Μας χρωστάμε έναν μεγάλο έρωτα και… τον αξίζουμε

Έρωτας, πάθος, έλξη, χημεία. Λέξεις και συναισθήματα που μας συνεπαίρνουν και μας ταξιδεύουν σε μια άλλη διάσταση, σχεδόν μεταφυσική. Μας αλλάζουν με τρόπους που ούτε καν είχαμε φανταστεί. Μας απελευθερώνουν. Για κάποιους, φόβος. Για άλλους, προορισμός, όνειρο ή και λόγος ύπαρξης. Το μόνο βέβαιο; Ο βαθύς, κατακόκκινος έρωτας είναι μια δυνατή εμπειρία που μπορεί… να μας αλλάξει μια για πάντα τη ζωή.

Πολλοί προσπάθησαν να τον ορίσουν. Άλλοι τόσοι τον τραγούδησαν, τον ζωγράφισαν, τον έκαναν μορφές σε πηλό. Όπως η ευτυχία όμως, έτσι και ο έρωτας έχουν ορισμούς μόνο υποκειμενικούς. Δε χωράνε αντικειμενικές αλήθειες στο βίωμα, ούτε «κοινώς αποδεκτοί» ορισμοί. Είτε τον ζεις, είτε όχι. Είτε του δίνεις το πράσινο φως να σε μεταμορφώσει, γιατί το μόνο δεδομένο είναι ότι το κάνει, είτε παραμένεις στη ζώνη ασφαλείας σου.

Γιατί μας φοβίζει τόσο ο έρωτας;

Ακούω πολύ συχνά «καλύτερα single, παρά να επενδύσω στο λάθος άνθρωπο», «να κάνει ψυχοθεραπεία πρώτα και μετά, τα ξαναλέμε», «είμαι αρκετά ώριμη για να ασχοληθώ με ανώριμους άντρες, καλύτερα μόνη». Πολλά ερωτήματα μου γεννιούνται πάνω σε αυτά τα statements. Πώς ανακαλύπτουμε αλήθεια τον λάθος ή τον σωστό άνθρωπο; Από πότε η ψυχοθεραπεία έγινε απαραίτητη προϋπόθεση για να συνδεθούν δυο καρδιές; Πόσο ώριμες είμαστε τελικά, όταν τόσο εύκολα και γρήγορα επικρίνουμε τους άλλους;

Ας είμαστε με τον εαυτό μας ειλικρινείς: Τρέμουμε να συνδεθούμε. Φοβόμαστε ότι αν τσαλακωθούμε, ξεδιπλώσουμε τις πτυχές και την ευαλωτότητά μας, θα πληγωθούμε. Ξανά. Θα πονέσουμε. Ξανά. Θα πάμε πίσω τη δουλειά που κάνουμε με τον εαυτό μας. Ξανά; Εδώ σας θέλω… Πόσο «μπροστά» πηγαίνουμε τελικά, όσο επιμένουμε να αρνούμαστε κάτι, εγκλωβίζοντας το είναι μας,  με το φόβο του ότι θα μας «αλλάξει»; Εμ, συγνώμη, αυτός δεν είναι ο σκοπός;!

Το παρόν που γίνεται «για πάντα»

Αν κάτι μαθαίνουμε μέσα από το μαγικό ταξίδι της αυτογνωσίας, είναι πως, δε γίνεται να βρούμε τον εαυτό μας, αν δεν τον χάσουμε. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι για να συμβεί αυτό. Πιστέψτε με όμως, ο πιο περιπετειώδης και μάλιστα με διαφορά, είναι ο έρωτας. Όταν ερωτευόμαστε, συμβαίνουν συγκλονιστικές αλλαγές. Ξεβολευόμαστε, μετακινούμαστε σε μια σφαίρα αείζωη, όπου υπάρχει μόνο το παρόν και το ίδιο αυτό παρόν γίνεται το «για πάντα» μας, ανακαλύπτουμε πτυχές του εαυτού μας που δε γνωρίζουμε, ή τρέμαμε να παραδεχτούμε, αλλάζουμε. Εν ολίγοις, γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.

Όταν η Χ. μοιράστηκε μαζί μου στην τελευταία μας συνεδρία ότι η ευχή που έκανε για το 2024, ήταν να ζήσει έναν αληθινά δυνατό έρωτα, τη ρώτησα πώς ορίζει το «αληθινά δυνατό». «Να με διαπεράσει σαν ρεύμα ηλεκτρικό, να με ταρακουνήσει, να ξεχάσω ακόμα και πως με λένε, να μου πάρει το μυαλό, να με αλλάξει!», απάντησε. Αποζητάμε την αλλαγή και ταυτόχρονα την τρέμουμε. Καλό είναι να θυμόμαστε, ότι μόνο δεδομένο στη ζωή, έχει το όνομά της.

Παραδώσου λοιπόν!

Σίγουρα, ο «αληθινά δυνατός» έρωτας δεν έρχεται κατά παραγγελία και όταν τελικά έρθει, δε γνωρίζουμε day one ότι είναι αυτός, πέρα από ελάχιστες, υπερφυσικές (!) εξαιρέσεις. Όταν όμως γίνει αυτό, πώς θα τον αναγνωρίσουμε; Πώς θα καταλάβουμε ότι αξίζει να επενδύσουμε το χρόνο, την ενέργεια, την ουσία μας; Ένα μαγικό σκίρτημα θα μας δώσει την απάντηση. Κάτι σαν ταχυκαρδία, αλλά γλυκιά. Ένα ανεξήγητο «θέλω να μάθω περισσότερα γι’ αυτόν». Κι εκεί, πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αφεθούμε. Μας το οφείλουμε!

Κάθε φορά που πάμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο σε ζητήματα καρδιάς, χάνουμε. Οι λογικές εξηγήσεις δεν έχουν καμία θέση εδώ. Το ζήτημα είναι ένα: Ποιο είναι το μεγαλύτερο ρίσκο για σένα; Να ζήσεις έναν αληθινά δυνατό έρωτα και όπου βγει ή να μην τον ζήσεις με το φόβο ότι μάλλον δε θα σε πάει πουθενά; Είτε αποδεχτείς την πρόκληση, είτε κάνεις πίσω, εγώ ένα ξέρω… Μας χρωστάμε έναν αληθινά δυνατό έρωτα. Και τον αξίζουμε!

Πρώτη δημοσίευση: SHAPE Magazine