Πόσες αλήθειες μπορείς να αντέξεις;

Η αλήθεια μοιάζει σαν ένα παζλ από το οποίο πάντα θα λείπει ένα ή περισσότερα κομμάτια, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον καθένα μας να συμπληρώσει τη δική του. Υπάρχει μια και απόλυτη αλήθεια; Ποτέ. Υπάρχουν πολλές, διαφορετικές και όλες τους καλοδεχούμενες; Θα έπρεπε. Οι μεγαλύτερες αλήθειες φιλτράρονται μέσα από την καρδιά; Ω ναι.

Το τελευταίο μεγάλο διάστημα, παρατηρώ όλο και περισσότερο το πόσο σημαντικό είναι για εμάς να «λέμε τις αλήθειες μας». Στην εργασία, στον έρωτα, στη ζωή. Έχει γίνει τόσο επιτακτική αυτή η ανάγκη μέσα μας, που καμία φορά με οδηγεί στη σκέψη «μωρέ μήπως στο όνομα της αλήθειας και της ωμής «ενήλικης» ειλικρίνειας θυσιάζουμε αυτήν την υπέροχη ευάλωτη πλευρά μας που τρέμουμε ο άλλος να δει;».

Μοιάζει προτιμότερο να δείχνουμε «κουλ»

Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους των ανθρώπων είναι να μη μας κρίνουν. «Είναι πολύ ευαίσθητη», «το έχει πάρει πολύ στα σοβαρά», «υπεραναλύει, τη δάγκωσε τη λαμαρίνα». Και όλα αυτά φυσικά, αποτελούν συναισθηματικές προβλέψεις δικές μας, στις οποίες ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ δε θέλουμε ο άλλος να φτάσει γιατί προφανώς εμείς είμαστε και οφείλουμε να είμαστε «κουλ».

Γιατί αν δείξουμε ότι κάτι μας ενοχλεί, μας τριγκάρει, μας φιτιλιάζει, αυτό σημαίνει ότι έχουμε δώσει παραπάνω σημασία και αξία απ’ όσο θα έπρεπε (;!) και αυτόματα σημαίνει πως είμαστε αδύναμοι (;!) να διαχειριστούμε τη Χ κατάσταση. Άρα τι κάνουμε; Χρήση ενήλικης – ωμής «αλήθειας» αποτοξινωμένη από πάσης φύσεως συναίσθημα, πασπαλισμένη με λίγο Σουηδία και ψυχραιμία με στιλ, ώστε ο άλλος να πάρει το μήνυμα ότι είμαστε άτρωτοι, άνετοι και κουλ. Και που οδηγεί όλο αυτό; Πες μου εσύ, απάντηση εγώ δεν έχω (!).

Αλήθειες εν μέρει

Υπερασπιζόμουν ανέκαθεν το δικαίωμα κάποιου να μοιραστεί όσα ο ίδιος μπορεί να αντέξει για τον εαυτό του αφενός, αφετέρου θεωρεί ότι θα «ακουμπήσουν» την άλλη πλευρά και δε θα βρουν τοίχο. «Η μισή αλήθεια δεν είναι ψέμα, είναι απλά αλήθεια εν μέρει» έλεγα (και εξακολουθώ να λέω). Την ίδια στιγμή, νομίζω πως όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε στο ότι υπάρχουν αλήθειες που βολεύουν και άλλες που… καθόλου. Και εδώ, αξίζει να σταθούμε: Υποθετικά, σε μια σχέση ερωτική που βασίζεται σε κανόνες, αξίες, όρια και όρους μεταξύ δύο, η αλήθεια κυβερνά. Πάνω σε αυτή χτίζουμε. Τι, όχι; Ποιο το νόημα του να σου πω τα μισά, να σκεφτείς για δύο, να υπεραναλύσω επί δέκα και να συναντηθούμε διαιρεμένοι;

Ελκυστικό το «χαμένοι στη μετάφραση» στην αρχή μια σχέσης, αν όμως είσαι στο ταξίδι… μπορεί να πυροδοτήσει ανασφάλεια, άγχος και στρες, κάτι το οποίο μαθηματικά θα οδηγήσει σε εξουθένωση, τέλμα και πτώση. Η αυλαία έπεσε, κουραστήκατε, τα φιλάκια μας.

Πως φτάσαμε έως εδώ;

Αν το σκεφτείς, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι (και ουσιαστικοί) λόγοι που μας οδηγούν στο να εκφράσουμε την αλήθεια μας, την αληθινή μας αλήθεια, απ΄ όλα όσα δείχνουν να μας «απειλούν». Κάτι το οποίο πολλές φορές συνεπάγεται να πατήσουμε πόδι στους εσωτερικούς μας σαμποτέρ, στη φωνή που μας λέει «μην δείξεις αυτό, γιατί ο άλλος θα νομίζει ότι…» και στην προσωπική μας ανασφάλεια, η οποία είναι άκρως φυσιολογική, κακά τα ψέματα όμως, μπορεί να γίνει εξαιρετικά τοξική και για εμάς και για τις σχέσεις μας.

Δε χρειάζεται (και δεν πρέπει) να αφήνουμε κατακόκκινους έρωτες, φιλίες, σχέσεις ζωής, πυροτεχνήματα ψυχής και πάθη να καταλήξουν στο «πώς φτάσαμε έως εδώ». Είναι τα ίδια που μπορούν να «προσθέσουν» σε αυτό το αίσθημα ασφάλειας που τόσο δουλεύουμε με τον εαυτό μας και αναζητάμε συνοδοιπόρους. Χρειάζεται απλά να πούμε την αληθινή μας αλήθεια με πρόθεση «μαζί». Αν το πιστεύουμε αυτό. Αν πιστεύουμε σε αυτό.

ps. 1: Αν θέλεις να αποφύγεις το δράμα, τόλμησε να πεις την αληθινή σου αλήθεια.

ps. 2: Αν σε συνέχεια αυτής, η άλλη πλευρά μπει σε δράμα, η αυλαία έπεσε, κουράστηκες, τα φιλάκια μας.