Το δωμάτιο 220 δεν είναι απλώς ένας χώρος

Δωμάτιο 220. Ξαφνικά βρίσκεσαι εκεί. Όχι από επιλογή, ούτε επειδή το προγραμμάτισες. Ένα δωμάτιο με λευκά σεντόνια, ψυχρά φώτα και έναν αριθμό στην πόρτα που γίνεται το όριο ανάμεσα σε όσα ήξερες και σε όσα φοβάσαι. Το ρολόι σταματάει. Το φως μπαίνει λοξά από το παράθυρο για να σου υπενθυμίσει ότι έξω είναι ακόμη μέρα.

Όλα αλλάζουν απότομα. Η ζωή που μέχρι χθες έτρεχε με λίστες, ραντεβού και μικρές σκοτούρες, ξαφνικά παγώνει. Ο χρόνος διαλύεται.  Δεν υπάρχει χθες, ούτε αύριο. Μόνο το τώρα. Κι αυτό το τώρα πονάει. Είναι γεμάτο σιωπές, ξένα βλέμματα, κορμιά καθηλωμένα. Ένα τοπίο στατικό, άγνωστο, όπου η κατεύθυνση δεν εξαρτάται πλέον από εσένα.

Φόβος. Φοβάσαι το άγνωστο που απλώνεται γύρω σου. Αυτό το «δεν ξέρω», το «θα δούμε», το «πρέπει να περιμένουμε». Λέξεις που σε γεμίζουν αβεβαιότητα. Δεν υπάρχει πιο σκληρή πραγματικότητα από το να συνειδητοποιείς ότι δεν ελέγχεις τη ζωή σου. Ότι είσαι απλώς ένας άνθρωπος με παλμούς, προσκολλημένος σε ένα σώμα που σε προδίδει, μέσα σε ένα σύστημα που προσπαθεί να σε κρατήσει.

Κι όμως, κάπου εκεί, ανάμεσα στους χτύπους των μηχανημάτων και τις χαμηλές φωνές στον διάδρομο, κάτι σε κάνει να χαμογελάς. Ένα μήνυμα στο κινητό, ένα άγγιγμα στον ώμο, μια επίσκεψη με ένα χαμόγελο που λέει «είμαι εδώ». Τότε καταφέρνεις να δεις πέρα από το δωμάτιο, πέρα από το φόβο. Θυμάσαι ότι υπάρχει η ζωή σου, που σε περιμένει εκεί έξω και ανυπομονείς να την ζήσεις ξανά.

Το δωμάτιο 220 δεν είναι απλώς ένας χώρος. Είναι ένα πέρασμα. Από τη βεβαιότητα στην ευθραυστότητα. Από την ταχύτητα στην παύση. Από την ψευδαίσθηση του ελέγχου στην επίγνωση πως όλα μπορούν να αλλάξουν  με μία μόνο ανάσα. Εκεί, μαθαίνεις πως η σταθερότητα είναι πρόσκαιρη και η ευγνωμοσύνη δεν πρέπει να αναβάλλεται. Στη ζωή τελικά δεν χρειάζεσαι πολλά, αρκεί να την νιώθεις όσο την έχεις.

Βγαίνοντας από αυτή την εμπειρία, δεν είσαι ο ίδιος. Κουβαλάς μέσα σου ένα βλέμμα πιο βαθύ, μια σιωπή πιο ώριμη και την αλήθεια ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κάθε λεπτό μετράει, κάθε ανάσα αξίζει. Μερικές φορές, για να εκτιμήσεις την πραγματικότητά σου, πρέπει πρώτα να σταθείς γυμνός απέναντί της. Να αφήσεις τον φόβο να σε λυγίσει, τη σιωπή να σε καθηλώσει, το δάκρυ να κυλήσει αβίαστα.

Αποκτάς την επίγνωση ότι δεν ήρθες σ’ αυτόν τον κόσμο για να τσεκάρεις λίστες. Ήρθες για να νιώσεις τον ήλιο στο πρόσωπό σου, να απολαύσεις την πρώτη γουλιά καφέ, να χαθείς σε ένα ωραίο βιβλίο και να γελάσεις μ’ ένα βλέμμα χωρίς να χρειάζονται λέξεις.

Η ζωή όσο απρόβλεπτη κι αν είναι, αξίζει να την κρατάς γερά, ακόμη κι όταν τρέμει. Γιατί στο τέλος, αυτό που μένει είναι τα μικρά, εύθραυστα θαύματα που κάνουν κάθε επόμενη ανάσα μια καινούργια αρχή.