Ήταν μια μέρα που ο κόσμος άλλαξε

«Ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα που είναι συνεχώς «υπό κατασκευήν», αλλά επίσης, κατά ένα παράλληλο τρόπο, πάντα σε μια κατάσταση αέναης καταστροφής». José Saramago, 1922-2010, Πορτογάλος συγγραφέας [Νόμπελ 1998]

Εισπνοή.

Γιατί μου κλαις και γιατί μου λυπάσαι;

-Είναι η μοναξιά που κάνει τα δάκρυα να τρέχουν.

-Είναι η μοναξιά που μπορεί το πρόσωπό μου να κάνει να θλίβεται.

Γιατί μου φοβάσαι και γιατί φωνάζεις;

-Είναι η απόγνωση που με κάνει να θέλω να ακουστώ.

-Είναι η απόγνωση που υψώνει την φωνή μου!

Γιατί μου σωπαίνεις και στα μάτια δεν με κοιτάς;

-Είναι ο φόβος που μου έχει πάρει την μιλιά.

-Είναι ο φόβος που τα μάτια μου κλείνει και φοβάμαι να δω καθαρά.

Ο άνθρωπος ως ένα πλάσμα γεννημένο να εξελίσσεται. Ο άνθρωπος ως ένα κουτί γεμάτο με συναισθήματα. Ο άνθρωπος να προσπαθεί, ο άνθρωπος να φτιάχνει, ο άνθρωπος να δημιουργεί, ο άνθρωπος να εφευρίσκει, ο άνθρωπος να μαγεύει, ο άνθρωπος να χαίρεται, ο άνθρωπος να αγαπά και ο άνθρωπος να φροντίζει.

Ο άνθρωπος, ο ίδιος άνθρωπος να καταστρέφει, ο ίδιος άνθρωπος να μισεί, ο ίδιος άνθρωπος να θλίβεται, ο ίδιος άνθρωπος να σιωπά, ο ίδιος άνθρωπος να μην νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του, ο ίδιος άνθρωπος να εγκαταλείπει και ο ίδιος άνθρωπος να ξεχνά.

Και μετά; Τι συνέβη μετά;

Ήταν μια μέρα που ο κόσμος άλλαξε, πάγωσε και ο χρόνος σταμάτησε.

Ήταν μια μέρα που ο κόσμος άλλαξε ξανά και υπήρχε ελπίδα.

Ήταν μια μέρα που ο κόσμος άλλαξε ξανά και υπήρχε αγάπη.

Ήταν μια μέρα που η αγκαλιά και τα φιλιά ήταν ζεστά και τρυφερά.

Ήταν μια μέρα που ο ένας φρόντισε τον άλλον και ο κόσμος άλλαξε ξανά.

Εκπνοή.

Τραγούδι συντροφιάς

Ανακάλυψε όλα τα άρθρα του Magic Parrot εδώ!

Photo by Yuiizaa September on Unsplash