγμα που μου είπε μόλις πέρασε την πόρτα του γραφείου μου είναι ότι κάνει σταθερά ψυχοθεραπεία τους τελευταίους τέσσερις μήνες, ότι αυτό δεν το γνωρίζει κανένας από τον κύκλο της και ότι χρειάζεται έναν επαγγελματία να δουλέψει το «από εδώ και στο εξής». Τη «μετά-την-παραίτηση» φάση της. Η Σ. ήταν φοβισμένη, σχεδόν μετέωρη ανάμεσα σε απόψεις σημαντικών και μη άλλων και στα πραγματικά της «θέλω» και παράλληλα είχε μια σπίθα στη ματιά που μόνο μια γυναίκα έτοιμη να κάνει το «άλμα πίστης» της, μπορεί να έχει. Έτοιμη σας έγραψα; Λάθος. Αποφασισμένη!

Ευθύνη και Μαγεία πάνε χέρι-χέρι

Σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα που δουλέψαμε τις αξίες της, το ποια πραγματικά είναι και που θέλει να πάει, η ίδια έδωσε την καλύτερη απάντηση σε ένα ερώτημα που απασχολεί πολλούς: “Πώς μπορείς να παίρνεις δύσκολες αποφάσεις σαν ειδικός;“.

Συγκεκριμένα, η Σ. είπε: “Τελικά, ελάχιστες αποφάσεις στη ζωή είναι τελεσίδικες, όλες όμως είναι δικές μας. Η δυσκολία είναι ένα κατασκεύασμα του μυαλού, το οποίο προκύπτει όταν αποσυνδεόμαστε για μεγάλα χρονικά διαστήματα από εμάς, τον εαυτό, τις αξίες μας. Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο κόσμος σου είναι δική σου ευθύνη και ναι, πρέπει να πάρεις και κάποιες σημαντικές αποφάσεις, τότε, η θα βουλιάξεις ή… θα αλλάξεις”. “Ευθύνη και Μαγεία πάνε χέρι-χέρι, έτσι;” της απαντώ και χαμογελάμε κι οι δυο.

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό SHAPE