Ένας έρωτας που δεν έχει την αίσθηση ότι είναι αιώνιος, δεν άρχισε ποτέ

«Ένας έρωτας που δεν έχει την αίσθηση ότι είναι αιώνιος, δεν άρχισε ποτέ», διάβασα κάπου πρόσφατα και αυτομάτως σκέφτηκα «Πώς θα έμοιαζε η ζωή χωρίς τα μαγικά του βέλη;». Τι παλμό θα είχε η καθημερινότητα, οι σχέσεις, οι άνθρωποι; Μέσα από τον έρωτα αλλάζουμε και αυτή είναι η πιο επαναστατική μας πράξη. Αλήθεια, χρειάζονται δύο;

Σε μια πρόσφατη συζήτηση που είχα με μια «σοφή» μου πελάτισσα, ειπώθηκε το εξής «Αν περίμενα τον έρωτα ως φτερωτό θεό, με ζουμερό ποπό και μάτια μπλε να έρθει ουρανοκατέβατα, θα είχα πέσει σε κατάθλιψη. Επίσης, δε θα είχα δημιουργήσει μια ολόκληρη εταιρία που πάει σφαίρα, ούτε θα είχα ποτέ εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές. Τον έρωτα τον δημιουργούμε εμείς Μάρη. Έρωτα, βάζουμε σε κάθε τι που για εμάς έχει αξία και κάπως έτσι δημιουργούμε την υπεραξία». Αδιαμφισβήτητα, η «σοφία» της Κ. με ενέπνευσε και ταυτόχρονα με οδήγησε σε μια σειρά από σκέψεις.

Manifest Eros

Η Τέχνη του Manifestation, βασίζεται στο εξής: Δίνουμε ότι έχουμε μέσα μας. Και λαμβάνουμε όχι ό,τι αναζητάμε αλλά ό,τι είμαστε. Ό,τι μαγνητίζουμε. Τι καταλαβαίνουμε εδώ; Ότι αν αποζητάμε έναν έρωτα από ανάγκη για να καλύψουμε ένα οποιοδήποτε κενό, αυτό και εκπέμπουμε. Το πιθανότερο λοιπόν σε αυτό το σενάριο, είναι να καταλήξουμε να συζητάμε με τις φίλες μας για την «κακή μας τύχη», για το «πόσο έχουν αλλάξει οι έρωτες μας στην εποχή της τεχνολογίας» και για το ότι «αχ, δύσκολοι καιροί για εμάς τις ρομαντικές…».

Θα στο πω κομψά και με αγάπη: παρ’ το αλλιώς. Ο έρωτας δεν είναι american dream, δεν είναι πατερίτσα μας στις δύσκολες στιγμές, δεν είναι placebo για να αισθανθούμε και καλά καλύτερα, ούτε make up για να καλύψουμε τις όποιες ανασφάλειες μας και να τονωθεί το εγώ μας. Ο έρωτας είναι επανάσταση του είναι, ανάταση του είναι, ανάσταση του είναι και… ξεκινάει από εμάς.

Τι λες, ξεκινάμε;

Αν πρώτα δεν αγαπήσεις, σεβαστείς, ερωτευτείς, φροντίσεις, θαυμάσεις, λατρέψεις εσύ εσένα, τότε ποιος περιμένεις να το κάνει για εσένα; Έχουμε έναν μοναδικό εαυτό, του οποίου δεν υπάρχει αντίγραφο πουθενά σε ολόκληρο τον κόσμο. Σκέψου το… είμαστε άπειροι! Και σκέψου και κάτι ακόμα: άπειρες είναι και οι επιλογές μας σε ότι αφορά το επίπεδο συντρόφων. Για ποιο λόγο η αναστάτωση; Για ποιο λόγο το άγχος στη λογική «απ’ το ολότελα καλή είν’ και η Παναγιώταινα» με το φόβο της μοναξιάς; Με τα ημίμετρα, μόνες δεν αισθανόμαστε και πάλι; Για ποιο λόγο τα ημίμετρα;

Όσο δίνουμε την προσοχή και την εστίασή μας σε ημίμετρες καταστάσεις, αλήθεια, από πού την αφαιρούμε; Και αν την τοποθετούσαμε αλλού, σε κάτι που αγαπάμε, τι θα κερδίζαμε; Τον εαυτό μας ίσως; Ένα αληθινά δυνατό έρωτα ίσως; Μια ζωή που αξίζει να ζούμε… ίσως; Όσο μας ερωτευόμαστε, μας μαθαίνουμε καλύτερα και μαζί με αυτό μαθαίνουμε να αλλάζουμε ωραία. Αυτή η διαρκής διαδικασία μόνο να μαγνητίσει τους σωστούς ανθρώπους μπορεί. Εμπιστέψου με.

Έρωτας για δύο

Ο έρωτας είναι ελευθερία, ένα τέλειο και απόλυτα ατελές μαζί καρδιογράφημα που μας υπενθυμίζει σε κάθε του γκελ ότι είμαστε ζωντανοί. Μαζί του μοιάζει σα να ξαναγεννιόμαστε. Ξεμαθαίνουμε, μαθαίνουμε ξανά, τσαλακωνόμαστε, γινόμαστε πάλι παιδιά, μωρά για ντάντεμα, εραστές παθιασμένοι και σύντροφοι βράχοι.

Όσο περισσότερο ακούμε το μέσα μας, το φροντίζουμε, το αγκαλιάζουμε με συμπόνια, το ποτίζουμε με αγάπη και νοιαζόμαστε για αυτό στην πράξη, τόσο περισσότερο αποτοξινωνόμαστε από τον εγκλωβισμό του «εγώ» και της ψευδαίσθησης της «ανάγκης» και άλλο τόσο μαγνητίζουμε ανθρώπους με τις δικές μας ποιότητες και θέλω.

Σε μια εποχή όπου όλο και περισσότερο κάνουμε λόγο για «το νόημα της ζωής», εγώ σου προτείνω να στρέψεις την προσοχή σου στο τι επιθυμείς και στο να επιθυμείς. Αυτό είναι το νόημα. Και αν υπάρχει συνοδοιπόρος σε αυτό το μαγικό ταξίδι που ο παλμός χτυπά δυνατά, έχει καλώς. Αν πάλι όχι, όσο επιλέγεις να επιθυμείς, είσαι σίγουρα στο σωστό μονοπάτι.

Μη ξεχνάς, ο έρωτας ξεκινάει από εμάς.

Άλλος για τη βάρκα μας;

Πρώτη δημοσίευση: SHAPE Magazine