Να παραμένεις σε κίνηση ακόμα κι όταν όλα φωνάζουν να σταματήσεις

«Το δυσκολότερο μάθημα που έπρεπε να πάρω ως ενήλικας είναι η αμείλικτη ανάγκη να συνεχίσω, ανεξάρτητα από το πόσο συντετριμμένος νιώθω μέσα μου» είπε κάποτε ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ένας από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς συγγραφείς του 20ού αιώνα.

Πράγματι, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλο. Όλα γύρω σου και μέσα σου μοιάζουν διαλυμένα. Ο πόνος, η απογοήτευση και η αδικία σε βαραίνουν. Αποτυπώνονται στις μέρες που το πρωινό ξύπνημα μοιάζει αβάσταχτο και οι σκέψεις σε πείθουν ότι τίποτα δεν έχει σημασία. Όμως ακόμα και τότε σηκώνεσαι. Όχι επειδή νιώθεις έτοιμος, αλλά επειδή πρέπει. Βήμα-βήμα, με μηχανικές κινήσεις, μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι προχωράς.

Πώς βρίσκουμε τη δύναμη να συνεχίσουμε;

Όταν όλα καταρρέουν

Μια αποτυχία, μια απώλεια, ένα όνειρο που διαλύθηκε, μια προσδοκία που δεν εκπληρώθηκε. Ο πόνος σε λυγίζει, νιώθεις πως όλα γκρεμίζονται, πως τίποτα δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Και πράγματι, δεν θα είναι. Ο κόσμος σου αλλάζει και μαζί του αλλάζεις κι εσύ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να έρθει κάτι καλύτερο.

Σκέψου τις στιγμές που πίστευες ότι δεν θα αντέξεις κι όμως, είσαι ακόμα εδώ. Σκέψου τις στιγμές που ένιωθες πως είχε έρθει το τέλος, αλλά τελικά ήταν μια νέα αρχή που τότε δεν μπορούσες να δεις. Ίσως αυτό που τώρα σε ρίχνει στα πατώματα να είναι το πρώτο βήμα για κάτι που δεν έχεις φανταστεί ακόμα.

Όταν ο πόνος δεν περνάει

Υπάρχουν πληγές που δεν κλείνουν εύκολα. Κουβαλάς απώλειες, λάθη, τύψεις και νιώθεις ότι δεν θα χαμογελάσεις ξανά. Σκέψου όμως… δεν έχεις ξαναβρεθεί σε αυτό το σκοτάδι; Κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβεις, ένα μικρό φως άρχισε να εμφανίζεται ξανά. Ο πόνος μπορεί να μη χάθηκε, αλλά έμαθες να προχωράς μαζί του. Και αυτή η δύναμη, η ικανότητα να συνεχίζεις, ακόμα και με τις πληγές σου, είναι απόδειξη του πόσο δυνατός είσαι.

Η Δύναμη της Κίνησης

Το πιο σημαντικό είναι να μην σταματάς. Δεν χρειάζεται να έχεις όλες τις απαντήσεις. Δεν χρειάζεται να ξέρεις ακριβώς που πηγαίνεις. Αρκεί να κάνεις ένα βήμα. Και μετά ένα ακόμα. Μερικές φορές, αυτό και μόνο είναι αρκετό. Να παραμένεις σε κίνηση, ακόμα κι όταν όλα μέσα σου φωνάζουν να σταματήσεις.

Ναι, θα υπάρξουν στιγμές που η απογοήτευση θα σε κάνει να αμφιβάλλεις ακόμα και για τον εαυτό σου. Θα υπάρχουν μέρες που θα νιώθεις πως δεν έχεις τίποτα άλλο να δώσεις. Αλλά όσο προχωράς, ακόμα κι αν αισθάνεσαι διαλυμένος, σημαίνει ότι δεν έχεις χάσει. Και αυτό από μόνο του είναι νίκη.

Και να θυμάσαι: κάθε μικρό βήμα που κάνεις, σε φέρνει πιο κοντά σε μια καλύτερη στιγμή. Ίσως να μην το βλέπεις τώρα, ίσως το σκοτάδι γύρω σου να φαίνεται αξεπέραστο. Αλλά όσο προχωράς, το φως αρχίζει να λάμπει. Οι πληγές μπορεί να αφήνουν σημάδια, αλλά δεν καθορίζουν το τέλος της ιστορίας σου.

Το τέλος το καθορίζεις εσύ.