Ό,τι δεν βγάζει νόημα, βγάζει συναίσθημα

Και τελικά, τι είναι ο έρωτας; Ίσως το πιο περίπλοκο και σπουδαίο απ’ όλα τα συναισθήματα. Αυτή η αίσθηση ότι όλα είναι πιθανά και δυνατά. Αυτό το χαμόγελο που δε λέει να σβήσει. Αυτή η σκέψη που σε κάνει να τρέμεις και μόνο στην ιδέα: κι αν δεν κρατήσει για πάντα;

Ο έρωτας επιτρέπει αναλύσεις. Και κάθε φορά που στο τραπέζι ανοίγει η συζήτηση για αυτόν τον μικρό, φτερωτό θεό εγώ φέρνω στο μυαλό μου τις λέξεις της συγγραφέως Πηνελόπης Κουρτζή στο βιβλίο της «Το κορίτσι με το σαλιγκάρι»: η μεγαλύτερη ελευθερία της καρδιάς είναι να ανήκει. Γιατί ο έρωτας είναι ελευθερία, συμφωνώ απόλυτα Πηνελόπη! Και είναι και ανήκειν, κατ’ επιλογή. Ένα τέλειο και απόλυτα ατελές μαζί καρδιογράφημα που μας υπενθυμίζει σε κάθε του γκελ ότι είμαστε ζωντανοί. Μια ανάσα που κρύβει μέσα της την ελπίδα για έναν κόσμο καλύτερο. Μια δύναμη που μας κάνει να ανακαλύψουμε τη δική μας.

Πρώτες ενδείξεις

Ξαφνική ερυθρότητα στα μάγουλα. Τίναγμα μαλλιού. Ελαφρύ τρέμουλο. Δάγκωμα κάτω χείλους. Απροσδιόριστη ανησυχία. Τικ τακ, τικ τακ. Και η καρδιά παίζει ταμπούρλο. Είναι εφικτά όλα αυτά (και άλλα τόσα που δε γράφονται) με ένα μόνο «Καλημέρα!»; Φυσικά και είναι. «Την πάτησες» σου λέει η κολλητή σου κι εσύ ακόμα επιμένεις σε ένα «Εγώ; Αποκλείεται!» κι ας κρατάς το κινητό σου σαν τον πολυτιμότερο θησαυρό όλου του κόσμου περιμένοντας μια απάντηση. Κι ας γνωρίζεις βαθιά μέσα σου ότι μόλις είπες –μάλλον– το πρώτο ψέμα στην κολλητή που ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά όλη σου τη ζωή (!).

Τι μας φοβίζει αλήθεια τόσο στον έρωτα; Και γιατί ενώ παρατηρούμε τις ενδείξεις, τρέμουμε να τις αποδεχτούμε; «Τα σύννεφα από το πάτωμα δεν απέχουν και πολύ αν το σκεφτείς. Μια λέξη μπορεί να σε προσγειώσει απότομα στο ένα ή να σε απογειώσει μαγικά στο άλλο σε μια μόνο στιγμή» υποστηρίζει η Σ. και η Ρ. προσθέτει «Μοιάζει σα να κάνεις ελεύθερη πτώση στο άγνωστο, έχει δίκιο. Δε σου εξασφαλίζει κανείς αν θα επιβιώσεις ή… θα βιώσεις την πιο ακαταμάχητη εμπειρία της ζωής σου».

Ρισκάρεις;

Όπως κι αν το σκεφτούμε τελικά, ο έρωτας εμπεριέχει ρίσκο. Μπορεί να αφεθείς, να τσαλακωθείς, να ξεδιπλώσεις τον κόσμο σου γενναία μπροστά στον άλλον, να μιλήσεις με συναισθήματα και να πληγωθείς ανεπανόρθωτα. Την ίδια στιγμή, ακριβώς για όλα αυτά μπορεί κυριολεκτικά και να λατρευτείς. Ποιο μοιάζει αλήθεια εδώ ως το «μεγαλύτερο ρίσκο»; Να τολμήσεις να ζήσεις έναν δυνητικά κατακόκκινο έρωτα και ένα απόλυτο «μαζί», ή να μην τον ζήσεις με το φόβο της ακύρωσης-απόρριψης-αποφυγής;

Για κανέναν δε μοιάζει εύκολο το πεδίο «άγνωστο» σε αυτή τη ζωή. Όλα όσα όμως μας είναι πλέον γνωστά -και τολμήσαμε να τα ανακαλύψουμε με όποιο τίμημα και κόστος- κάποτε μας ήταν άγνωστα. Πώς μπήκαμε σε αυτά; Λευκός χάρτης. Με μια τρελή περιέργεια να μάθουμε να πορευόμαστε μαζί τους ή και μέσα τους. Αυτό που διαφοροποιεί λοιπόν τον έρωτα από οποιαδήποτε άλλη κατάσταση είναι το εξής: όσο μαθαίνεις τον άλλον, μαθαίνεις και σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος εσένα. Σε ένα πλαίσιο γνήσιας αποδοχής. Με καυτά φιλιά και ιδρωμένα σεντόνια παράλληλα. Τι λες; Αξίζει να τολμήσεις;

Συναίσθημα VS. Νόημα

«Ό,τι δε βγάζει νόημα, βγάζει συναίσθημα» διάβασα κάπου τις προάλλες σκρολάροντας αδιάφορα στο Instagram και στάθηκα. Πράγματι, ο έρωτας δεν είναι μαθηματικά, πολλές φορές δε βγάζει λογική και σίγουρα δεν είναι παιδί της ηθικής. Επίσης, επιβεβαιώνω το κλισέ «έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις» και σίγουρα όχι κατά παραγγελία και μπροστά του έχεις δύο επιλογές: Να σου δώσεις την ευκαιρία να αλλάξεις ή να μείνεις στο θαυμάσιο, γνωστό σου έως τώρα πεδίο. Ναι, μην το σκέφτεσαι πολύ: σε εσένα δίνεις την ευκαιρία. Γιατί ο έρωτας είναι σωστό «τυχερό παιχνίδι», που αν σου κάτσει… μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή!

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό SHAPE