Magic Me Team
Με την Τζο, ήμασταν συνάδελφοι σύμβουλοι σε ένα μεγάλο έργο μετασχηματισμού για περίπου ένα χρόνο. Ήταν μια ζοφερή περίοδος στην οποία «τρώγαμε ξύλο» από τον πελάτη –όπως λένε στο consulting– και η κατάσταση κάποιες φορές ήταν έκρυθμη.
Για λόγους απορρήτου, δε θα αναλύσουμε εδώ τι σημαίνει ο όρος «έκρυθμη», η ουσία είναι ότι βιώναμε μία κοινή δύσκολη και απαιτητική συνθήκη, όπου συχνά οι συμπεριφορές απέναντί μας ήταν μη επιτρεπτές.
Για παράδειγμα, υπήρχαν φορές που ο πελάτης μας φώναζε και τις δύο στο γραφείο του για να να μας ρίξει ευθύνες για κάτι τελείως άσχετο με τη δική μας δουλειά. Όταν βγαίναμε από το γραφείο του, θυμάμαι ότι εγώ ήμουν σαν «δαρμένο σκυλί», ενώ η Τζο δίπλα μου, χωρίς να χάνει στιγμή το χαμόγελό της, μου έπιανε το χέρι με διάθεση παρακίνησης «Πάμε να το κάνουμε! Eίναι μόνο δουλειά, μην το ξεχνάς!».
Κάποιες μέρες που προσπαθούσα να αντέξω, την έβλεπα να χορεύει και να τινάζεται στον αέρα σαν να ήθελε να διώξει την… τοξικότητα του ευτράπελου που ζούσαμε.
«Πώς μπορείς να λες είναι μόνο δουλειά; Πώς γυρνάς σπίτι σου μετά;» Χαμογελούσε και μου έλεγε «Πάμε να σε κεράσω ένα ποτό!». Κι έτσι καταλήγαμε στην πλατεία Καρύτση να πίνουμε το ένα Aperol μετά το άλλο. Τελικά, η απάντησή της, μου δόθηκε μέσα από τις πράξεις της.
Η Τζο, πολύ απλά, έβλεπε την δουλειά σαν ένα μικρό κομμάτι του παζλ της ζωής της, η οποία ομολογουμένως… όσο την γνώριζα ήταν τόσο γεμάτη όσο και πολύπλευρη. Δεν ήταν τυχαίο που την είχα κοντά μου σε μια τέτοια περίοδο, σκέφτηκα… είχα πολλά να μάθω!
Έβλεπα λοιπόν επί 10 σχεδόν μήνες στο διπλανό γραφείο μια γυναίκα 10 χρόνια μεγαλύτερη μου που κυριολεκτικά ρουφούσε τη ζωή με το μεγάλο καλαμάκι και δεν μάσαγε σε… εξωτερικούς περισπασμούς. Ήξερε πως να τιμά τη φιλία, τον έρωτα, τη διασκέδαση και το βασικότερο, τη σύνδεση με τους άλλους. Έδινε χρόνο και ενέργεια στο να χτίζει δυνατές και μακροχρόνιες σχέσεις με τα αδέρφια, τον καλό της, τους φίλους της και αρκετές φορές επένδυε σε αυτό σαν να είναι full time δουλειά.
Είχε ένα μαγικό τρόπο να «ανοίγει» την καρδιά των άλλων. Μου θύμισε πως τη ζωή είναι ωραίο να την ξετυλίγουμε αργά και να ανακαλύπτουμε χωρίς φόβο και περιορισμούς όλα τα όμορφα που μας κρύβει, κάτι που δεν μπορούμε όμως να κάνουμε χωρίς παρέα.
Η φωνή της γλυκιάς μου νεράιδας ακόμα ηχεί στα αυτιά μου, όταν καλούμαι να κάνω κάτι δύσκολο και απαιτητικό. Γιατί… κακά τα ψέματα, στη δουλειά και γενικότερα στη ζωή έρχονται οι αναποδιές και τα σχέδιά μας συχνά ανατρέπονται. Τότε μπορεί να πάρω τηλέφωνο τη Τζο και έχει τύχει να την βρω στο Μπαλί με το αμόρε της, στο εξοχικό της στο Μάτι στον “Indiano” λουόμενη, στο σπίτι της να κάνει γυμναστική, στο δρόμο από τη δουλειά προς τα early drinks με φίλες, ή στο Μπάνσκο για σκι!
Στο ελληνικό λεξικό, η φωτογραφία της θα μπορούσε να είναι στο γράμμα Ε (Ευγνωμοσύνη, Έρωτας) και στο αγγλικό στο γράμμα Β (Balance).
Θα την χαρακτήριζα ως την «επιτομή του work–life balance», αλλά και εν γένει του… Life Balance, αφού μαζί της έζησα ένα βιωματικό σεμινάριο του τι σημαίνει ισορροπία στη δουλειά.
Σήμερα είμαι ευγνώμων για αυτό.
Thank you, dear Jo(anna)!
GIPHY App Key not set. Please check settings