Magic Diaries #28: Το μοναδικό πράγμα που θα άλλαζα στα 33 μου

33 χρόνια επιτυχίες και αν με ρωτάς δε θα άλλαζα τίποτα. Όχι γιατί τα πράγματα δε θα μπορούσαν να είχαν πάει «καλύτερα» σε κάποιους τομείς (και καλύτερα για εμένα σημαίνει να είχα βρει τρόπους να ελαχιστοποιήσω το προσωπικό, ψυχικό κόστος), ή γιατί έχω καμία εμμονή με το κόνσεπτ «δε μετανιώνω για τίποτα, απ’ όλα μαθαίνω» (αν και το πιστεύω), απλά να… δε βρίσκω λόγο να δηλητηριάζω το μέσα μου με «αν» και υποθέσεις που αφορούν το παρελθόν.

Το παρελθόν ανήκει εκεί που ανήκει, το μέλλον το ίδιο, και το μόνο δεδομένο είναι το τώρα. Και στο τώρα είμαστε «δημιουργοί». Κάθε επιλογή υφαίνει το μετά και μέσα από κάθε μετά προκύπτει ένα νέο τώρα. Αυτό, που –λογικά– είναι σε εμάς πιο κοντά, ή που τουλάχιστον, προσπαθούμε. Υπάρχει όμως κάτι το οποίο παρατηρώ πως αναμοχλεύεται διαρκώς στις ανθρώπινες σχέσεις, στα συστήματα και στον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά που με έναν τρόπο μας πάει μόνο πίσω στο τώρα μας και (πλέον) το βρίσκω και κάπως τοξικό: παιδιά, δε ρωτάμε.

Πόσες φορές έπιασες τον εαυτό σου να ντρέπεται να ρωτήσει κάτι επειδή θεώρησες ότι είναι «χαζό», ή πίστεψες ότι ο άλλος θεωρεί δεδομένο ότι «θα έπρεπε να ξέρεις»; Πόσες φορές ξεκίνησες να κάνεις μια εργασία στην οποία αν είχες ζητήσει τα data θα σου έπαιρνε δέκα λεπτά ενώ εσύ την έκανες σε 3 ώρες (όχι γιατί ήθελες να επιλέξεις τον «δύσκολο» δρόμο) αλλά γιατί σκέφτηκες ότι ο Χ «ανώτερος σου» έχει «πολλή δουλειά» και «μωρέ μην τον φορτίζω με τα δικά μου, θα το βρω μόνος μου…»; Το χειρότερο; Σε μια εργασία που σε έβαλε ο ίδιος να κάνεις και δεν αντιστοιχούσε καν στο job description σου.

Για να μη μιλήσω για τις ερωτικές σχέσεις. Οκ, εκεί τρελό πανηγύρι. Χανόμαστε που χανόμαστε στη μετάφραση γιατί είναι «σέξι» (κάπως είναι, εντάξει!) και γιατί το «μυστηριώδες» είναι ελκυστικό (όχι πάντα, sorry not sorry) όμως κάπου ώπα φιλαράκι μου. «Μην τον ρωτήσω αυτό γιατί θα νομίζει ότι τον σκέφτομαι σοβαρά και είναι εξαιρετικά νωρίς», «Μην της ζητήσω να βγούμε στα καπάκια δύο βράδια γιατί θα πιστέψει ότι κόλλησα μαζί της», «Μην τον ρωτήσω πως σκέφτεται το μέλλον του γιατί θα πιστέψει ότι ήδη ψάχνω για νυφικά». Εεεεμ. Βρες το σωστό ανάμεσα στα λάθη. Δεν υπάρχει σου λέω. Και το χειρότερο; Μπαίνουμε σε αυτό το toxicity μόνοι μας και μετά εννοείται πως «πάντα φταίει ο άλλος».

Όμως το καταλαβαίνω. Ειλικρινά σου μιλάω το καταλαβαίνω. Έχω βρεθεί κι εγώ εκεί. Στην εργασία, στον έρωτα και στη ζωή γενικότερα. Πολλές φορές δε ρωτάμε γιατί βιώνουμε ντροπή, γιατί ο επικριτικός μας εαυτός λέει «θα έπρεπε να το ξέρεις αυτό» ή γιατί απλά βγάζουμε εύκολα και γρήγορα συμπεράσματα (αυτό θέλει προσοχή) και άρα «ποιος ο λόγος να ρωτήσουμε». Αυτό όμως που με διαφορά παρατηρώ να συμβαίνει περισσότερο και που τουλάχιστον εγώ ήμουν μέσα σε αυτό χρόνια ολόκληρα (και χαίρομαι ιδιαίτερα που χρησιμοποιώ χρόνο παρατατικό και αόριστο στο τώρα) ήταν πως δε ρωτούσα γιατί είχα την ψευδαίσθηση πως έτσι «διευκολύνω» τους άλλους. Και όχι, δεν ήταν δουλειά μου.

Η διευκόλυνση δεν αφορά πάντα κάτι πρακτικό: μπορεί να είναι από το δε ρωτάω τη συνάδελφο γιατί δε θέλω να «τη ζαλίσω» ή να την «ξεβολέψω» έως το «μην τον ρωτήσω πως νιώθει» γιατί δε θέλω «να τον φέρω σε δύσκολη θέση». Και έτσι, όσο δε ρωτάς, τα ερωτηματικά μέσα σου μεγαλώνουν όπως και η απόσταση. Και η απόσταση φέρνει κενό. Και το κενό, πολλές φορές, μοναξιά. Και τελικά… μένεις με ένα κάρο ερωτήματα αναπάντητα στο χέρι (θύμισέ μου, ρώτησες;) και με ένα αέναο «γαμώτο» να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Και ναι… το έκανες εσύ. Ναι ναι, εσύ!

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά λοιπόν: Όποιος «έρχεται σε δύσκολη θέση» το επιλέγει. Τα ερωτήματα είναι απελευθερωτικά. Και δουλειά δική σου είναι να σε διευκολύνεις για να ζεις όπως αγαπάς και όχι να σέρνεις το χορό ενός «μυστηρίου» που πιθανότατα θα σε βυθίζει όλο και περισσότερο ανάμεσα σε «γιατί», σε «φφφφ» και «αν». Με τα σενάρια δεν έζησε ποτέ κανείς, εκτός κι αν ήταν συγγραφέας.

Το μοναδικό πράγμα που θα άλλαζα στα 33 χρόνια μου λοιπόν απ’ όποιο σύστημα, χώρο, σχέση και αν έχω περάσει έως σήμερα και σε όποια ηλικία, περίοδο και φάση ζωής, είναι ότι με κάθε ευκαιρία θα ρωτούσα άπαντες, τα άπαντα. Στο ορκίζομαι. Θα γινόμουν «ενοχλητική» άνετα, «ανασφαλής» ακόμα πιο άνετα και «η περίεργη που ρωτάει διαρκώς» 100% εξαιρετικά άνετα. Γιατί στο τέλος της ημέρας όποιος θέλει να βρεθεί σε δύσκολη θέση βρίσκεται και γιατί απλά προτιμώ να «ξεβολεύω» τους άλλους (αν αισθάνονται έτσι, πρόβλημά τους, τι να κάνουμε) αν πρόκειται να διευκολύνω εμένα. Τόσο ωραία και τόσο απλά. Είναι απελευθερωτικό αλήθεια. Χρόνος ενεστώτας. Στο συστήνω ανεπιφύλακτα!

Υγ. Όχι ότι χρειάζεται να το αιτιολογήσω, αλλά το «διευκολύνω εμένα» σημαίνει «κλείνω κύκλους», «παίρνω τα χαμπάρια μου» και πολλές φορές «περνάω σε άλλη πίστα». Με ή χωρίς τις απαντήσεις του Χ και της Ψ. Εγώ, ρώτησα.