Η τέχνη του να είσαι offline

Offline is the new luxury.

Την πρώτη φορά που είχα δει να εμφανίζεται στην αρχική σελίδα του Instagram μου αυτή η φράση, δεν είχα συνειδητοποιήσει ακριβώς το μέγεθος της αλήθειας που έκρυβε, παρότι είχε μια ειρωνεία το να έρχεται το ερέθισμα αυτό τη στιγμή ακριβώς που πρακτικά ήμουν online. Στην πορεία όμως, παρατηρώντας πόσο χρόνο αφιέρωνα με ένα κινητό στο χέρι, ή μπροστά από μία οθόνη υπολογιστή, κατάλαβα σε απόλυτο βαθμό πως ναι, το να είσαι offline είναι η καινούρια πολυτέλεια της εποχής μας.

Η επικαιρότητα δεν είναι ευχάριστη. Για κανέναν. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με μία σωρεία από αρνητικές ειδήσεις, που αν τους αφήσεις το ελεύθερο να μπουν όλες μεμιάς στην καθημερινότητά σου και να κυριαρχήσουν, τότε θα αρχίσεις να χάνεις το μυαλό σου. Μια υπερπληροφόρηση μοναδικής εμβέλειας.

Ειδήσεις που αποδομούν την ελπίδα σου. Εικόνες που σε θλίβουν. Αναρτήσεις που σε κάνουν να αμφισβητείς τον εαυτό σου. Κοινωνικά «πρέπει» και standards που διαλύουν την προσωπική σου μοναδικότητα.

Πριν από λίγες ημέρες, αισθάνθηκα πως όλα αυτά έκλειναν γύρω μου σαν τείχη που δε μπορούσα να απωθήσω, επομένως αποφάσισα να πάρω πίσω τον έλεγχο του χρόνου μου, της προσοχής μου και κατά συνέπεια, της ψυχολογίας μου.

Έκανα αυτό που ένιωθα ως φυσικό επόμενο της πίεσης που είχα δεχτεί: Έμεινα αποκομμένη από τα social media για 72 ώρες.

Έκανα την έρευνά μου, έμαθα ποιες ήταν οι εφαρμογές που έπρεπε να κόψω, εκείνες με τον τίτλο «πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης», και τις απέφυγα όπως ο διάολος το λιβάνι και μάλιστα, με μία εσωτερική ευχαρίστηση τόσο έντονη που καιρό είχα να νιώσω. Σκεφτόμουν ότι επιτέλους έδινα στον εαυτό μου ένα break από όλα, γύριζα το βλέμμα σε μένα και… με πρόσεχα!

Ήταν πολύ πιο εύκολο απ’ ότι περίμενα, ειλικρινά πιο εύκολο. Ένιωθα σα να είχε φύγει από πάνω μου ένα τεράστιο βάρος. Το βάρος της δημόσιας εικόνας, των standards, των απαιτήσεων, της αρνητικής ενέργειας, της σύγκρισης με άλλους, το βάρος όλων εκείνων που δεν έκαναν καλό στην ψυχική μου υγεία εν ολίγοις.

Ήταν εύκολο, παρότι υπήρξαν στιγμές που σχεδόν μηχανικά έπιανα το κινητό στο χέρι μου, για να σκρολάρω, όμως εκεί ακριβώς συνειδητοποίησα πως τις περισσότερες φορές ήταν από βαρεμάρα και όχι από πραγματικό ενδιαφέρον. Ήταν κάτι αυτόματο, κάτι φυσικό, αναμενόμενο, μία ρουτίνα αποχαύνωσης που ακολουθούσα για καιρό και πλέον είχε γίνει κομμάτι του εαυτού μου. Ήταν ένα comfort zone.

Τα οφέλη του να μένεις offline και να μαθαίνεις πώς να διαχειρίζεσαι τον digital χρόνο σου, δεν είναι κάτι ουρανοκατέβατο ούτε κάτι που εφηύρα εγώ μέσα σε τρεις ημέρες. Έχω ήδη στη λίστα των βιβλίων που θέλω να διαβάσω το περιβόητο «Mindful Tech: How to Bring Balance to Our Digital Lives» του David M. Levy.

Θα σου πω όμως πως ένιωσα εγώ τα οφέλη του να μένεις offline.

Είχα πολύ καλύτερη συγκέντρωση στη δουλειά μου. Χωρίς κάποια ειδοποίηση να αποσπά κάθε τρεις και λίγο την προσοχή μου και χωρίς το βλέμμα μου να γυρίζει διαρκώς στην οθόνη του κινητού μου, αύξησα την απόδοσή μου και μάλιστα, έκανα τα ίδια ακριβώς πράγματα εμφανώς καλύτερα και σε συντομότερο χρονικό διάστημα.

Κοιμόμουν καλύτερα. Τήρησα το πρόγραμμα ύπνου που στόχευα να επιτύχω εδώ και καιρό, κοιμόμουν και ξυπνούσα την ίδια ώρα, κάτι που με βοηθούσε να απολαμβάνω πολύ περισσότερο τις μέρες μου.

Είχα λιγότερο άγχος. Χωρίς όλες αυτές τις πληροφορίες των social media, χωρίς να ξέρω πόσο καλύτερες φαινομενικά ήταν οι ζωές των άλλων, χωρίς να μου προκαλούνται αισθήματα αμφισβήτησης του εαυτού μου, το μυαλό μου καθάρισε από την ομίχλη και μπόρεσα να νιώσω περισσότερη ευγνωμοσύνη για τη ζωή μου και να χαρώ περισσότερο αυτά που είχα και τους ανθρώπους που ήταν το δικό μου support system επί καθημερινής βάσεως.

Η ψυχική μου υγεία καλυτέρευσε. Ένιωσα μέσα μου πιο ήρεμη και πιο προστατευμένη. Πιο σίγουρη και πιο αποφασιστική. Είχα χρόνο να ασχοληθώ με μένα, χωρίς να διακόπτεται συνέχεια η διαδικασία από μία ειδοποίηση, ένα μήνυμα, κάποιον που επενέβαινε με το έτσι θέλω. Βρήκα χρόνο για πράγματα που μου είχαν λείψει, βρήκα χρόνο πρακτικά για μένα.

Και αυτό, ήταν το μεγαλύτερος όφελος. Ένιωσα πως ο χρόνος και ο χώρος ήταν δικός μου, πραγματικά δικός μου. Είχε μία όμορφη ησυχία, κανείς δεν επενέβαινε στη ρουτίνα μου, κανείς δε σχολίαζε, κανείς δεν είχε κάτι να πει, κανείς δεν εισέβαλε χωρίς να έχει πρόσκληση και αυτό ήταν το πραγματικά όμορφο.

Από΄ δω και στο εξής, ορισμένες ημέρες της εβδομάδας θα είναι ακριβώς αυτό.

Offline. Off limits.

Για μένα.

Photo by Victor Garcia on Unsplash