Κομμένες πια οι συμβουλές

«Σταμάτα να αγχώνεσαι ρε παιδάκι μου. Και σταμάτα να δίνεις τόσα περιθώρια. Σου ‘χουν πάρει τον αέρα…».

«Όλο αναβάλλεις κι αναβάλλεις και στο τέλος δε θα κάνεις τίποτα στη ζωή σου. Παρ’ το αλλιώς!».

«Νομίζω πως ο φόβος σε έχει παραλύσει. Μήπως να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία;».

«Πιστεύω ότι πρέπει να του τρίξεις λίγο τα δόντια. Δε μπορεί να σε κάνει ότι θέλει! Στη θέση σου θα είχα φύγει…».

Αυτό το «στη θέση σου», αυτό το «αν φορούσα τα παπούτσια σου», αυτό το θλιμμένο – επικριτικό ύφος πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει.

Επίσης, κάποια στιγμή χρειάζεται όλες και όλοι να καταλάβουμε ότι καλό είναι να δίνουμε συμβουλές όταν μας τις ζητάνε. Όχι με το έτσι θέλω, όχι για να κάνουμε προβολή τα δικά μας σκουπίδια, φόβους και ανησυχίες στους ανθρώπους μας, όχι.

Δε δείχνουμε με αυτόν τον τρόπο ότι είμαστε κοντά τους. Απλά τους πιέζουμε και τους δημιουργούμε έξτρα στρες, ίσως και ενοχές, αφού δεν ανταποκρίνονται στα «καλά σενάρια» που εμείς οι ίδιοι έχουμε πλάσει και νομίζουμε ότι είναι καλά. Αλήθεια, καλά για ποιον;

Πολλές φορές οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη απλά να τα πούμε.

Το μόνο που θέλουμε είναι ένα καλό αυτί, ένα βλέμμα γεμάτο ζεστασιά και ένα άγγιγμα στον ώμο «Είμαι εδώ». Και τίποτα άλλο. Σίγουρα θα έχει συμβεί και σε σένα. Σίγουρα θα έχεις γυρίσει με δάκρυα στα μάτια κάποια στιγμή σπίτι σου γεμάτη-ος ενοχές ότι κάτι δεν κάνεις σωστά, ή και τίποτα.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα νιώσεις να υπερχειλίζει μέσα σου η ανάγκη να δώσεις τα φώτα σου σε έναν άνθρωπο που σου εκφράζει ένα πρόβλημά του, απλά ρώτα τον:

«Μου επιτρέπεις να μοιραστώ μαζί σου;».

Κι αν η απάντηση είναι ναι, κάνε το με ενσυναίσθηση και αγάπη. Αν είναι όχι, σεβάσου. Και μη ξεχνάς ποτέ ότι μόνο και μόνο που ένας άνθρωπος επιλέγει να ανοιχτεί, είναι δώρο.