Magic Diaries #22: Πρόσθεσε λίγο ΤΖΙΖ στο καλοκαίρι σου

Αν κάπου έχω καταλήξει το τελευταίο μεγάλο διάστημα μέσα από διάφορες συζητήσεις αλλά και σκέψεις περί ζωής, νοήματος και της αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι, είναι πως ο χρόνος πάντα θα τρέχει, οι υποχρεώσεις πάντα θα υπάρχουν, τα απρόοπτα πάντα θα σκάνε μύτη –καλά, κακά, περίεργα– και εμείς πάντα θα έχουμε την επιλογή να το ρίξουμε στην πλάκα ή να βουτηχτούμε στην υπερανάλυση.

Συμβαίνει το εξής παράδοξο με εμάς τους ανθρώπους: Νομίζουμε πως είμαστε πέρα για πέρα λογικοί και πως αν κάτι δε συμφωνεί με την πέρα για πέρα «λογική» μας, ή «κλωτσάει», ή «ανατρέπει» τα πέρα για πέρα λογικά μας δεδομένα, αυτό το «κάτι» γίνεται αυτομάτως «κάτι που δε χρειάζεται να μας αφορά».

Και αυτό ξέρεις γιατί είναι παράδοξο; Γιατί την ίδια στιγμή, αν το δεις λογικά, πέρα από την όποια λογική έχουμε, έχουμε και καρδιά και ένστικτα. Με τη λογική μας λοιπόν, εμείς οι «λογικοί» επιλέγουμε να ακυρώνουμε τα άλλα δύο σα να μην υπάρχουν.

Ή μήπως το επιλέγουμε αυτό γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι όχι μόνο υπάρχουν, αλλά είναι και πιο «εδώ» από ποτέ; Και αν το αποδεχτούμε αυτό, τι μπορεί να συμβεί; Και αν συμβεί αυτό που υπεραναλύσαμε με τη λογική μας –και λιώσαμε το κεφάλι μας!-, τότε τι θα σημαίνει αυτό για εμάς; Ποιοι θα είμαστε;

Η ιστορία του ΤΖΙΖ

Καθόλου λογικόν φίλοι μου, το παραπάνω κατά τα άλλα «λογικό concept» όπως θα έλεγε και ο αγαπημένος μου θείος Κώστας, να ‘ναι καλά εκεί που είναι. Στην παράδοξη σφαίρα της όποιας λογικής μας, το σενάριο αυτό μοιάζει ακατανόητο, κόντρα. Η ζωή είναι μικρή και συμβαίνει τώρα και όσα και να αναλύσουμε, κόντρα στη νομοτέλεια δε θα μπορέσουμε να πάμε ποτέ. Γιατί λοιπόν πηγαίνουμε κόντρα σε εμάς;

Τις προάλλες, σε μια ευχάριστη συζήτηση που είχα περί ελευθερίας και μικρών απολαύσεων της ζωής, σκέφτηκα: Συζητάμε τόσο πολύ οι άνθρωποι για όλα αυτά. Συζητάμε σα να μας λείπουν, σα να θέλουμε να τα έχουμε και σα να μη μπορούμε να τα έχουμε, σα να μας είπε κάποιος, κάπου, κάποτε «Δεν έχεις δικαίωμα να το ζήσεις αυτό… δεν είναι λογικό!».

Και κάπου εκεί εμπνεύστηκα το «ΤΖΙΖ». Μια σeξι λέξη –που στο δικό μου το κεφάλι– περικλείει τις έννοιες παιχνίδι, ελευθερία, απόλαυση, απελευθέρωση και το κυριότερο; ΔΙΚΑΙΩΜΑ στο παιχνίδι, δικαίωμα στην ελευθερία, δικαίωμα στην απόλαυση, δικαίωμα στις στιγμές απελευθέρωσης.

Πόσο ΤΖΙΖ αντέχεις;

Το δροσερό νερό που κυλάει στο σώμα σου σε -ακόμα μια- ατελείωτη μέρα καύσωνα. ΤΖΙΖ. Τα βαθιά φιλιά. ΤΖΙΖ. Οι αξημέρωτες συζητήσεις σε μια ταράτσα στην Κυψέλη με την παρέα σου. ΤΖΙΖ. Ο ήλιος που σε καίει. ΤΖΙΖ. Οι καρδούλες του στα stories σου. TZIZ. Η γεύση του αλατιού στο αγαπημένο σου κοκτέιλ μαργαρίτα. ΤΖΙΖ. Ο ήχος του κινητού όταν σε παίρνει η κολλητή για update. ΤΖΙΖ. Η πρόθεση που έχεις για να το ζήσεις. ΤΖΙΖ. Η πρόθεση που έχεις για να ζήσεις. ΤΖΙΖ.

Στείλε το μήνυμα, πες το «σ’ αγαπώ», συγχώρησε αληθινά, ζήτα συγνώμη, αγκάλιασε τον εαυτό σου με όλα όσα είναι, όλα όσα σκέφτεται, ονειρεύεται, επιθυμεί και ποθεί. This is ΤΖΙΖ, ‘cause we are ΤΖΑΖ.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν, κάποτε, είχε θέσει το εξής ερώτημα: «Για ποιο λόγο χρειάζεστε ένα νόημα; Η ζωή είναι επιθυμία, όχι νόημα».

Σου εύχομαι ολόψυχα ένα γεμάτο καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι ΤΖΙΖ!

Σου αξίζει.

Stay in your Magic love,

Μάρη