Η θεωρία του «εγώ τα καταφέρνω μόνος μου»

Φαντάσου πως αποφασίζεις να πας με το αυτοκίνητό σου ένα ταξίδι. Tο έχεις φροντισμένο, το έχεις πάει για service, του έχεις βάλει βενζίνη, το έχεις πλύνει ώστε να μπορέσεις να φτάσεις στον προορισμό σου άνετα και με ασφάλεια.

Φαντάσου λοιπόν στο δρόμο όλοι οι υπόλοιποι οδηγοί να βγαίνουν ασυνείδητα και να μην έχουν φροντίσει τα δικά τους οχήματα. Να μην έχουν βενζίνη και να τους σβήνουν ξαφνικά, να τους φεύγουν οι ρόδες, να κρέμονται οι προφυλακτήρες, να είναι τόσο βρώμικα που να μην φαίνεται αν ανάβουν ή όχι φλας.

Αυτή η εικόνα είναι μια εικόνα χάους. Δεν θα μπορούσες σε καμία περίπτωση να οδηγήσεις ούτε εσύ ο ίδιος σε αυτές τις συνθήκες ακόμη κι αν είχες φροντίσει το δικό σου όχημα. Με την κατάσταση που θα επικρατούσε δεν θα μπορούσες όχι μόνο να ταξιδέψεις αλλά ούτε μέχρι το από κάτω στενό να φτάσεις.

«Εγώ τα καταφέρνω μόνος μου»

Έτσι στη ζωή σου σε βάζουν σε κίνδυνο και όσοι δεν κάνουν ψυχοθεραπεία. Όσοι δεν έχουν φροντίσει σωστά το όχημα που τους κρατά ασφαλείς και ακέραιους σε αυτή τη ζωή που είναι το σώμα τους και η ψυχική τους υγεία.

Πιστεύουν πως είναι μια χαρά και κυκλοφορούν μισοδιαλυμένοι ή και εντελώς διαλυμένοι από τα ψυχικά τραύματα που δεν έχουν φροντιστεί και εκτονώνονται σε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, τους προκαλούν πόνο, τους δυσκολεύουν τη ζωή, τους μπερδεύουν, τους προσβάλουν.

Εάν ο όρος «διαλυμένοι» σου φάνηκε βαρύς χαίρομαι, γιατί ακριβώς αυτό ηθελα να συμβεί. Η έλλειψη ψυχοθεραπείας και βοήθειας δεν είναι κάτι προαιρετικό, μοντέρνο και επιφανειακό. Ακούμε συνεχώς άτομα που ακόμα πιστεύουν και λένε «εγώ τα καταφέρνω μόνος μου δεν έχω ανάγκη» και αυτό είναι η μεγαλύτερη αναλήθεια για να μην πω κοτσάνα που μπορεί να ακουστεί.

Οι ίδιοι άνθρωποι αν τους ζήσετε στην καθημερινότητά τους θα δείτε ότι μπορεί να είναι λειτουργικοί αλλά μοιάζουν σαν τα οχήματα που σας περιέγραψα στην αρχή… δεν ξέρεις σε ποιο χιλιόμετρο θα σε αφήσουν.

Ο ψυχισμός θέλει υπευθυνότητα

Και θέλει να μάθουμε να τον αντιμετωπίζουμε σοβαρά και όχι επιπόλαια. Ένας άνθρωπος τραυματισμένος ψυχικά θα αναπτύξει μεγάλο εγωισμό προκειμένου να ανταπεξέλθει στον πόνο που έχει νιώσει και αυτό θα τον κάνει ασυνείδητα άκαμπτο και εσωστρεφή. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να πάνε σε θεραπεία αλλά μένουν πολλά χρόνια με τα προβλήματα και τα τραύματα τους.

Εάν συναναστρέφεστε με άτομα που κάνουν ψυχοθεραπεία, παρατηρείτε πως σιγά σιγά αυτά τα άτομα γίνονται όλο και πιο εξωστρεφή, όλο και πιο διαλλακτικά και με όρεξη και χώρο να σας ακούσουν και να είναι δίπλα σας.

Τελικά, οι μεν με τους δε δεν θα μπορούν σε λίγο καν να συναναστρέφονται σε μια κοινωνία… Θα είναι τόσο μεγάλο το χάσμα μεταξύ των τραυματισμένων και των θεραπευμένων –που θα το δείτε τα επόμενα χρόνια, αν ήδη δεν το παρατηρείτε– ότι θα υπάρχει σύγκρουση όχι απλά αξιών αλλά κόσμων ολόκληρων και αυτό γιατί οι άνθρωποι που κάνουν ψυχοθεραπεία αποκτούν τη δύναμη του εαυτού τους πίσω, βάζουν όρια, αγαπούν τον εαυτό τους, δημιουργούν ποιότητα ζωής και δεν ανέχονται με τίποτα τις παράλογες και ανορίωτες συμπεριφορές των άλλων.

Ο ψυχισμός είναι το ίδιο σημαντικός με ένα χαλασμένο αυτοκίνητο

Δεν είναι ακρότητα να σας πω πως οι άνθρωποι που ζουν και σχηματίζουν χαρακτήρα από τα τραύματά τους είναι πραγματικά επικίνδυνοι για τη ζωή σας, μπορούν να σας την καταστρέψουν στην κυριολεξία. Δεν θα μπορούν να σας δώσουν ούτε τη φιλία που θα θέλατε, ούτε τη συντροφικότητα που θα θέλατε. Θα σας αφήσουν πολλά κενά και προβλήματα γιατί και οι ίδιοι δεν τα έχουν λύσει μέσα τους.

Ο ψυχισμός είναι το ίδιο σημαντικός με ένα χαλασμένο αυτοκίνητο. Δεν θα το εμπιστευόσουν ποτέ να σε πάει οπουδήποτε. Γιατί λοιπόν εμπιστεύεσαι κάποιον άλλον ή ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό όταν νιώθεις και βλέπεις πως κάποιο πρόβλημα υπάρχει εκεί που χρειάζεται να το αντιμετωπίσεις;

Τροφή για σκέψη.