Αννούλα, τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Μπορεί να κάθεται με τις ώρες μπροστά από τον καθρέφτη με μια βούρτσα μαλλιών στο χέρι και να παριστάνει την τραγουδίστρια.

Μπορεί να θέλει να θέλει να γίνει ζωγράφος γιατί του αρέσουν τα χρώματα πολύ –κι εσένα καθόλου ο καινούριος σου λευκός καναπές που είναι γεμάτος αποχρώσεις του μπλε, του ροζ και του πορτοκαλί!-.

Μπορεί να θέλει να γίνει ζαχαροπλάστισσα γιατί λατρεύει να φτιάχνετε μαζί γλυκά και ιδιαίτερα μπισκοτάκια κανέλας.

Μπορεί να θέλει να γίνει παρουσιάστρια, αστυνομικός για να «πολεμά» τους κακούς, γιατρός για σκυλάκια, ηθοποιός.

Μπορεί κανένα από τα παραπάνω «μπορεί» να μη σε ενθουσιάζει ιδιαίτερα για το μέλλον του παιδιού σου και μάλιστα κάποια «μπορεί» ίσως σου μοιάζουν κόκκινα πανιά, όμως αυτό είναι ένα θέμα που δε χρειάζεται να το αφορά, όπως ούτε και να το γνωρίζει.

Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να ανοίγεις το μυαλό του παιδιού σου, να ξεδιπλώνεις τη σκέψη, την καρδιά και τα όνειρά του για το πώς θέλει να συμβάλλει στον κόσμο και με τη μαγεία του να τον κάνει καλύτερο.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο φάουλ από το να του «ευνουχίζεις» συναισθηματικά τον κόσμο, λέγοντάς του έστω και για πλάκα «Αστυνομικός θες να γίνεις Αννούλα; Δεν πειράζει… κανείς δεν είναι τέλειος!».

Η φαντασία των παιδιών είναι ανεξάντλητη.

Η έκφρασή τους πολύτιμη και αξίας ανεκτίμητης. Αντί να στοπάρεις την έκφραση αυτή μπαίνοντας στο ρόλο του «επικριτικού γονέα», βοήθησε και εκείνο αλλά και εσένα να καταλάβετε καλύτερα και σε βάθος τι το οδηγεί στο να ονειρεύεται να γίνει ό,τι ποθεί. Τι σημαίνει για εκείνο. Πώς το φαντάζεται…

Σίγουρα θα θυμάσαι κι εσύ όταν ήσουν παιδί πόσα πολλά διαφορετικά πράγματα ήθελες να γίνεις. Άλλαζαν ανά χρόνο (!). Μεταξύ μας, ακόμα παιδιά είμαστε, ακόμα κι αν έχουμε πατήσει τα πρώτα, τα δεύτερα –άντα, αλλά και τα πρώτα –ήντα.

Θέλω να πω πως… κάτι μας οδηγεί στα όνειρά μας.

Κάποια κλίση, κάποιο ταλέντο, ένα πάθος μας. Και αυτό όσο μετασχηματιζόμαστε κι αλλάζουμε, αλλάζει… Και η εμπειρία πάντα βοηθά για τα επόμενα βήματα. Τι να πούμε για τα παιδιά δηλαδή…!

Αν έχεις προσδοκίες από την Αννούλα, ετών 7, ή τον Φίλλιπο ετών 11 να σου πει κάτι και να είναι αξίωμα γελιέσαι (!)… Όχι ότι δε μπορεί να γίνει κι αυτό. Σε κάθε περίπτωση όμως, φρόντισε να «ανοίγεις» το παιδί σου, να το ξεκλειδώνεις, να το ακους αληθινά, να το βοηθάς να πάει τη σκέψη του ένα κλικ παραπέρα.

Την ίδια στιγμή βοηθάς κι εσένα να γίνει καλύτερη. Και μητέρα, αλλά και άνθρωπος!